Είναι κι αυτό ένα από τα στερεότυπα που παραδίδει η μια κυβέρνηση στην άλλη, για να ’χει να πορεύεται. Δεν το χρησιμοποιούν πάντως όλες με την ίδια συχνότητα ούτε με την ίδια αυτοαπαλλακτική πονηρία, αφού αραιά και πού παρατηρείται ένας ανεπαίσθητος τόνος αυτοκριτικής. «Κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν», μας λένε. Λογικό ακούγεται, λογικοφανές είναι. Πράγματι, ουδείς πολίτης απαιτεί από τον πρωθυπουργό, τον περιφερειάρχη, τον δήμαρχό του όσα είναι «αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά δε παρά τω Θεώ». Ακόμα κι αν ορισμένοι ηγήτορες προβάλλονται σαν κάτοχοι μεσσιανικών ικανοτήτων, αν δεν νιώθουν κιόλας οι ίδιοι κάτι σαν ημίθεοι, έχουν όρια. Και τα αποδέχονται και οι φανατικότεροι ψηφοφόροι τους.

Ενα από τα βασικότερα συμπεράσματα των τραγωδιών που έζησε και ζει η χώρα τα τελευταία χρόνια είναι ότι το σύστημα διαχείρισης έκτακτων αναγκών, η περίφημη «Πολιτική Προστασία», έχει κλείσει τον κύκλο του.

Απαιτείται ριζική ανασυγκρότηση, προκειμένου να είναι ικανό να ανταποκριθεί αποτελεσματικά στις νέες προκλήσεις που φέρνουν τόσο τα φαινόμενα της κλιματικής αλλαγής όσο και οι νέες και αναδυόμενες απειλές φυσικών φαινομένων.