Ας αρχίσω από τα αυτονόητα. Κανένας στοιχειωδώς εχέφρων άνθρωπος δεν μπορεί να έχει αντίρρηση στην αναβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών, στον περιορισμό των «νοσηρών» φαινομένων της συναλλαγής, της διαπλοκής, της διαφθοράς και του νεποτισμού και στη θέσπιση διάφανων διαδικασιών λήψης αποφάσεων. Κοντά στον νου και η γνώση. Καλύτερη η τιμιότητα, η αξιοκρατία και η αποτελεσματικότητα παρά η ανεντιμότητα, η κομπίνα και η αλισιτέλεια. Καλύτερη η υγεία από την ασθένεια, καλύτερη η πρόοδος από την ακινησία, καλύτερο το καλό από το κακό.

Η απόφαση που ελήφθη θα δοκιμαστεί στο εσωτερικό της χώρας από το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τους εφαρμοστικούς νόμους.
Η Δημοκρατική Αριστερά επιμένει ότι αποτελεί πρωταρχική ανάγκη να διαμορφωθεί ένα κοινωνικό δίχτυ προστασίας για τα αδύναμα στρώματα της κοινωνίας και των ανέργων και να υπάρξει άμεσα δίκαιο φορολογικό σύστημα και μηχανισμοί πάταξης της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας.
Η επί της ουσίας πολιτική ενότητα της Ευρώπης και η Οικονομική Διακυβέρνηση αποτελεί εκκρεμότητα και διεκδίκηση, που σταθερά πρέπει να προωθείται.

Ποιες ομάδες και κοινωνικά στρώματα έχουν υποστεί τις χειρότερες συνέπειες της κρίσης; Αν κρίνει κανείς από την ένταση των αντιδράσεων, θα νόμιζε ότι είναι αποκλειστικά το Δημόσιο, οι ιδιοκτήτες μεταφορικών μέσων, πέρυσι τα φαρμακεία και σταθερά οι πιο προνομιούχες ΔΕΚΟ. Αλλά και ο δημόσιος διάλογος αυτούς και μόνο αφορά, λες και εκτός του κράτους και των κλειστών επαγγελματικών ομάδων δεν υπάρχει αγωνία, αβεβαιότητα και κόστος από την ύφεση στον ιδιωτικό τομέα.

“Επιλεκτική χρεωκοπία” επί θύραις, τριάντα χρόνια τοκογλυφία, γλυτώσαμε από τη χρεωκοπία, ομολογία αποτυχίας του Μνημονίου είναι οι πρώτοι σχολιασμοί για την απόφαση της Ευρωζώνης, σχολιασμοί που στηρίζονται στην εικόνα μιας άτολμης απόφασης, που δεν δίνει μια σαφή και οριστική λύση.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ της Ευρωζώνης κρίνεται βεβαίως από το αν αντιμετωπίζει τα επείγοντα άμεσα προβλήματα της κρίσης, την άμεση απειλή χρεωκοπίας. Και αυτό φαίνεται να το κάνει, αν και παραμένουν τα ερωτηματικά για τις πρόσθετες εγγυήσεις που απαιτούνται για τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών.

Ο συμβιβασμός που επιτεύχθηκε στις Βρυξέλλες συνιστά μιαν ήττα για όσους θεωρούσαν ανεπίτρεπτη οποιαδήποτε χρεωκοπία (= αθέτηση πληρωμών) χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης. Ο ισχυρότερος υποστηρικτής αυτής της θέσης, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ, τελικά κάμφθηκε, αναγκάστηκε να άρει τις αντιρρήσεις του για μια τέτοια «εξαιρετική και μοναδική λύση» στην περίπτωση της Ελλάδας, δημιουργώντας έτσι δύο κατηγορίες κρατών μελών στην Ευρωζώνη

Δύο χρόνια, περίπου, μετά τις βουλευτικές εκλογές, η χώρα βρίσκεται στην δίνη της βαθύτερης κρίσης στην σύγχρονη ιστορία της.
Μιας κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά αγγίζει όλες τις πλευρές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Συνειδητοποιείται, από όλο και περισσότερους πολίτες, ότι οι αιτίες της κρίσης βρίσκονται στο πολιτικό σύστημα που οικοδομήθηκε, με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από την μεταπολίτευση και μετά. Ένα πολιτικό σύστημα που ευνόησε την ανάπτυξη του πελατειακού κράτους και στηρίχθηκε σ’αυτό, καλλιέργησε την αδιαφάνεια, ανέχθηκε την διαφθορά, οικειοποιήθηκε την δημόσια διοίκηση, ευνόησε την ανάπτυξη ενός κρατικοδίαιτου, μη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα και αποδιάρθρωσε την παραγωγική δυνατότητα της χώρας.