Αυτονόητο είναι ότι η Ελλάδα θα πρέπει να έχει τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με την Τουρκία, ως την όμορη χώρα με την οποία η γεωγραφία, ιστορία, κουλτούρα, πολιτική αποκλείει οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική προσέγγιση πέρα από τη συνεργατική. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι εκείνο της πρόσκλησης, σήμερα κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν στη γειτονική χώρα, για επίσημη επίσκεψη του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα- ως πρώτη προεδρική επίσκεψη από τη δεκαετία του 1950- η απόσταση είναι μεγάλη, τεράστια. Ο πρόεδρος Ερντογάν έχει αναδειχθεί στον πλέον αυταρχικό ηγέτη χώρας μέλους του ΝΑΤΟ.

Τώρα που κόπασε ο καβγάς για την άδεια που πήρε ο Δημήτρης Κουφοντίνας, όχι γιατί κάπου καταλήξαμε αλλά επειδή η βραχύβια προσοχή μας βρήκε άλλα να ασχοληθεί, θα άξιζε ίσως τον κόπο να ξαναδούμε το πρόβλημα, πιο ψύχραιμα αυτή τη φορά.

Εχω την εντύπωση ότι αμφότερες οι πλευρές κάποιο δίκιο το είχαν. Βάζοντας κατά μέρος αυτούς που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους από τον «φαρμακοχέρη» Κουφοντίνα και των οποίων η αντίδραση δεν κρίνεται, η επίκληση του νόμου από όσους δικαιολόγησαν την άδεια εξόδου είναι επιχείρημα ακαταμάχητο· το δε γεγονός ότι ο φονιάς της «17 Νοέμβρη» αρνείται να αποκηρύξει τις δολοφονικές πεποιθήσεις του δεν σημαίνει τίποτα, εφόσον η μεταμέλεια δεν αποτελεί κριτήριο για τη χορήγηση άδειας.

...Αφού λοιπόν καταλάγιασε ο κουρνιαχτός από τις εκλογές για τον επικεφαλής του νέου φορέα της κεντροαριστεράς, θεωρώ χρήσιμη μια συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο τα βιώματα του παρελθόντος επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις του σήμερα. Γιατί, εκτός των άλλων, αν κάτι επηρέασε αυτές τις εκλογές, ήταν και η επιθυμία ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας να αντισταθεί στην ισοπέδωση των επιτευγμάτων της μεταπολίτευσης. Εδώ προστίθεται και η επιθυμία για συνέχεια (ή ο φόβος για την ανατροπή μιας γνώριμης κατάστασης), όπως εκφράστηκε από τους υπόλοιπους συντελεστές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Εν τέλει, η Φώφη Γεννηματά εκλέχθηκε ως καταλληλότερη εκφραστής ενός διπλού μηνύματος που λέει «Σεβόμαστε το παρελθόν μας - Συνεχίζουμε την κοινή μας προσπάθεια».

Σέβομαι το ΠΑΣΟΚ και την ιστορία του, ταυτοχρόνως όμως τονίζω ότι οι πολίτες της κεντροαριστεράς επαναδραστηριοποιήθηκαν για μια σύγχρονη προοδευτική παράταξη που θα απευθύνεται στο παρόν και στο μέλλον. Το όνομα του νέου φορέα θα πρέπει να καλύπτει το ευρύ φάσμα της σοσιαλδημοκρατίας, του προοδευτικού κέντρου και της ανανεωτικής αριστεράς. Να είναι ακόμη πιο ευρύ από το «Δημοκρατική Συμπαράταξη». Για αυτό με δεδομένο ότι η συζήτηση άνοιξε, η δική μου πρόταση είναι μία ονομασία με βαθύτερο πολιτικό περιεχόμενο, όπως Δημοκρατικό Κόμμα ή εναλλακτικά Προοδευτική Παράταξη. Σε κάθε περίπτωση οι αποφάσεις θα ληφθούν στο Συνέδριο.