Η αγωνία για τη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας ήδη από τον επόμενο μήνα παρατείνεται και βαθαίνει. Στην αβεβαιότητα γύρω από την υλοποίηση των αποφάσεων των ηγετών της Ευρωζώνης, που ακόμα δεν έχουν υιοθετήσει τα εθνικά κοινοβούλια των χωρών - μελών, ήρθε να προστεθεί το πρωί της Παρασκευής η πληροφορία για την αποχώρηση της τρόικα, διανθισμένη με φήμες ότι «τα σπάσανε» με την κυβέρνηση. Με δεδομένες τις έως τώρα αποκλίσεις από τους δημοσιονομικούς στόχους και με πλείστες ενδείξεις διαφωνιών ως προς την αξιολόγησή τους, κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να πει με σιγουριά αν Ευρώπη και ΔΝΤ θα μας καταβάλουν έγκαιρα την επόμενη δόση του δανείου - και με ποιους όρους.

Ο Μουαμάρ Αλ Καντάφι θα συμπλήρωνε την περασμένη Πέμπτη 42 χρόνια στην εξουσία. Η επέτειος δεν γιορτάστηκε, ο Καντάφι κάπου κρύβεται εδώ και ένα μήνα στέλνοντας το μήνυμα ότι «δεν θα παραδοθεί ποτέ», όμως είναι πλέον προφανές ότι έχει χάσει την εξουσία.
Την ίδια μέρα στο Παρίσι ένας λαμπερός Νικολά Σαρκοζί υποδεχόταν πρώτα το εθνικό μεταβατικό συμβούλιο της Λιβύης -τον πρόεδρό του Μουσταφά Αμπντούλ Τζαλίλ και τον πρόεδρο της μεταβατικής κυβέρνησης Μαχμούντ Τζιμπρίλ- και στη συνέχεια τους ηγέτες 31 κρατών, μια πλειάδα υπουργών Εξωτερικών από άλλες 30 χώρες, με κορυφαία την Αμερικανίδα Χίλαρι Κλίντον, τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Αραβικού Συνδέσμου και της Αφρικανικής Ένωσης για να συζητήσουν το μέλλον της Λιβύης μετά τον Καντάφι.

Όσοι από τη γενιά μου πέρασαν από το ΚΚΕ εσωτερικού και διαμορφώθηκαν από αυτό, νιώθαμε, την περασμένη Τετάρτη, ότι θάβαμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας.
Ο Λεωνίδας Κύρκος δεν υπήρξε απλά ένας από τους πολλούς συντρόφους της γενιάς της Αντίστασης που μας γοήτευσαν με το πείσμα και την αδάμαστη θέλησή τους για έναν καλύτερο κόσμο, ούτε μονάχα ένας από τους πολιτικούς που εκπροσώπησε με τον καλύτερο τρόπο την καλύτερη εκδοχή της ελληνικής μεταπολιτευτικής αριστεράς. Υπήρξε, κατά κάποιο τρόπο, ο άνθρωπος που συγκέντρωσε πάνω του όλες τις αντιφάσεις του ελληνικού αριστερού κινήματος και ταυτόχρονα ο καταλύτης τους.

Φυλακές Αβέρωφ 1968. Οι τραγικές -για το ελληνικό κομμουνιστικό και αριστεροδημοκρατικό κίνημα- συνέπειες της διάσπασης του Π.Γ. και της Κ.Ε. του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της 12ης Ολομέλειας [Φλεβάρης 1968, στο Βουκουρέστι] έχουν, προ πολλού, φθάσει στα στρατόπεδα της εξορίας και στις φυλακές και σχεδόν όλοι μας, ιδιαίτερα μάλιστα οι νέοι -μέχρι τότε ΕΔΑΐτες και Λαμπράκηδες-, σπεύδουμε, χωρίς -ιδίως όσοι είχαμε συλληφθεί από τις πρώτες ημέρες της δικτατορίας και είμασταν συνεχώς κρατούμενοι-καμμία ουσιαστική και αντικειμενική πληροφόρηση και ενημέρωση περί του τι πράγματι έγινε,

Στον Λεωνίδα Κύρκο, όπως και στους Μίμη Δεσποτίδη, Κώστα Φιλίνη, Γρηγόρη Γιάνναρο και Ηλία Στάβερη, χρωστάω εν πολλοίς πως και σήμερα νιώθω υπερήφανος που επί τριάντα σχεδόν χρόνια ανήκα στη φυλή των κομμουνιστών και αριστερών της ανανέωσης.
Πρώτον, γιατί η φυλή αυτή πάλεψε για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη περισσότερο από κάθε άλλον σ’ αυτή τη χώρα. Κι αυτό ισχύει όποια και να είναι η κρίση της Ιστορίας για την τραγωδία του κομμουνισμού.

Για τον βίο και την πολιτεία του Λεωνίδα Κύρκου θα είχα να πω πολλά, μολονότι ο ίδιος μας έχει δώσει τις γραπτές του καταθέσεις. Πέρα από τις καταθέσεις υπάρχει η πολιτική πράξη που αρχίζει από την εποχή της «δρακογενιάς» που «ανεβαίνει η ματωμένη σκάλα του ουρανού», όπως έγραψε ο Γιώργος Βαλέττας και τελειώνει με τους θεωρητικούς και τακτικούς υπολογισμούς για το μέλλον της κομμουνιστικής αλλά πάντα μαρξογενούς επαναστατικής αριστεράς.

...Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι, με τον λόγο, τις θέσεις και την αταλάντευτη συνέπειά του, ο Λεωνίδας Κύρκος είναι ίσως ο μόνος Έλληνας κομμουνιστής που διεκδικεί θέση -και μάλιστα περίοπτη- στην ιστορία όχι μόνον της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής αριστεράς.

Ο Λεωνίδας Κύρκος, ο ευπατρίδης της πολιτικής, ο ανιδιοτελής και ρομαντικός Αριστερός, στο σώμα του οποίου χαράχτηκε με δάκρυα και αίμα η πολύπαθη πορεία των αγωνιστών της από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα, έφυγε από κοντά μας. Δεν πρόκειται εδώ, εμείς, να αποτιμήσουμε τον ρόλο και τη συμβολή του στην αριστερά και τους λαϊκούς αγώνες από την εθνική αντίσταση και τον εμφύλιο μέχρι σήμερα.

Δεν θα μιλήσουμε για στρατοδικεία και θανατικές καταδίκες, για εξορίες και φυλακίσεις, για την "Αυγή" και την ΕΔΑ, για τους δημοκρατικούς αγώνες, τη δικτατορία του 1967, τη διάσπαση του ΚΚΕ, τη μεταπολίτευση, την ίδρυση και την πορεία του ΚΚΕ Εσωτερικού, την ΕΑΡ, τον Συνασπισμό της Αριστεράς...

Ο Λεωνίδας Κύρκος των αγώνων, της ανθρωπιάς, της αριστερής ευθύνης, του στρατηγικού οράματος, της ειλικρίνειας στην άσκηση της πολιτικής, της ενότητας, αλλά και της αποφασιστικότητας για τομές όταν απαιτούνται

Η φτώχεια και οι κατατρεγμοί, η μεγάλη ανάταση, το δίκιο κι η ανθρωπιά, η χαρά και η μεγάλη απογοήτευση, η ντροπή, αλλά και η αισιόδοξη επιμονή στον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, η απόρριψη της βίας. Σε οκτώ φράσεις ο Λεωνίδας Κύρκος είχε συνοψίσει το νήμα της δημόσιας δράσης του - είναι το κείμενό του που διάβασε στην κηδεία την Τετάρτη ο γιός του Μίλτος.

Η φαρσοκωμωδία στη διαχείριση του οικονομικού προβλήματος της χώρας συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεκίνησε με το “Λεφτά υπάρχουν”. Προχώρησε στο “Βουλιάζουμε, αλλά θα τα καταφέρουμε μόνοι μας” (ο πρωθυπουργός πρέπει να αισθάνεται πολύ δικαιωμένος από τις προβλέψεις του).