Ακούω κάποιους υπουργούς σε ρητορικό οίστρο, απειλητικά να εκτινάσσουν (εν είδει σπάθας...) προς τους συνομιλητές τους το «αμείλικτο» ερώτημα: Υπάρχει, μήπως, κάποιος που τολμά να εισηγηθεί στην κυβέρνηση να υποχωρήσει σε ζητήματα όπως οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, οι αυξήσεις του ΦΠΑ, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των εταίρων μας; Ε, υπάρχει;...
Καταρχήν, ουδείς θέτει θέμα μείωσης μισθών στη διαπραγμάτευση – εξ ου ο πρωθυπουργός, κ. Αλ. Τσίπρας, μιλώντας προχθές στο Reuters, δεν περιέλαβε τέτοιο θέμα στα τέσσερα σημεία διαφωνίας με τους εταίρους.

Οι πρόσφατες και άκρως ανησυχητικές εξελίξεις δείχνουν – για μια ακόμη φορά αλλά με επείγοντα, τώρα, τρόπο – την απόλυτη ανάγκη να εφαρμοστεί στη χώρα μας, μια συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική. Ούτε αποσπασματικές λύσεις έχουν πλέον νόημα, ούτε βεβαίως επιλογές που δεν θα είναι ευρωπαϊκές. Η κυβέρνηση επιτέλους μοιάζει να αντιλαμβάνεται ότι η πραγματικότητα ακυρώνει τα ιδεολογήματα. Συνεπώς, πρέπει να υπάρξουν μέτρα. Να λειτουργήσουν Κέντρα Υποδοχής και προσωρινής Φιλοξενίας με ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Να επιταχυνθούν, παράλληλα, και οι διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων για χορήγηση ασύλου.

Στο άρθρο αυτό δεν θα βρείτε καμία «έκκληση» στον κ. Τσίπρα «να παρέμβει επιτέλους», «να αποφασίσει επιτέλους» ποιον δρόμο κρίνει ότι η χώρα πρέπει να τραβήξει. Οσο αυξάνει η βουβή απόγνωση για την αβεβαιότητα και την προϊούσα οικονομική καταστροφή της χώρας τόσο αυξάνουν και οι «εκκλήσεις». Η εξέλιξη δείχνει ότι ο κ. Τσίπρας ούτε μπορεί ούτε θέλει ούτε ξέρει να λύσει τα θανάσιμα προβλήματα που συσσωρεύονται.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κληροδότησε στην ανθρωπότητα μιαν απαράγραπτη υποχρέωση: να σκέφτεται. Και να ξανασκέφτεται. Τις λέξεις και τις πράξεις της. Να σκέφτεται αν μετά το Άουσβιτς και το Νταχάου είναι ποτέ δυνατόν να γίνουμε όπως πριν, τάχα αθώοι. Αν μετά το Αουσβιτς υπάρχει Θεός, ερώτημα που δεν το νομιμοποίησε μόνο η θλιβερή στάση του Βατικανού στον πόλεμο.

...Πώς έχουν, επιτέλους, στο μυαλό τους αυτό το περίφημο Αυτοδιοίκητο;
Θα μπορούσα να μιλήσω και για την ευθύνη των ίδιων των φοιτητών, που επίσης υπερασπίζονται (και καλά κάνουν) το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, αλλά θεωρώ ότι η ευθύνη των καθηγητών τους είναι σαφώς μεγαλύτερη.
Τέλος, υπάρχουν ευθύνες και στην, πολυπληθή πλέον, κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην πω και την κυβέρνηση την ίδια.
Πολλοί οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ανάμεσά τους. Γιατί όλοι αυτοί, που άλλοτε κατήγγελλαν κάθε απόπειρα κατάλυσης του πανεπιστημιακού ασύλου, σήμερα σιωπούν και ως χτες αδρανούσαν, περιοριζόμενοι στο ρόλο θεατών;

(Αντί προλόγου: Με την μικρή κάποτε κόρη μου είχαμε εξαντλήσει όλα τα γνωστά παραμύθια. Συνήθιζα τότε να της διηγούμαι νέους φανταστικούς μύθους. Τους έδινα περίεργους μακροσκελείς τίτλους. Ανακάτευα πρόσωπα και γεγονότα, για να καταστούν «τα παραμύθια μου» εξωτικά και περισσότερο ελκυστικά. Εξάπτονταν η φαντασία της. Πολλαπλασιάζονταν οι απορίες της. Την τακτική αυτή ακολουθώ συχνά και τώρα στην αρθρογραφία μου, προσπαθώντας να εξηγήσω όσα περίεργα συμβαίνουν γύρω μας)

Τα δεδομένα είναι γνωστά. Όλες οι προηγούμενες συζητήσεις, ιδέες, κινήσεις και πρωτοβουλίες για την περίφημη «κεντροαριστερά» ναυάγησαν. Μαζί τους, ναυάγησαν και τα κόμματα που προσπάθησαν να εκφράσουν τις διαφορετικές εκδοχές της. Η ΔΗΜΑΡ, κουβαλώντας το συμβολικό φορτίο της Ανανεωτικής Αριστεράς, επέλεξε την πολιτική της αυτοκτονία, ζαλισμένη από τα πολλά «σλάλομ». Το ΠΑΣΟΚ, που κάποτε εξέφρασε το ιστορικό προοδευτικό κέντρο, οδηγήθηκε στην συρρίκνωση της κοινωνικής του βάσης και, συνακόλουθα, στην εκλογική του απαξίωση, εγκαταλείποντας την ηγεμονική συμμαχία του με τη μεσαία τάξη.

Για την σοσιαλδημοκρατία πολλά έχουν γραφτεί και πολλά έχουν λεχθεί και αναλυθεί, γιατί σ” αυτήν ακόμη αναφέρονται πολλοί πολίτες της χώρας μας αλλά και της Ευρώπης. Ένα ακόμη κείμενο με αναφορά σε αυτό το μεγάλο ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα είναι σταγόνα στον ωκεανό. Εντούτοις, υπάρχει πάντα η ανάγκη να εκφραστούν σκέψεις και διαθέσεις, χωρίς κανένα ίχνος καθοδήγησης ή μηδενισμού της ιστορικής διαδρομής.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ήταν στο ησυχαστήριό του στη Βοιωτία, εκεί που ηρεμεί μετά από τις ημέρες του Πάσχα ή άλλων γιορτών, όταν πληροφορήθηκε το περιεχόμενο της επιστολής του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα προς τον ίδιο, με αφορμή μια ατάκα που εκστόμισε ο Μακαριότατος στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά, το περασμένο Σάββατο, για την εκκλησιαστική περιουσία. Επίσημα ο Ιερώνυμος δεν είχε λάβει την επιστολή μέχρι το μεσημέρι της Πέμπτης. «Την πληροφορήθηκε μέσω συνεργατών του από ιστότοπο της Αριστεράς», έλεγαν κληρικοί που βρίσκονται κοντά του.

Ενώ η Ελλάδα αγωνία η Ευρώπη φαίνεται ότι μπήκε σε διαδικασία θετικών προοπτικών ανάπτυξης. Τα τελευταία οικονομικά στοιχεία είναι ενθαρρυντικά.. Ο αποπληθωρισμός συρρικνούται, η ανεργία μειώνεται, η οικονομική μεγέθυνση ισχυροποιείται.

Ο Πρωθυπουργός επανέλαβε στον Ρώσο Πρόεδρο ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι ευρωπαϊκό. Δεν υποστήριξε ότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως ευρωπαϊκό και δευτερευόντως ελληνικό. Λάθος αλλά με κάποια λογική. Το πρόβλημα- ισχυρίστηκε- είναι μόνο ευρωπαϊκό. Τεράστιο λογικό- και όχι μόνο- χάσμα. Αν είναι μόνο ευρωπαϊκό, τότε γιατί δεν έχουν πρόβλημα δανεισμού όχι η Γερμανία ή Ολλανδία, αλλά ούτε καν το Βέλγιο ή ακόμη και η Ιταλία ή η Πορτογαλία για παράδειγμα; Βεβαίως αναφέρομαι σε πρόβλημα δανεισμού και όχι σε πρόβλημα ανάπτυξης και διεύρυνσης των ανισοτήτων, γιατί τέτοιο υπάρχει σ’ ολόκληρη την Ευρώπη

Η βαθύτατη κρίση των τελευταίων ετών διαχέεται, με διαφορετικές εκφάνσεις, στο σύνολο της Ευρώπης. Η γραμμική σύνδεση της οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής έκφρασής της απολήγει σε τυπική αλλά και ουσιαστική αμφισβήτηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, του θεμελιώδους συστατικού χαρακτηριστικού των νεωτερικών κρατών.
Είναι μια εξελικτική πορεία αποσύνθεσης, η οποία αφορά στο σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών. Μια διαδικασία αμφίδρομης δράσης που, αυξανόμενη γεωμετρικά, διαλύει τους αρμούς συνοχής των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Είναι η πρώτη φορά μετά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο, που αμφισβητείται μαζικά ο πυρήνας των ιδεών και της ηθικής του Διαφωτισμού από δυνάμεις με διαφορετική κοινωνική, οικονομική και πολιτική ισχύ.