Τ​​ον Αύγουστο 2018, ο κ. Τσίπρας ετοιμάζεται να πανηγυρίσει το τέλος των μνημονίων, ανεμίζοντας το δικό του success story. Η έξοδος δεν θα είναι ανέφελη. Τα προαπαιτούμενα για την τέταρτη αξιολόγηση είναι βαριά, το ΔΝΤ δεν έχει πει την τελευταία λέξη και οι εταίροι δεν δείχνουν διάθεση για σοβαρές παραχωρήσεις στο χρέος. Το κυριότερο, αναζητούν το πλαίσιο εκείνο που θα εξασφαλίσει ότι η κυβέρνηση δεν θα αρχίσει να ξηλώνει μεταρρυθμίσεις, να διορίζει πελάτες στο Δημόσιο, να μοιράζει λεφτά μόλις χαλαρώσει ο έλεγχος.

Μέχρις ότου «τραγουδήσει η χοντρή κυρία», κανείς δεν πρέπει να προβλέπει τις συνθήκες που θα επικρατούν όταν θα δούμε, επιτέλους, την έξοδο από τα μνημόνια. Πολύ περισσότερο, δεν είναι σώφρον να κάνει παρόμοιες προβλέψεις ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός Οικονομικών. Ακόμη κι αν η χώρα ήταν ένας καλοκουρδισμένος μηχανισμός, δεν μπορείς να γνωρίζεις την υποδοχή που θα σου επιφυλάξουν οι «αγορές», το αίσθημα εμπιστοσύνης των καταναλωτών, τις προοπτικές των επενδυτών.

Η δημόσια συζήτηση για το πρόσφατο παρελθόν είναι πολύτιμη όταν γίνεται με στόχο να οξύνει και να βαθύνει την αυτογνωσία μας, για να κατανοήσουμε πώς φτάσαμε στην πιο παρατεταμένη και βαθιά κρίση που έχει γνωρίσει μια χώρα σε συνθήκες ειρήνης και να αποφύγουμε την επανάληψη των ίδιων λαθών. Ενα τέτοιο θέμα είναι τα «πώς», τα «πότε» και τα «γιατί» της μεγάλης κρίσης.

Μπήκαμε σε κρίση εξαιτίας μιας συνωμοσίας, ενός λάθους ή μιας διαχειριστικής ανεπάρκειας της τελευταίας στιγμής; Οχι, βέβαια. Η χώρα είχε βάλει ρότα συνάντησης με τη χρεοκοπία πολύ πριν. Τον Δεκέμβριο του 2008, η «Κ» αποκάλυπτε ότι η ΕΚΤ, απαντώντας σε ερώτημα της ανήσυχης Κομισιόν, διευκρίνιζε ότι αν μια χώρα της Ευρωζώνης χρεοκοπήσει, δεν υπάρχει παρά μόνο ένας δρόμος: Να προσφύγει στο ΔΝΤ.

Οι Σιουδαδάνος και η χαρισματική Ινές Αριμάδας μπορεί να ήρθαν πρώτοι στις εκλογές στην Καταλονία και να κέρδισαν 37 έδρες στο καταλανικό κοινοβούλιο , τα κόμματα όμως που υποστήριζαν την ανεξαρτητοποίηση της ισπανικής αυτής περιφέρειας κέρδισαν σε έδρες την απόλυτη πλειοψηφία.
Ο ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι ηττήθηκε. Οι Καταλανοί τον τιμώρησαν για την πολιτική που ακολούθησε και τώρα η χώρα βρίσκεται και πάλι στο χείλος του γκρεμού.

Μια ιστορική απόφαση. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε για πρώτη φορά να προτείνει την ενεργοποίηση του άρθρου 7 της Συνθήκης της Λισσαβώνας, να ενεργοποίησει δηλαδή το λεγόμενο πυρηνικό οπλοστάσιο που διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση για την προστασία των δημοκρατικών αξιών (κράτους δικαίου, θεμελιώδη δικαιώματα, κ.λπ.) πάνω στις οποίες οικοδομείται η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το 2017 υπήρξε κρίσιμο έτος για την επίλυση του Κυπριακού. Το 2018 προβλέπεται κρίσιμο για το Μακεδονικό. Και στις δύο περιπτώσεις έτυχε να βρίσκεται στο τιμόνι της εξωτερικής πολιτικής της χώρας ο Νίκος Κοτζιάς. Και ως προς το Κυπριακό έχουμε απτά αποτελέσματα της πολιτικής που άσκησε, δυστυχώς σε αγαστή συνεργασία —μετά από ένα σημείο γιατί μέχρι τότε συγκρούονταν μετωπικά— με τον Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη. Τα έχουμε πει κατ’ επανάληψη για την στροφή 180 μοιρών του Νικου Αναστασιάδη και την υποστήριξη που του παρείχε αφειδώς ο Νίκος Κοτζιάς μετά την εγκατάλειψη βέβαια από τον κύπριο πρόεδρο της ορθής γραμμής που μέχρι τότε υπηρετούσε.