Παλιότερα, το όνειρο όλων των Ελλήνων ήταν να βρουν λίρες. Η έξοδος από την ανέχεια δεν ήθελε πολλή δουλειά, αλλά λίγη τύχη. Αργότερα, το όνειρο του «τενεκέ με λίρες» αντικαταστάθηκε με το τζακ-ποτ. Χιλιάδες ξημεροβραδιάζονται στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ, προσπαθώντας να πετύχουν τους μαγικούς αριθμούς που θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα.

Σήμερα η παθογένεια της κοινωνίας μας εμφανίζεται μέσα από τη γενικευμένη κρίση σ΄ όλους τους θεσμούς της χώρας, τη δημοκρατία, τη πολιτική, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, τον συνδικαλισμό, κλπ.
Το κυρίαρχο πρότυπο άσκησης και διαχείρισης πολιτικής, σ΄ όλα τα επίπεδα, πολιτικό, οικονομικό κοινωνικό, με το οποίο οι καθεστωτικές καταρρέουσες και απαξιωμένες πολιτικές δυνάμεις της χώρας πορεύτηκαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι οριστικά χρεοκοπημένο και απαξιωμένο. Απαξιωμένο στην συνείδηση της κοινωνίας των πολιτών και στην ίδια την ιστορία, που αυτή την φορά γράφεται από τους ηττημένους μιας διαλυμένης και πτωχεύσασας κοινωνίας και όχι από τους νικητές. Γιατί νικητές δεν υπάρχουν.

 

Οι καταστροφικές οικονομικές συνέπειες από μια (θεωρητικώς) ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από το ευρώ και από την ευρωζώνη έχουν συζητηθεί εκτεταμένα (δραστική μείωση ευημερίας, καλπάζων πληθωρισμός, συνέπειες για τραπεζικό σύστημα κ.λπ.). Παρά ταύτα, ορισμένοι - και μάλιστα ακαδημαϊκοί - επιμένουν ότι θα μπορούσε να είναι η λύση.

Είναι γνωστή η θέση μας για το διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας, όπως ισχύει σε όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη ακόμα και σε θεωρούμενα ισλαμικά, θεοκρατικά, όπως η Τουρκία κα.
Σήμερα μάλιστα, κάτω από τις ιδιαίτερα δυσβάστακτες για τον Ελληνικό λαό οικονομικές συγκυρίες, η Εκκλησία της Ελλάδας και σύμφωνα με αυτά που αυτή ευαγγελίζεται, θα έπρεπε να συνδράμει αποφασιστικά, ζητώντας η ίδια από την πολιτεία όχι μόνο τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας της, που είναι ο δεύτερος μετά το δημόσιο ιδιοκτήτης γης με 1,3 εκατομμύρια στρέμματα αλλά και να φορολογηθεί για τις εμπορικές της δραστηριότητες, τα ιερά μυστήρια, την εκμετάλλευση της γης και των κτιρίων της.