Μέσα στον θόρυβο και στη σύγχυση των ημερών ξεχωρίζω δύο τοποθετήσεις, με τις εναγώνιες συστάσεις που τις συνόδευσαν.

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Γ. Στουρνάρας, σημείωσε την πρόοδο που έχει γίνει και η οποία ενισχύει τις προοπτικές ανάκαμψης της οικονομίας και οριστικής εξόδου από την κρίση, εκτίμησε ότι αυτό είναι χρήσιμο και δη επιτακτικό σε μια περίοδο έντονων εξωτερικών κλυδωνισμών και ενδεχόμενων κινδύνων και τόνισε ότι «η πρόοδος δεν πρέπει να ανακοπεί επ’ ουδενί λόγω».

Δύο ημέρες νωρίτερα, από τις Βρυξέλλες ο πρόεδρος του ΣΕΒ, κ. Θ. Φέσσας, εκτιμούσε ότι «τώρα εμφανίζονται τα πρώτα δείγματα επιστροφής σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης»

Αν πιστέψουμε την κυβέρνηση, η διαπλοκή είναι μια θανατηφόρα ασθένεια που έχει μολύνει το σώμα της δημοκρατίας μας. Κι αν δεν κάνουμε κάτι να τη γιατρέψουμε, δεν πρόκειται να δούμε προκοπή, γιατί τα οργανωμένα συμφέροντα των ισχυρών που επιβάλλονται από τα ΜΜΕ θα εξακολουθήσουν να υποσκάπτουν το πολίτευμα διαιωνίζοντας την κρυφή αλλά απόλυτη κυριαρχία τους.

Αν όμως πιστέψουμε την αντιπολίτευση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. προσπαθεί με νύχια και με δόντια να υποκαταστήσει το ισχύον σύστημα με ένα καινούργιο, το οποίο αντί να της τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια, θα την υποστηρίζει.

Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2015 ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας ήταν ένας τρόπος για να αποτρέψει κανείς τη διακυβέρνηση Τσίπρα - Βαρουφάκη να καρφώσει το καράβι που λέγεται Ελλάδα στις ξέρες της δραχμής και της απομόνωσης από τον πολιτισμένο κόσμο. Τότε η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση ψήφισε το τρίτο Μνημόνιο κάνοντας πράξη την εθνική συναίνεση, χωρίς να συμμετάσχει στην κυβέρνηση. Τώρα που κλείνουν σχεδόν δύο χρόνια διακυβέρνησης από την «πρώτη φορά Αριστερά», η αρχική βροχή έγινε καταιγίδα.

Οι κρίσιμες εκλογές που θα διαμορφώσουν τον ευρωπαϊκό χάρτη, το αγκάθι της Ιταλίας, οι συμφωνίες για το Brexit και ο παράγων Ντόναλντ Τραμπ

Το 2016 που φεύγει υπήρξε χρόνος δοκιμασίας για την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Το 2017 - κατά το οποίο συμπληρώνονται ακριβώς εξήντα χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης (25 Μαρτίου 1957) για τη δημιουργία της αρχικής Ευρωπαϊκής Κοινότητας (ΕΟΚ) - μπορεί να αποδειχθεί έτος-σταθμός, καθοριστικός για την πορεία και ίσως την επιβίωσή της.

Την ώρα που ο Ερντογάν ονειρεύεται – και όχι μόνο – τα οθωμανικά σύνορα της καρδιάς του και η ελληνική κυβέρνηση αντιπαρατάσσει τα εθνικιστικά της στρατεύματα στο Καστελόριζο, οι δυο Κύπριοι ηγέτες δείχνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν στην επανένωση του νησιού τους, στη βάση ενός ρεαλιστικού και βιώσιμου πολιτικού σχεδίου, ενός οδικού χάρτη στα περισσότερα σημεία του οποίου φαίνεται να έχουν ήδη καταλήξει.

Σύμφωνα με την Έκθεση Παρακολούθησης της Εκπαίδευσης και της Κατάρτισης 2016, που εκπόνησε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το 2014 η Ελλάδα δαπάνησε για την εκπαίδευση ποσό ίσο με το 4,4% του ΑΕΠ και ίσο με το 8,8% του συνόλου των κρατικών δαπανών, με αποτέλεσμα να βρίσκεται, μαζί με άλλες 9 χώρες-μέλη από τις 28 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο που ήταν 4,9 % και 10,2 % αντίστοιχα.

Πρόσφατα δημοσιεύθηκαν και τα αποτελέσματα της έκτης διεθνούς αξιολόγησης μαθητών (Program for International Student Assessment) για το έτος 2015, γνωστή και ως PISA, η οποία διεξάγεται κάθε τρία χρόνια και αφορά τις δεξιότητες δεκαπεντάχρονων μαθητών από όλο τον κόσμο στη φυσική, στα μαθηματικά και στην κατανόηση κειμένου.

Τι είδους κόμμα είναι αυτό που μας κυβερνά, ξέρει κανείς; Τι έχει μείνει από εκείνο το κόμμα και από εκείνους τους συντρόφους τού πρώτου καιρού της επέλασης προς τη νίκη; Ενα απομεινάρι γκροτέσκο αριστερής ρητορικής, μια τσακισμένη ιδεολογική ραχοκοκαλιά, ένα κόμμα χωρίς παρελθόν

Κουραστήκαμε να βλέπουμε το ίδιο έργο, κουραστήκαμε να είμαστε θεατές αυτής της κατάστασης και να ακούμε την επωδό «Όλοι τα ίδια κάνουμε». Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτό οδηγεί σε αντι-πολιτικές δυνάμεις. Όποιος επενδύει και ποντάρει μόνο στα λάθη των προηγούμενων, δεν γίνεται ποτέ ηγέτης. Γι’ αυτό, κύριε Τσίπρα, όποιος επενδύει μόνο στα λάθη των προηγούμενων, το μόνο που θα γίνει είναι «πρώην Πρωθυπουργός».

Η παράταση της ύφεσης για ένατη χρονιά και η παρατεινόμενη αβεβαιότητα σχετικά με την αναπτυξιακή προοπτική της ελληνικής οικονομίας, τροφοδοτεί άλλη μια φορά τη συζήτηση αναφορικά με τα δυνητικά οφέλη που θα διαμορφώνονταν για την Ελλάδα αν επέλεγε να εγκαταλείψει το ευρώ.

Μαθήματα κοινοβουλευτισμού στα παιδιά από Γεωργιάδη και Πολάκη

Στο σάιτ της Βουλής, διαβάζω ότι από το 2004 τον σχεδιασμό και τη διαχείριση του προγράμματος των επισκέψεων σχολείων στη Βουλή έχει αναλάβει το Ίδρυμα της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία. Στους όρους της επίσκεψης, επισημαίνεται: «Είναι αυτονόητο πως πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα το ζήτημα της αθόρυβης και κόσμιας παρουσίας των μαθητών κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στη Βουλή».

Η αλήθεια είναι πως με βάση τη συμφωνία Ελλάδας- εταίρων/δανειστών που περιλαμβάνεται στο τρίτο μνημόνιο, η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει το ένα τρίτο του πλεονάσματος κάθε χρόνο υπέρ της στήριξης των ασθενέστερων στρωμάτων.

Η χθεσινή εξέλιξη με την απόφαση του ESM να αναστείλει την εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, μπορεί να μην έχει άμεσο οικονομικό αποτέλεσμα, δημιουργεί όμως σοβαρά προβλήματα για τη χώρα.
Κι αυτό γιατί εντείνει την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια, επιβαρύνει το ήδη αρνητικό οικονομικά κλίμα και την έλλειψη εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία.
Δυστυχώς, οι τυχοδιωκτικές πιρουέτες του πλήρως υποταγμένου σε θέματα ουσίας, κ. Τσίπρα, «άνοιξαν τις ορέξεις» των ακραίων συντηρητικών κύκλων για να πάρουν τιμωρητικού χαρακτήρα αποφάσεις για τη χώρα. Επιπλέον οι κυβερνητικές ενέργειες υπονομεύουν ακόμη και τα «πενιχρά» αποτελέσματα της διπλά αποτυχημένης διαπραγμάτευσης τους, τόσο ως προς τα πλεονάσματα όσο και ως προς το χρέος.