Πριν από οτιδήποτε άλλο, οι «Αγανακτισμένοι» είναι ασφαλώς το πιο επιτυχημένο επικοινωνιακό σλόγκαν των τελευταίων ετών. Ευνόητοι οι λόγοι. Ολοι στην Ελλάδα είναι αγανακτισμένοι γι’ αυτά που χάνουμε και για την προοπτική που δεν βλέπουμε. Αρχικά εξάλλου, οι «Αγανακτισμένοι» δήλωσαν ότι απορρίπτουν τις κομματικές σημαίες και τη βία, ευθυγραμμιζόμενοι έτσι με το αντικομματικό κλίμα της εποχής και την απώθηση που προκαλούν στην ευρεία κοινή γνώμη οι συνεχείς καταστροφές στο Κέντρο της Αθήνας.

Με καθυστέρηση αρκετών μηνών και ύστερα από μια προβληματική διαδικασία διαβούλευσης, παρουσιάστηκε με «θερινή στολή» το σχέδιο νόμου για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Θα ήταν μάλλον αφελές να προσπαθήσει κανείς να βάλει στη ζυγαριά τα επιμέρους θετικά και τα αρνητικά του σημεία προκειμένου να βρει ένα ιδεατό σημείο ισορροπίας. Ετσι κι αλλιώς, το υπουργείο, αφού αγνόησε επιδεικτικά τις προτάσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας (θέσεις συγκλήτων, θέσεις πρυτάνεων, θέσεις ΠΟΣΔΕΠ), τώρα επιχειρεί με διαδικασίες «εξπρές» να εκβιάσει και την τελική ψήφισή του νομοσχεδίου.

H χώρα βιώνει την πιο δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση μετά το 1974. Tο μείγμα γίνεται εκρηκτικό από την εφαρμογή των μέτρων του Mνημονίου και τις κοινωνικές αντιδράσεις που αυτά προκαλούν. H κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί το αίσθημα αβεβαιότητας των πολιτών για το μέλλον και να προωθήσει αποτελεσματικά μέτρα στήριξης, ιδιαίτερα των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.

Όλα δείχνουν ότι η Aριστερά, με την ευρύτερη έννοιά της, θα κάνει το λάθος. Θα σώσει πάλι το ΠAΣOK, όπως τα κατάφερε και το ’89.

Aυτοί οι προπηλακισμοί βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, οι καθοδηγούμενες «αυθόρμητες» εκδηλώσεις βίας και οι άκρως αντιδημοκρατικές «κουτσογιωργέικες» λογικές του τύπου «δεν δικαιούσθε να ομιλείτε», μπορούν ανά πάσα στιγμή να εκτραπούν.