Πολλή µαυρίλα πλάκωσε: «Η πατρίδα μας περνά τις χειρότερες συμπληγάδες στη νεότερη ιστορία της. Πληγωμένη, ταπεινωμένη, με ναρκωμένη συνείδηση και χωρίς πυξίδα για το μέλλον της, οδηγείται προς την πνευματική, βιολογική και εδαφική της αυτοκαταστροφή. Μέσα σε όλη τη θλιβερή κατάντια της Πατρίδας μας, μόνοι χαρούμενοι και βολεμένοι είναι οι μεγάλες συμμορίες της κομματοκρατίας». Η ΝΙΚΗ τα λέει αυτά. Τι χρειάζεται, λοιπόν, σε μια τέτοια δεινότατη περίσταση; Μα ένας άγιος.

Οι εκλογές της 21ης Μαΐου 2023 αποτέλεσαν έναν πολιτικό σεισμό, κατά τον οποίο η Ν.Δ. πέτυχε μια συντριπτική νίκη έναντι των ανταγωνιστών της, τη μεγαλύτερη στην εκλογική ιστορία της χώρας από το 1974 και έπειτα.

Στη μεριά των νικητών βρέθηκαν και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο αύξησε τις δυνάμεις του κατά 3,5%, το ΚΚΕ που αύξησε την επιρροή του κατά 2%, καθώς και μικρότερα κόμματα, που είτε κατάφεραν να εισέλθουν στη Βουλή (Ελληνική Λύση), είτε δεν κατάφεραν να το επιτύχουν (ΝIKH, Πλεύση Ελευθερίας). Μεγάλος ηττημένος της εκλογικής διαδικασίας είναι αναμφισβήτητα ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., ο οποίος κατέγραψε ποσοστό 20% και απώλειες της τάξης του 11,5% συγκριτικά με τις εκλογές του 2019.

Είναι να εντυπωσιάζεται κανείς για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται το ΚΚΕ στην κομματική και πολιτική αντιπαράθεση. Είναι στην πραγματικότητα στο απυρόβλητο. Το φαινόμενο επαναλαμβάνεται σταθερά στη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων με αποκορύφωμα την πρόσφατη, όπου η γκλίτσα του τσοπάνη και η μούφα προοδευτική διακυβέρνηση έγιναν μόδα.

Εδώ και 80 χρόνια κάθε γενιά Ελλήνων έπειτα από μια εθνική κρίση στρέφεται προς την Αριστερά. Και αυτή τους απογοητεύει.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ο ελληνικός λαός, αναγνωρίζοντας τον αγώνα των κομμουνιστών κατά των Γερμανών κατακτητών, έστρεψε το βλέμμα του στο ΚΚΕ και οργανώθηκε μαζικά στην Εθνική Αντίσταση. Στην αρχή της Κατοχής το κόμμα είχε μερικές εκατοντάδες μέλη και στο τέλος της μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μέλη.