Γιατί δεν γίνονται επενδύσεις και παραμένει ισχνή η παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας; Ένας ισχυρισμός (με ακραία ταξικό περιεχόμενο) είναι ότι φταίει το υψηλό «εργατικό κόστος». Άλλος, ότι φταίει η κυβερνητική αστάθεια και η αβεβαιότητα που προκαλεί. Πιστεύω ότι βοηθά στην προσέγγιση του πυρήνα του ελληνικού προβλήματος η άποψη ότι ο καθοριστικός παράγοντας που αποτρέπει τις επενδύσεις είναι το ίδιο το μοντέλο της «δήθεν επιχειρηματικότητας», το ευρέως διαδεδομένο μοντέλο του παρασιτικού πλουτισμού, με πελατειακά έως προκαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Οτι οι παρασιτικές σχέσεις (αυτό που αποκαλείται καθεστώς κλεπτοκρατίας) εμποδίζουν τις επενδύσεις και την ίδια την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Αυτές πρέπει να ανατραπούν.

Ο στόχος μας είναι η προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Σ’ αυτή την υπόθεση η ΔΗΜΑΡ και οι σύμμαχοί της, οι Πράσινοι, θα συμβάλουν με όλες τις δυνάμεις τους, με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν προγραμματικές συμπτώσεις και κυβερνητικό πλαίσιο με ευρωπαϊκό ορίζοντα. Το θέμα δεν είναι να υπάρξει απλώς μια νέα διακυβέρνηση, αλλά ένα προοδευτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, που θα δώσει ελπίδα στους πολίτες και θα απεγκλωβίσει την οικονομία από το τέλμα που τη βύθισαν οι αδιέξοδες υφεσιακές πολιτικές.

Είναι αναμφίβολο ότι οι επικείμενες εκλογές έχουν τεράστια σημασία για το μέλλον του τόπου, ο οποίος έχει βρεθεί, τα τελευταία χρόνια, σε δεινή κατάσταση λόγω σωρευμένων λαθών, παραλείψεων, καθεστωτικών πρακτικών και πελατειακών παρεκτροπών των πολιτικών δυνάμεων που κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή μετά την μεταπολίτευση. Ωστόσο, πέρα από την πολιτική σημασία τους καθεαυτήν, που αφορά το ποια κυβέρνηση θα αναλάβει να διαχειρισθεί τις τύχες της χώρας στην επόμενη κρίσιμη περίοδο, οι εκλογές αυτές συνδέθηκαν με κομματικούς χειρισμούς και τακτικισμούς που είχαν ως συνέπεια την ραγδαία επιδείνωση της κρίσης των θεσμών, η οποία, ούτως ή άλλως, έχει αναδειχθεί σε μείζονα παράπλευρη απώλεια της οικονομικής κρίσης.

...η ΔΗΜΑΡ μπορεί να λάθεψε σε χειρισμούς αλλά όλοι αυτοί -και αυτές- οι δήθεν Μαγδαληνές που την υπονόμευσαν με τη σύμπραξη των “μεγάλων” των ΜΜΕ κι τρέχουν να στεγαστούν τώρα εδώ κι εκεί, αυτήν κατά προτεραιότητα χτύπησαν στο όνομα μιας αριστεροκάτι “κεντροαριστεράς” και μιας ιδεολογικής υποταγής είτε στον Βενιζέλο είτε στους οπαδούς του νεοφιλελεύθερου “κέντρου” που κολυμπάει τώρα στα νερά του Ποταμιού.

Ελπίζω να βρεθούν πολλοί που θα επιλέξουν να μην ρίξουν στην κάλπη μια ένοχη ψήφο.

Είναι δίκαιη η αγανάκτηση και τα υποτιμητικά σχόλια για τις μετεγγραφές πολιτικών «πρώτης γραμμής» από το ένα κόμμα στο άλλο. Δίκαιη η αγανάκτηση, αλλά όχι και η έκπληξη. Αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι κάτι το αναμενόμενο. Οφείλεται στην απόλυτη αποϊδεολογικοποίηση του.
Η πολιτική κινητικότητα είναι υγιές στοιχείο σε κάθε σύστημα. Υπό αυτή την έννοια είναι απαραίτητη και για το πολιτικό σύστημα. Η κινητικότητα είναι αποδεκτή, όταν αυτή συνοδεύεται και από σαφή έκθεση των δεδομένων. Είναι γνωστή η απάντηση του Κέινς όταν μια φορά τον ρώτησαν γιατί αλλάζει θέσεις και απόψεις. Η απάντησή του ήταν «μα καλά, όταν αλλάζουν τα δεδομένα, εσείς τι κάνετε; Δεν αλλάζετε θέσεις;».

Σήμερα με την εντεινόμενη κυριαρχία της οικονομίας στην πολιτική και την κοινωνία τίθεται μετ’ επιτάσεως το δίλημμα: ιδιωτικός ή δημόσιος τομέας;
Στη χώρα μας το δίλημμα παρουσιάζεται με ένταση στα χρόνια της κρίσης. Καλλιεργείται η απαξίωση του δημόσιου, που εσφαλμένα ταυτίζεται με το κρατικό. Μια ταύτιση η οποία έχει ισχυρές ιστορικές καταβολές με δεδομένη την ιδιότυπη εξελικτική πορεία και διαχρονική παρουσία του ελληνικού κράτους.

Από τις αρχές της δημιουργίας του το νεώτερο ελληνικό κράτος ενσωμάτωσε τα πελατειακά δίκτυα της προνεωτερικής εποχής, τα οποία σταδιακά εξελίχθηκαν σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς ελέγχου της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.

Pacta sunt servanda, οι συμφωνίες πρέπει να τηρηθούν. Τη λατινική αυτή ρήση έχει ακούσει στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες όποιος Ελληνας πρωθυπουργός επιχείρησε να ανοίξει συζήτηση για κούρεμα του χρέους και επαναδιαπραγμάτευση των ήδη συμφωνηθέντων με την τρόικα.

Ίσως, η πιο ενδιαφέρουσα έκπληξη των εκλογών του 2012, ήταν ηΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Ένα νεοπαγές κόμμα που προέκυψε από διάσπαση του -μικρού ακόμη- ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε στη Βουλή με 16 έδρες. Οι ψηφοφόροι που αποσπάσθηκαν από το ΠΑΣΟΚ πρωτίστως και δε ήθελαν να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, βρήκαν καταφύγιο στη νηφάλια παρουσία του Κουβέλη.
Όσα επακολούθησαν είναι γνωστά. Η ΔΗΜΑΡ βρέθηκε στο έλεος του μιντιακού συστήματος, δίκην τιμωρίας, επειδή αποχώρησε από την κυβέρνηση Σαμαρά.
Έδειχνε όμως να αντέχει μέχρι στιγμή που άρχισαν τα πραγματικά λάθη. Τα βασικότερα ήταν η κοινή εμφάνιση του Φώτη Κουβέλη με τον Γ. Παπανδρέου στις Ευρωεκλογές και εν συνεχεία η αμφισημία του ιδίου στο θέμα της υποψηφιότητάς του για την προεδρία της Δημοκρατίας.

Πέρα από τις διάφορες ερμηνείες για τα αίτια της σημερινής κρίσης που έχουν αναφερθεί, θα αντιπαραθέσω μια πιο απλή που πιστεύω ότι έχει μεγάλο ποσοστό αλήθειας μέσα της. Πιστεύω πως εμείς, οι απλοί πολίτες είμαστε στην καρδιά του προβλήματος μέσα από τη νοοτροπία και την άποψη για τη ζωή που αναπτύξαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Είχαμε απέναντί μας διάφορους που μας κουνούσαν καταναλωτικέ καθρεφτάκια και πέσαμε στη παγίδα τους. Πιστέψαμε στη συνεχή οικονομική άνοδο, βάλαμε σα στόχο το γκλάμουρ και την πολυτέλεια, πιστέψαμε ότι όσο περισσότερα και ακριβότερα έχουμε τόσο καλύτερα θα ζήσουμε.

Δυο πολιτικοί χώροι, οι «ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» και η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», αναλαμβάνουν πρωτοβουλία για να συμβάλλουν στην αλλαγή των σημερινών αδιέξοδων πολιτικών, με τρόπο που θα δώσει λύσεις στα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Πρόκειται για μια ισότιμη συνάντηση του χώρου της ανανεωτικής Αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας. Για μία ανοιχτή πρόσκληση συνεργασίας σε ενεργούς πολίτες, κοινωνικά κινήματα και ομάδες, που εκφράζουν κοινωνικά και οικολογικά καινοτόμες πρωτοβουλίες. Υπηρετούμε και αγωνιζόμαστε για την ουσιαστική πολιτική αλλαγή που θα προωθήσει σύγχρονες κοινωνικά δίκαιες, προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, παράλληλα με τον οικολογικό μετασχηματισμό της οικονομίας και του μοντέλου παραγωγής στο πλαίσιο μιας νέας ισορροπημένης σχέσης της Ε.Ε. με την Ελλάδα.