Η επιλογή του Γιάνη με ένα ν ήταν μια έξυπνη επιλογή. Για δύο λόγους. Όταν οι Ευρωπαίοι αντίκρισαν πρώτη φορά τη νέα κυβέρνηση έμειναν έκπληκτοι. Όπως εκμυστηρεύονταν, περίμεναν να αντικρίσουν κάποιους νέους Ευρωπαίους ριζοσπάστες. Αντί αυτού συνάντησαν κάποιους εκπροσώπους της δημοσιοϋπαλληλίας, κάτι παλαιοκομμουνιστικών απόψεων πολιτικούς, από αυτούς που έχουν να αντικρίσουν στις χώρες τους από τη δεκαετία του ’70 και του ’80.

Οταν ανέλαβε τα καθήκοντά της η νέα κυβέρνηση, η εσωτερική υποτίμηση περίπου ολοκληρωνόταν. Κάπου, άλλωστε, θα φρέναρε, αφού προηγήθηκε 25% κατάρρευση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και μείωση των οικογενειακών εισοδημάτων 40% σε μέσο όρο – με το εισόδημα ενός εκατομμυρίου συμπολιτών μας, νέων ανέργων, να μηδενίζεται. Το «Μνημόνιο» με την έννοια ενός προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης πρακτικά είχε λήξει.

Ο καθηγητής και αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης σε άρθρο του στα «ΝΕΑ» κατηγόρησε την κυβέρνηση πως δεν κάνει τίποτα όσον αφορά τον τομέα πάταξης της ανομικής δράσης και της ασφάλειας των πολιτών.
Αυτή όμως η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα παντού. Ή, μάλλον, η μια πλευρά της ακυρώνει ό,τι κάνει η άλλη. Ο κ. Λαφαζάνης και ο κ. Δρίτσας παγώνουν τις ιδιωτικοποιήσεις των λιμανιών που είχε ξεπαγώσει ο κ. Δραγασάκης.

Η ισόνομη δικαιοσύνη και οι κανόνες γενικότερα, όπως τους καταλαβαίνουμε σήμερα, αποτυπώνονται σε έναν λόγο υποχρεωτικά αφηρημένο. Κι αυτό επειδή μιλούν για πράξεις και καταστάσεις τις οποίες ορίζουν μεν με ακρίβεια, αλλά χωρίς να αναφέρονται ποτέ σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Για παράδειγμα, η απαγόρευση «Μην πατάτε το γρασίδι» απευθύνεται σε όλους και ενοχοποιεί όποιον την παραβεί. Το σκεπτικό είναι απλό: το υποκείμενο της πράξης μπορεί να είναι οποιοσδήποτε και για να εξασφαλιστεί η ισονομία, η δικαιοσύνη οφείλει να τον αντιμετωπίσει χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν το ποιος είναι.

Εδώ και τρεις μήνες με την ψήφο του ελληνικού λαού η χώρα άλλαξε κυβέρνηση. Θα κρίνουμε την κυβερνητική πολιτική στο έδαφος των πραγματικών γεγονότων και με κριτήριο τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και την προοδευτική απάντηση στην κρίση.

Στη διαπραγμάτευση στηρίζουμε την κυβέρνηση στο βαθμό που θα διεκδικήσει την αλλαγή πολιτικής, δείχνοντας ευθύνη απέναντι στις ευρωπαϊκές συνθήκες και την κοινή ευρωπαϊκή πορεία και θα διαπραγματευτεί σε ρεαλιστική βάση και με συγκεκριμένες εναλλακτικές προτάσεις. Είμαστε δε αντίθετοι σε μια λογική ρήξης.

Σε μια χώρα βυθισμένη στην κρίση, όπου η απονομή της δικαιοσύνης γίνεται ολοένα και πιο επείγουσα, εκείνη συνεχίζει να λειτουργεί με το πάσο της, οδηγώντας συχνά στη νόμιμη αποφυλάκιση επικίνδυνων εγκληματιών, αδίστακτων τρομοκρατών και πατενταρισμένων φασιστών. Η μεταρρύθμιση στον χώρο της δικαιοσύνης μοιάζει να είναι ακατόρθωτη!

η πορεία των πολιτικών εξελίξεων, η διάψευση ορισμένων προσδοκιών από την κυβερνητική πολιτική αυτών των πρώτων μηνών και η κινητικότητα για εναλλακτικές διεξόδους δείχνουν καθαρά ότι αξίζει η Δημοκρατική Αριστερά να ξαναπροσπαθήσει. Να είναι συστατικό στοιχείο νέων πολιτικών λύσεων. Χωρίς να είναι δεδομένη για κανέναν. Αρκεί να πορευτούμε συλλογικά. Να ενισχύσουμε την ιδρυτική ταυτότητα μας ως δύναμη της ευρωπαϊκής, δημοκρατικής, ανανεωτικής και μεταρρυθμιστικής αριστεράς και του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Σε αυτή την προσπάθεια θα είμαι παρών!

Τι είναι πολιτική; Μήπως δεν είναι ο οργανωμένος τρόπος να επιδράσεις στα πράγματα και να επηρεάσεις τις εξελίξεις; Και αριστερή πολιτική; Μα, τι άλλο από το να επηρεάσεις τις εξελίξεις σε αριστερή και προοδευτική κατεύθυνση. Αντιρρήσεις πάντα θα υπάρχουν… Αν συμϕωνήσουμε, ωστόσο, ότι η πολιτική ήταν και παραμένει ένα εγχείρημα που κινείται μεταξύ επιθυμιών και πραγματισμού, δεν μπορεί παρά να εκϕράζει μια διαρκή άσκηση ισορροπίας πάνω στο τεντωμένο σχοινί της πραγματικότητας. Μια αέναη μάχη ανάμεσα στο εϕικτό και στο αναγκαίο, από την έκβαση της οποίας κρίνεται αν η πολιτική είναι συνώνυμη του ρεαλισμού ή συγγενής ϕαντασιώσεων.

Η βασική κριτική που ασκείται σήμερα στην κυβέρνηση είναι ότι αρνείται να πάρει αποφάσεις και να προχωρήσει σε συμφωνία με τους εταίρους, οδηγώντας τη χώρα είτε στα βράχια είτε σε νέο Μνημόνιο. Υπάρχει όμως και μια πιο επικίνδυνη διάσταση: αυτή της συστηματικής και με ανυπολόγιστες συνέπειες καλλιέργειας ενός πρωτοφανούς αντιευρωπαϊκού μένους στην ελληνική κοινή γνώμη.

Η ευθύνη για την επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές και περαιτέρω για τη διασφάλιση της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ανήκει αποκλειστικά στην Αθήνα διαμηνύει το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας,

Φαίνεται ότι το «νέο» στην Παιδεία φτιάχνεται πλέον με τα πιο φτηνά υλικά, με παλιά υλικά κατεδάφισης. Εικόνες «αρχαίας σκουριάς» αναβιώνουν μέσα από τις διατάξεις αυτού που είναι γνωστό σήμερα ως πολυνομοσχέδιο για την εκπαίδευση, το οποίο προωθεί το Υπουργείο Παιδείας προς συζήτηση και ψήφιση. Ελλείψει οράματος, σχεδίου και πολιτικής για τη μεταρρύθμιση ή έστω για τη βελτίωση των υφιστάμενων παθογενειών του εκπαιδευτικού συστήματος, η καταφυγή στα παλιά υλικά παρουσιάζεται ως υλοποίηση των προγραμματικών δεσμεύσεων.

“Η Ευρώπη είναι συλλογικά ένοχη επειδή αφήνει εκατοντάδες μετανάστες να πεθαίνουν στη Μεσόγειο. Είναι ντροπή μας” δήλωσε ο ιδρυτής της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» Μπερνάρ Κουσνέρ. Εχει δίκιο και είναι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, όχι ένας ξένος ούτε ένας αντίπαλος των ευρωπαϊκών ελίτ.Αυτό είναι στοιχείο του ευρωπαϊκού μεγαλείου, ότι εδώ δεν βρίσκεται μόνο το πρόβλημα αλλά επίσης η λύση ή η ουτοπία