Κάθαρση στο ποδόσφαιρο μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος αθλητικού οικοδομήματος, με την πολιτεία να βρυχάται απειλώντας και παράλληλα να συμπεριφέρεται ως Πόντιος Πιλάτος είναι αδύνατον να επιτευχθεί. Και αυτό γιατί το επίσημο Ελληνικό κράτος δεν αντιμετώπισε τον επαγγελματικό αθλητισμό και του ποδοσφαίρου συμπεριλαμβανομένου, ως παραγόμενο προϊόν της αναπτυσσόμενης διεθνώς βιομηχανίας παραγωγής αθλητικού θεάματος. Επέβαλε υποχρεωτικά στο χώρο το θεσμό των ανωνύμων αθλητικών εταιρειών (ν. 879/79) και αντί να τις αφήσει ελεύθερες να λειτουργήσουν μέσα στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς και στις συνθήκες και τους κανόνες που ο ίδιος ο οικονομικός ανταγωνισμός επιβάλει, τις μετέτρεψε ουσιαστικά σε ΔΕΚΟ

Στην κηδεία του Λεωνίδα Κύρκου δεν μπόρεσα να πάω. Δεν ήθελα κιόλας. Με απωθεί ο τρόπος που η Ελλάδα φέρεται στους εκλεκτούς της. Οσο ζουν, αντιμετωπίζονται με ευτέλεια, και συκοφαντίες. Είναι επειδή εκείνη η Ελλάδα, που υπάρχει μόνον δια της τεθλασμένης, αισθάνεται ότι απειλείται. Όσοι αξίζουν θεωρούνται επικίνδυνοι. Οταν όμως φύγουν από αυτόν τον κόσμο, τι αφιερώματα, τι μεγάλα λόγια, τι σπαραγμός. Η υποκρισία περισσεύει.