Ζούμε άραγε μια στιγμή από εκείνες που προοιωνίζονται, αν δεν αναγγέλλουν, ανατροπές; Κι αν ναι, θα αφήσουμε να την καταπιεί το σκάνδαλο Λιγνάδη; Θα δοκιμάσω να είμαι αισιόδοξη. Καθώς όλο και περισσότερες ιστορίες σεξουαλικής κακοποίησης βρίσκουν τον δρόμο για τη δημοσιότητα, η έμφυλη βία μοιάζει να αποκτά επιτέλους χαρακτηριστικά κοινωνικού ζητήματος. Ό,τι κι αν ακολουθήσει, οι φωνές των θυμάτων δεν γίνεται πια να αγνοηθούν. Κι αν αφηγούνται επώδυνα προσωπικά βιώματα, με την ίδια ανάσα μιλούν για αντρικά προνόμια, εξουσιαστικές πρακτικές, έμφυλες ιεραρχίες. Μετρώντας ατομικές πληγές φωτίζουν τις εμπειρίες ενός συλλογικού σώματος.