Είχαν «αυταπάτες…», είχαν την «αθωότητα της Αριστεράς…», τα μέτρα που ψηφίζονται «είναι έξω από τον πυρήνα των ιδεών τους…». Κάτι τέτοια και πολλά άλλα ακούσαμε και ακούμε τον τελευταίο καιρό ενώ η κοινωνία είναι ποικιλοτρόπως γονατισμένη.
Σ’ αυτή τη νέα περίοδο, με αριστερή παράταξη στο τιμόνι – δεν συμπεριλαμβάνουμε το εκ δεξιών μπαστουνάκι των ΑΝΕΛ – έρχονται ορισμένα πολύ οχληρά, και επικίνδυνα, θα προσθέταμε, αρνητικά σημεία: α) Τα στεγανά σε διάφορους αποφασιστικούς τομείς της καθημερινής μας ζωής. β) Η προσωποποίηση των υπουργικών και συμβουλευτικών θώκων. γ) Η απομόνωση και η αποξένωση του λαϊκού παράγοντα. Κυρίως, δ) Οι υποσχέσεις, οι διαβεβαιώσεις, τα ταξίματα, που δεν έχουν πια κανένα αντίκρισμα για την κοινωνία, έστω κι αν μερικά απ’ αυτά υλοποιούνται.

Πέρα από την πολιτική κριτική για τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ επί του εκλογικού νόμου, γεννιέται ένα αμείλικτο πολιτικό ερώτημα προσωπικά για την κ. Γεννηματά και τον κ. Θεοδωράκη.
Γιατί θέλουν να δώσουν 50 κοινοβουλευτικές έδρες στη Νέα Δημοκρατία που δεν θα θελήσει να της δώσει ο ελληνικός λαός ;
Γιατί θέλουν να δώσουν 50 κοινοβουλευτικές έδρες σε μια Νέα Δημοκρατία που χρεοκόπησε την Ελλάδα ξοδεύοντας τα χρήματα της χώρας πριν το 2009 ;
Σε μια Νέα Δημοκρατία που το 2010 γέννησε στην κοινωνία τον εγκληματικό αντιμνημονιακό λαϊκισμό.

Πολλοί είναι εκείνοι που τις τελευταίες μέρες στηλιτεύουν την στάση του κόμματος της Ανανεωτικής Αριστεράς να ψηφίσει «ναι» στο νομοσχέδιο για την απλή αναλογική.

Οι ενστάσεις τους δεν στερούνται επιχειρημάτων. Πολύ απλά λένε ότι μόνο… άδολη δεν είναι η πρόθεση του κ. Τσιπρα για την απλή και άδολη αναλογική. Δεν θα τους καταλογίσω άδικο. Ο πρωθυπουργός είχε πολλές φορές την ευκαιρία να ψηφίσει την καθιέρωση της απλής αναλογικής, αλλά δεν το έκανε από καθαρή ιδιοτέλεια, αφού με τον νόμο-έκτρωμα του μπόνους των 50 εδρών θα κυβερνούσε.

Επειδή το εκλογικό σύστημα στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ σταθερό, το πολιτικό μας σύστημα χρησιμοποίησε τις “μεταποιήσεις” του εκλογικού νόμου ως εργαλείο κομματικής επιβολής και παραποίησης της λαϊκής βούλησης, δηλαδή υστερόβουλα χάριν της κομματικής κυριαρχίας και της “κυβερνησιμότητας”. Συνεπώς όποιος και όποτε προσπαθήσει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο καθίσταται εξαρχής ύποπτος για προσπάθεια παραποίησης της λαϊκής βούλησης χάριν στενών κομματικών ωφελειών. Και βεβαίως κανείς δεν είναι “απελευθερωμένος” από ύστερες προθέσεις και υπολογισμούς. Άλλωστε καμιά πολιτική πράξη δεν είναι “άδολη” και “αγνή”.