Το κύριο χαρακτηριστικό της τελευταίας περιόδου είναι αναμφισβήτητα η συνειδητή προσπάθεια της κυβέρνησης να επιτύχει την συρρίκνωση συγκεκριμένων συνταγματικών δικαιωμάτων, με πρόσχημα την πανδημία. Είναι δε προφανές ότι η προσπάθεια αυτή υπακούει σε ποικίλες σκοπιμότητες, που κλιμακώνονται ανάμεσα στην μικροπολιτική εκμετάλλευση της συγκυρίας, την δυσανεξία απέναντι σε πολιτικά «ενοχλητικές» πτυχές αυτών των δικαιωμάτων και τον δύσκολα υποκρυπτόμενο αυταρχικό πατερναλισμό. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, στο επίκεντρο αυτής της προβληματικής πολιτικής βρίσκονται τρία ιδίως δικαιώματα.

Η παγκόσμια οικονομία βρέθηκε στη δίνη δύο διαδοχικών κρίσεων. Της κρίσης του 2008 και της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης της πανδημίας. Ενδιάμεσα κλιμακώθηκε η κλιματική κρίση, οδηγώντας στη μεγαλύτερη διεθνή συμφωνία για το κλίμα, τη Συμφωνία του Παρισιού, με την Ευρώπη να δεσμεύεται στη συνέχεια για την «πράσινη μετάβαση». Η περίοδος οικονομικής ανόδου πριν από το 2008 (στάσιμοι μισθοί, αποδυνάμωση κοινωνικού κράτους) και οι πολιτικές διαχείρισης της κρίσης (οι πολιτικές λιτότητας και η διάσωση των τραπεζών με δημόσιο χρήμα) ανέδειξαν ως μείζον πολιτικό διακύβευμα της εποχής τις ανισότητες, τη διεύρυνση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων.

Ξεκίνησε και όπως φαίνεται δεν πρόκειται να σταματήσει και δεν πρέπει φυσικά να σταματήσει η διαδικασία αποκάλυψης παραβατικών συμπεριφορών και εγκληματικών πράξεων σε διάφορους επαγγελματικούς χώρους. Ανοιξαν τα στόματα. Καλά κρυμμένα μυστικά έρχονται επιτέλους στο φως. Εμβρόντητη η κοινή γνώμη παρακολουθεί. Υπεράνω υποψίας άνθρωποι, γνωστοί επαγγελματίες, με εξαιρετικές επιδόσεις στα πεδία όπου δραστηριοποιούνται, εγκαλούνται για άσκηση βίας, ψυχολογικής, σωματικής και για σεξουαλική κακοποίηση. Ορισμένες παρατηρήσεις:

Δεν ξέρω αν έχετε την όρεξη και την ώρα να διαβάζετε τους μύδρους που εξαπολύουν ακατάπαυστα και εναντίον αλλήλων η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Πιστεύω όμως ότι ακόμα και όσοι δεν μπαίνουν στον κόπο –μια στάση που επικροτώ ανεπιφύλακτα– θα έχουν αντιληφθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει ξανά και ξανά τη στάση της Νέας Δημοκρατίας στο Μακεδονικό. Θα μου πείτε η επικοινωνιακή πολιτική ακόμα και σήμερα στηρίζεται στο ρητό «επανάληψις μήτηρ μαθήσεως», συνοδευόμενη από την ελπίδα ότι ακόμα και τα ψέματα που διαψεύδονται όλο και κάτι αφήνουν πίσω τους. Στην προκειμένη περίπτωση όμως το βέλος του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει στόχο. Και μάλιστα το κέντρο του. Bullseye!