Την ώρα που οι πάντες γνωρίζουν ότι σε ένα καθόλου ασήμαντο κομμάτι του ιατρικού κόσμου η φοροδιαφυγή είναι κανόνας βγαίνει ανερυθρίαστα ο αρχισυνδικαλιστής τους να υπονομεύσει με φαιδρά επιχειρήματα μια μικρή προσπάθεια όχι να ελεγχθεί αλλά να περιοριστεί στοιχειωδώς το φαινόμενο.

Το ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εξελιχθεί σε ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα τίθεται και ξανατίθεται μετά τις εκλογές. Και η απάντηση που συνήθως δίνεται, είναι αρνητική. Εγώ, λοιπόν, θα αντιστρέψω το ερώτημα. Μπορεί ο μνημονικός, πια, ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς;

Ο πρωθυπουργός έχει δίκιο όταν συνιστά στους υπουργούς του να πάψουν να κάνουν δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση στα τηλεπαράθυρα και να εργαστούν επιμελώς, διότι κρίνονται από τα αποτελέσματα που φέρνουν. Οι συστάσεις του ενισχύονται εφόσον δίνει ο ίδιος το παράδειγμα. Εφόσον, π.χ., όταν μιλάει με τον Κλίντον σε επενδυτές που διαχειρίζονται πάνω από 100 δισ. δολάρια, θα είναι επιμελώς προετοιμασμένος να πείσει ότι τους συμφέρει να επενδύσουν στην Ελλάδα – και δεν θα επιτρέπει να συντηρούνται ή να επιτείνονται οι αμφιβολίες τους.

Η αντίδραση του αρχιεπισκόπου στη δήλωση προθέσεων της αναπληρώτριας υπουργού κυρίας Σίας Αναγνωστοπούλου για την ανάγκη απλοποίησης της διαδικασίας απαλλαγής, σύμφωνα και με τη γνώμη της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, από τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία επανέφερε μνήμες εποχής της μάχης των ταυτοτήτων.
Ο αρχιεπίσκοπος αντέδρασε δηλώνοντας ότι το Σύνταγμα «ορίζει πως η Παιδεία μας πρέπει να είναι εθνική, χριστιανική παιδεία, ελληνοχριστιανική». Το Σύνταγμα αντιθέτως μιλά για την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης.

Είναι αναμφίβολο ότι η σημαντικότερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση είναι η ριζική ανασυγκρότηση του κράτους. Στο σημείο αυτό, όμως, ανακύπτει το ερώτημα: είναι εφικτό σήμερα, με δεδομένους τους καταναγκασμούς της συγκυρίας, να επιχειρηθεί μια τέτοια μεταρρύθμιση σε πράγματι ρηξικέλευθη και προοδευτική κατεύθυνση;

Η απάντηση είναι νομίζω θετική, υπό μία όμως απαρέγκλιτη –και ανεύρετη έως σήμερα– προϋπόθεση: να είναι απόρροια μιας συγκεκριμένης στρατηγικής που θα διαφοροποιηθεί πλήρως από τις μέχρι τώρα σπασμωδικές, αποσπασματικές και εμβαλωματικές επιλογές.

Θα μπορούσε να είναι τρίπτυχος πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ ή κάποιου σημερινού μετα-σουρεαλιστή ζωγράφου: Ενας ευτραφέστατος πενηντάρης βαδίζει με ατσαλάκωτο κοστούμι και μεταξωτή γραβάτα πάνω σε πορφυρό χαλί. Εχει το ύφος εκείνου που πάει να συναντήσει το πεπρωμένο του.

...Oι ιταλοί Κομμουνιστές, μέσα στη θύελλα των συζητήσεων που είχε προκαλέσει η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, αποφάσιζαν να αποσχηματίσουν το κόμμα τους από κομμουνιστικό σε κάτι νέο, μετα-κομμουνιστικό. Ο βετεράνος Ινγκράο ήταν επικεφαλής όσων απέρριπταν τον μετασχηματισμό και τη μετονομασία.

Η αλήθεια είναι ότι απέχουμε πολύ ακόμη από το να αγγίξουμε τη σοσιαλιστική τελειότητα της Βενεζουέλας. Η Ελλάδα είναι 81η χώρα σε ανταγωνιστικότητα (μετά το Τατζικιστάν, την Ουκρανία κ.ά.), ενώ ο παράδεισος του μακαρίτη Τσάβες είναι στην 132η. Αλλά η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί.

Βλέπω δεξιά και αριστερά ανθρώπους να υποστηρίζουν πως παρά την πρόσφατη εκλογική νίκη Τσίπρα (ο …”αυτός” του τίτλου), το αργότερο ως την άνοιξη θάχουμε ξανά εκλογές. Δεν το στηρίζουν μόνο ή κυρίως στην άθλια κυβέρνηση που σχημάτισε, στο επεισόδιο με το Δ. Καμμένο, στο κάζο της επίσκεψης στις ΗΠΑ κ.ο.κ.

Τα Μνημόνια προσδιορίζονται ανεξαιρέτως από δημοσιονομικές παρεμβάσεις με στόχο την εξυγίανση της οικονομικής διαχείρισης και την προσαρμογή του Δημοσίου. Η εισοδηματική πολιτική είναι ιδιαίτερα περιοριστική με συνεχείς μειώσεις των πραγματικών αμοιβών, ώστε να αποκαθιστούν στον βραχυχρόνιο ορίζοντα τη χαμένη ανταγωνιστικότητα που επιφέρει η μείωση της παραγωγικότητας και της δημοσιονομικής αναποτελεσματικότητας. Το μείγμα αυτής της πολιτικής συνεπικουρείται από μεταρρυθμίσεις που ολοένα «αναμένεται» να μεταθέτουν τις παραγωγικές δυνατότητες.

Στο κύριο άρθρο της Κυριακάτικης Αυγής με τίτλο «Η αρπαγή της Σοσιαλδημοκρατίας», ο αρθρογράφος ισχυρίζεται πως μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, «η ευρωπαϊκή Αριστερά από θέση πολιτικής ηγεμονίας προτείνει τον απεγκλωβισμό της σοσιαλδημοκρατίας από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της με την ευρωπαϊκή Δεξιά.

Επιτέλους ! Μετά από καιρό άρχισε να ακούγεται και πάλι το όνομα της κεντροαριστεράς. Το θέμα είναι τώρα να οικοδομηθεί από την αρχή, χωρίς τις παθογένειες του παρελθόντος και να γίνει η χρήσιμη δύναμη του μέλλοντος.
Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ορισμένα θέματα. Η κεντροαριστερά δεν είναι συγκόλληση κομμάτων και προσώπων αλλά πλούτος ιδεών που μετουσιώνονται σε πράξη και ισορροπούν ανάμεσα στην αγορά και το Κράτος με κοινό παρανομαστή την ανάπτυξη και την ευημερία. Ο φιλελευθερισμός, το κράτος πρόνοιας, οι μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό πρόσημο, η δικαιοσύνη στον καταμερισμό των βαρών , η διαφάνεια και το μέτωπο απέναντι στον λαικισμό και τον νεοφιλελευθερισμό είναι απο τα βασικά χαρακτηριστικά της κεντροαριστεράς.