Όλα δείχνουν ότι σιγά-σιγά πηγάινουμε σε μία μετα-κρίση συνθήκη. Δεν φθάσαμε, πηγαίνουμε: η πρόσφατη απότομη αύξηση των ελληνικών spreads που προκλήθηκε εν πολλοίς από το περιεχόμενο που έλαβε η πολιτική αντιπαράθεση τις προηγούμενες μέρες θύμισε, μάλλον άγρια, σε όλους μας ότι η κρίση, και η οικονομική εξάρτηση που συνεπάγεται, είναι ακόμη εδώ. Βρισκόμαστε όμως ήδη πολύ μακριά από την αρχική της ένταση και μορφή.

Στην πολύ και πολλαπλά δύσκολη προσπάθεια να αποφύγει η Ελλάδα την περιέλευση εκτός από την ουσιαστική και σε τυπική χρεοκοπία και να αναγκασθεί σε έξοδο από το ευρώ, συνέβαλαν η υπομονή της ελληνικής κοινωνίας και οι αντοχές της και η εκλογική πονηρία του ελληνικού λαού.

Οι προβλέψεις είναι εξαιρετικά δύσκολες, ιδιαίτερα αν αφορούν το μέλλον -όπως έλεγε με χιούμορ ο Niels Bohr- αλλά το βέβαιο είναι ότι ο αποπληθωρισμός στην Ευρώπη, η μείωση τιμών σε διεθνή εμπορεύματα και η μείωση των τιμών του πετρελαίου, ψαλιδίζουν τις προσδοκίες για παγκόσμια ανάπτυξη και προκαλούν άγχος στις αγορές. Που, όπως επιβεβαιώνεται, εύκολα γίνεται πανικός στην αγέλη. Ακόμα και στις ΗΠΑ, τα κεφάλαια βγαίνουν από τις μετοχές (πρακτικά, μόνο όσες σχετίζονται με την επιδημία του ιού Εμπολα ανεβαίνουν...) αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο για να κρυφτούν, τα κρατικά ομόλογα – των οποίων, αν και λήγει το πρόγραμμα επαναγοράς της FED, οι αποδόσεις πέφτουν αντί να ανεβαίνουν.

Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των φτωχών σε όλο τον κόσμο είναι αυτό που δεν έχουν ακούσει πολλοί: οι παράνομες χρηματοοικονομικές ροές. Οι ροές αυτές κοστίζουν στους ανθρώπους στο Τζιμπουτί, στο Κονγκό και στο Τσαντ περισσότερο από το 20% των εισοδημάτων τους σε ετήσια βάση.

Με τον πληθωρισμό στην ευρωζώνη να παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, αυξάνονται οι πιέσεις στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να κάνει «κάτι» ώστε να αποτρέψει τον κίνδυνο αποπληθωρισμού. Αυτό το «κάτι» εκλαμβάνεται ότι μπορεί να είναι η ποσοτική χαλάρωση. Μπορεί όμως κάτι τέτοιο να έχει αποτελέσματα;

Η βίαιη αντίδραση των διεθνών αγορών ήρθε να μας ξυπνήσει από τον κίνδυνο ύπνωσης που διατρέχαμε λόγω της βαρετής επανάληψης που εξέπεμπε η πολιτική μας ζωή. Γιατί εκ πρώτης όψεως βλέπαμε ένα έργο που είχαμε ξαναδεί παλιότερα. Ιδια πλοκή, ίδιες ατάκες, ίδια κόλπα, νέοι ηθοποιοί να προσπαθούν να αντιγράψουν τους ορίτζιναλ.

Τον Νοέμβριο του 2010, παρότι είχε υιοθετήσει τα προηγούμενα δύο χρόνια δραστικά μέτρα λιτότητας, η δυστυχής Ιρλανδία είχε τη μοίρα που έξι μήνες νωρίτερα είχε υποστεί η ανέμελη Ελλάδα: δάνειο, Μνημόνιο, τρόικα...

Η αντιπολίτευση κατήγγειλε το Μνημόνιο και, φυσικά, αρνήθηκε να το ψηφίσει.

Τον τελευταίο καιρό άρχισαν να δημοσιεύονται ονόματα ως προτάσεις υποψηφιότητας για τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας.
Η ονοματολογία έχει στόχο:
α) να θέσει ονόματα στο τραπέζι για να μετρήσει αντιδράσεις στήριξης ή μη προς αυτά
β) να αρχίσει η συζήτηση για το χρόνο των πρόωρων εκλογών για τον οποίο ενδιαφέρονται κυρίως η ΝΔ και ο Σύριζα, ο καθείς για τους δικούς του λόγους.
γ) να ενταθεί η πόλωση που επιδιώκουν συνειδητά τα δύο μεγάλα κόμματα.

Είναι ανάγκη όλες οι πολιτικές δυνάμεις, στο πλαίσιο μιας εθνικής συνεννόησης, με όλες τις διαφορές και τις αντιθέσεις τους, να συζητήσουν και να διεκδικήσουν την αναδιάρθρωση του χρέους. Πρέπει ταυτόχρονα να διεκδικηθεί ένα ευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα με ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων και παροχή εγγυήσεων και ρευστότητας στην αγορά. Η διεκδίκηση αυτή πρέπει να γίνει με τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση στο εσωτερικό της χώρας.
Η καλλιέργεια της όξυνσης και της πόλωσης αποτελεί επιλογή της κυβέρνησης για να δείξει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που ακολουθεί. Αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και για αυτό δεν πείθει.

Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς επανεξελέγη ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος κατά τη ψηφοφορία που διεξήχθη.

Ο Θ. Θεοχαρόπουλος συγκέντρωσε 63 ψήφους (ποσοστό 61%) έναντι 35 (ποσοστό 34%) που συγκέντρωσε ο Χρ. Πετράκος, σε σύνολο 104 ψηφισάντων. Κατά τη διαλογή των ψηφοδελτίων βρέθηκαν 5 λευκά (ποσοστό 5%) και 1 άκυρο.

Τα μέλη της Ε.Ε(10 νεοεκλεγέντα  μέλη από τα 17 που είχαν εκλεγεί μετά το 2ο Συνέδριο)

Η σύγχρονη, έλλογη, δημοκρατική Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι ευρωπαϊκή. Ευρωπαϊκή με τη διττή έννοια: Αφ’ ενός της αταλάντευτης αποδοχής και της προώθησης των «ευρωπαϊκών αξιών», της δημοκρατίας, των ατομικών δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου, της ανοχής, της πολυπολιτισμικότητας. Αφ’ ετέρου της ενεργού προσήλωσης στο στόχο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, με την οικοδόμηση της Πολιτικής Ένωσης, ως καταληκτικής κατάστασης της διαδικασίας.