τη λαϊκιστική και νεοναζιστική Άκρα Δεξιά –των ιδεών του εθνικισμού, του φυλετισμού, του αντισημιτισμού, του σεξισμού, της μισαλλοδοξίας, των διακρίσεων…– έχοντας συνείδηση μιας απλής τελικά αλήθειας: ότι η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε απειλητική στους δρόμους και το Κοινοβούλιο όταν οι ιδέες της είχαν γίνει –και ακριβώς επειδή είχαν γίνει– κοινός τόπος.

Την άποψή μας για το λειτουργικότερο μοντέλο εμπλοκής του Ιδιωτικού Τομέα στη παραγωγική δραστηριότητα της Λιμενικής Βιομηχανίας, είχαμε πολλαπλώς την ευκαιρία να την αναπτύξουμε κατά το παρελθόν[1] αλλά και να την τεκμηριώσουμε αναλυτικά παρουσιάζοντας μια πλούσια βιβλιογραφική επισκόπηση[2].

Σήμερα, εντός της περιόδου εξελίξεων που οριστικοποιούν επιλογές, θα επιχειρήσουμε μια ανασκόπηση αλλά και ενημέρωση των ενδιαφερομένων για το τι πρόκειται να συμβεί, για να έχουν γνώση…

Η ελληνική κρίση φτάνει πάλι σε μια φάση που τα διακυβεύματα απλοποιούνται στο έπακρο, τα διλήμματα γίνονται ασφυκτικά για όλους και οι προοπτικές σκοτεινιάζουν. Σενάρια καταγράφονται, αναλύσεις προτείνονται, υποθέσεις γίνονται, αλλά όλα αυτά συρρικνώνονται σε ασφυκτικές επιλογές, όποιοι και αν είναι οι μελλοντικοί νικητές και ηττημένοι.

Με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, σχεδόν όλοι οι λαοί της περιοχής υπέστρεψαν αταβιστικά σε παλιά αντανακλαστικά τους: οι Ρώσοι στον εθνικοθρησκευτικό μυστικισμό τους, οι Ούγγροι στον αντισημιτισμό και στην παράδοσή τους φασιστοειδούς αυταρχισμού, οι Τσέχοι και οι Ρουμάνοι στην τσιγγανοφοβία τους, οι Σέρβοι στη θυματολάγνα μυθολογία τους κ.λπ. - και όλοι στον μεγαλοϊδεατισμό τους.

Είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα όπου αμφισβητείται τόσο έντονα ο διαχωρισμός μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Το αντιπολιτικό Ποτάμι πρωτοστατεί σ’ αυτή την προσπάθεια, αλλά υπάρχουν και φωνές στη σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ που την συνεπικουρούν. Αυτός ο διαχωρισμός όμως χάραξε το όριο ανάμεσα στις προνεωτερικές και τις νεωτερικές κοινωνίες. Η «ρευστή» αντιπολιτική μεταδημοκρατία αμφισβητεί ακριβώς αυτόν τον διαχωρισμό, ο οποίος συνιστά το υπόβαθρο της δημοκρατίας.

Ολα άρχισαν από μια απλή και θεμελιώδη μαθηματική ανισότητα: r > g. Το γράμμα r, από την αγγλική λέξη return, ορίζει το ποσοστό απόδοσης του κεφαλαίου, το πόσο αποδίδει δηλαδή κατά μέσο όρο το κεφάλαιο στη διάρκεια ενός έτους, με τη μορφή κερδών, μερισμάτων, τόκων, μισθωμάτων και άλλων κεφαλαιακών εισοδημάτων, ως ποσοστό της αξίας του. Το γράμμα g, από τη λέξη growth, αντιπροσωπεύει τον ρυθμό της μεγέθυνσης, δηλαδή την ετήσια αύξηση του εισοδήματος και της παραγωγής.