Σε σύγκριση με τις βουλευτικές εκλογές, το μεγάλο πλεονέκτημα του δημοψηφίσματος υποτίθεται ότι είναι η καθαρότητα.
Ο κυρίαρχος λαός απαντά Ναι ή Οχι σε συγκεκριμένο ερώτημα και με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση επειδή δεν εκλέγει αντιπροσώπους, οι οποίοι μερικές φορές είτε αθετούν τις προεκλογικές υποσχέσεις είτε αυτονομούνται και εμπλέκονται σε κομματικές μανούβρες χωρίς την άδεια των εντολέων τους.
Τα πράγματα φαίνονται απλά αλλά δεν είναι.
Γιατί, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, το τίμημα για την καθαρότητα της απάντησης –τι πιο καθαρό από το Οχι ή το Ναι στο δίλημμα του δημοψηφίσματος;– είναι η ασάφεια.

Πώς έφτασε στο σημερινό σημείο μια τόσο μεγάλη αλυσίδα όπως η «Μαρινόπουλος Α.Ε.»;

Πώς εξηγείται το γεγονός ότι μια εταιρεία που εισέπραττε τοις μετρητοίς αλλά πλήρωνε επί πιστώσει, που εισέπραττε άμεσα ρευστό από τους πελάτες της και πλήρωνε εκ των υστέρων τους προμηθευτές της, έφτασε να έχει χρέη ίσα με μία ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ της χώρας;.. Αυτό είναι, κατά τη γνώμη πολλών, το κεντρικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί.

Ο τόπος για να βγει από την κρίση με ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή χρειάζεται ένα νέο πολιτικο-οικονομικό μοντέλο. Τον μετασχηματισμό του κυρίαρχου μοντέλου του πελατειακού κράτους και της κρατικοδίαιτης οικονομίας μπορούν να τον υλοποιήσουν αξιόπιστες πολιτικές δυνάμεις, ικανές να εκφράσουν μια νέα και στέρεη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων που αποβλέπουν σε μια δημιουργική Ελλάδα.

Μπορεί η Ευρώπη (Ευρωπαϊκή Eνωση - ΕΕ) να αποφύγει τα χειρότερα - την πλήρη ενδεχομένως κατάρρευση - μετά το καταστροφικό αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος που οδηγεί στο Brexit, την έξοδο της χώρας από την ΕΕ; Νομίζω ότι υπό προϋποθέσεις μπορεί. Και πρέπει. Μπορεί, δηλαδή, το Brexit να λειτουργήσει θεραπευτικά αν η Ενωση θελήσει να αντλήσει τα αναγκαία διδάγματα και συμπεράσματα