Η Γαλλία έχει από χτες το βράδυ νέο (κυριολεκτικά) πρόεδρο : τον Εμμανουέλ Μακρόν, 39 ετών. Ο σοσιαλ-φιλελεύθερος τέως υπουργός οικονομικών του Φρανσουά Ολαντ νίκησε–ευτυχώς- την επικίνδυνη ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν με μεγάλη διαφορά αν και η ακροδεξιά συγκέντρωσε πρωτόγνωρο αριθμό ψήφων. Πάντως η ξεκάθαρη νίκη του Μακρόν σημαίνει πολλά για την Ευρωπαϊκή Ένωση και συνεπώς για μας αλλά και για την παγκόσμια ισορροπία.
Όμως αυτή η νέα εποχή της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας δεν θα αρχίσει καν με την επίσημη εγκατάσταση του κ.Μακρόν στο προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων στις 14 Μαϊου και με τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης του. Θα ξεκινήσει τον Ιούνιο όταν θα εκλεγεί η νέα Εθνοσυνέλευση. Και αυτή θα αποτελέσει τον τρίτο γύρο της προεδρικής εκλογής. Θα κρίνει τη συνέχεια.

Από τον Ιούλιο του 2016, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας μπήκε σε διοικητική κρίση, έμεινε χωρίς διευθύνοντα σύμβουλο. Εσχάτως είχε μείνει και χωρίς Εκτελεστική Επιτροπή. Τελικά, με (τη συνήθη...) καθυστέρηση, το υπουργείο Οικονομικών επελήφθη του θέματος. Και τι έκανε; Μεταξύ των υποψηφίων για τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου του ΤΧΣ, επέλεξε έναν Αυστριακό. Μία ακόμη ψηφίδα προστέθηκε στο παζλ της συνολικής εικόνας των οργάνων του ΤΧΣ: Το Γενικό Συμβούλιο (Γ.Σ.) του ΤΧΣ απαρτίζεται από 5 ξένους και 4 Ελληνες. Η Εκτελεστική Επιτροπή (Ε.Ε.) απαρτίζεται από έναν Αυστριακό ως διευθύνοντα σύμβουλο, έναν Γάλλο και έναν Ελληνα ως μέλη, ήτοι 2 ξένους και 1 Ελληνα.

Η πρόταση του γραμματέα της ΚΠΕ του ΠαΣοΚ Στέφανου Ξεκαλάκη και του ευρωβουλευτή Νίκου Ανδρουλάκη για ανοικτό συνέδριο, εκλεγμένων σύνεδρων, στο οποίο θα συμμετάσχουν η Ωρα Αποφάσεων, οι Οικολόγοι - Πράσινοι και κυρίως Το Ποτάμι, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Κατ’ εμέ η πρόταση των δύο αμφισβήτησε την πολιτική τού «κάλλιο επτά και στο χέρι παρά δεκατέσσερα και καρτέρει».

Είχα υποστηρίξει εδώ στο «Βήμα» (5-3-2017) ότι «αν η ΔΗΣΥ θέλει ένα κόμμα το πολύ του 8% προχωρεί σε ένα συνέδριο με τη σημερινή ομοσπονδιακή της μορφή, με αναλογική εκπροσώπηση των συνιστωσών της, με τα σύμβολα και ονόματα των κομμάτων στριμωγμένα το ένα επάνω από το άλλο»

Η μεγάλη νίκη του Μακρόν είναι νίκη της δημοκρατίας και της Ευρώπης. Ο κεντρώος φιλοευρωπαίος υποψήφιος με σοσιαλδημοκρατική προέλευση εξέφρασε το αίτημα για ανανέωση. Ελπίδα όλων μας να προχωρήσει σε μία προοδευτική και μεταρρυθμιστική πολιτική με αλλαγή πολιτικών εντός της Ε.Ε. υπέρ της ανάπτυξης και όχι της δογματικής λιτότητας. Με προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, κοινωνική δικαιοσύνη και προσήλωση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Ο λόγος για το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Μεταβατικό γιατί αποτελεί αναγκαία στάση και ταυτόχρονα αφετηρία για το ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα και σημαντικό γιατί θα ξεκαθαρίσει το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα και τα όρια της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στην μετεξέλιξη της. Όσοι συμμετέχουν στην Δημοκρατική Συμπαράταξη έχουν συνειδητοποιήσει ότι "χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται, μόνο του το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί και δεν αρκεί". Επίσης ότι δεν αποκτά δυναμική ένα σχήμα που απλώς θα αθροίσει υπαρκτές δυνάμεις.

Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι να αντιμετωπίσει κανείς την πρόσφατη Συμφωνία μεταξύ πιστωτών και ελληνικής κυβέρνησης: ο κομματικός, ο πελατειακός και ο εθνικός.
Ο κομματικός τρόπος είναι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης να τη δουν ως ευκαιρία καθολικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση που θα την ψηφίσει, αν και μέχρι τώρα την κατέκριναν ακριβώς επειδή τόσο καιρό δεν το έκανε και το κόστος αυξανόταν. Είναι αλήθεια ότι οι ευκαιρίες πολιτικής εκμετάλλευσης για την αντιπολίτευση είναι σαν να βρήκε ορυχείο: πρώτον, διότι καταγγέλλοντας τα κυβερνητικά κόμματα που ψηφίζουν όσα προηγουμένως καταριόταν, θα καταδείξει ότι το μένος τους δεν είχε πολιτική αξιοπιστία, αλλά ήταν απλώς γυμναστική αναρρίχησης στην εξουσία.

Πολύ σημαντικό έως καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της πραγματικότητας στην πορεία των κοινωνιών προς το μέλλον παίζουν το πολιτικό σύστημα και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.

Το μεν πρώτο πρέπει να είναι σε θέση, έστω και αν τα διάφορα κόμματα δεν έχουν τις ίδιες θεωρητικές και ιδεολογικές αφετηρίες, να εκφράζει στο επίπεδο του σχεδιασμού του μέλλοντος τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνικής δυναμικής

Τα πενηντάχρονα από την 21η Απριλίου 1967 έφεραν ξανά στο προσκήνιο το πραξικόπημα, τη δικτατορία, την πτώση της και τι επακολούθησε. Με την ευκαιρία αυτή, και χωρίς να περιμένουμε άλλα εφτά χρόνια όταν θα γιορτάσουμε τη μεταπολίτευση, αξίζει ίσως τον κόπο να σκεφτούμε πόσο και πώς μεταμορφώθηκε η χώρα, δηλαδή τι άλλαξε και τι δεν άλλαξε τον τελευταίο μισό αιώνα.

Γενικεύοντας, μπορούμε να πούμε ότι, σε πολιτικό επίπεδο, η μεταπολίτευση ήταν μια ευδιάκριτη τομή, με την έννοια ότι δεν επανέφερε το πρότερο καθεστώς, αλλά εκθεμελίωσε το μετεμφυλιακό κράτος που στο όνομα της εθνικοφροσύνης είχε επιβάλει πρώτα έναν αστυνομοκρατούμενο και κατ’ όνομα μόνο κοινοβουλευτισμό και στη συνέχεια τη χούντα.

Πρώτα τα καλά νέα. Η Γαλλία, από ό,τι φαίνεται, θα προστεθεί αύριο στη σειρά των χωρών που ανακόπτουν την άνοδο των λαϊκιστών στην εξουσία. Η Γερμανία που ακολουθεί έχει διατηρήσει έτσι κι αλλιώς την πολιτική της σταθερότητα. Αυτό το σκηνικό θα ευνοήσει, στις προβλεπόμενες για τις αρχές του 2018 ιταλικές εκλογές, το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο ανασυγκροτείται υπό τον Ρέντσι. Ετσι, στο άμεσο μέλλον φιλευρωπαϊκές κυβερνήσεις στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία θα έχουν την ευκαιρία να δείξουν στους ευρωπαίους πολίτες αν είναι σε θέση να καταφέρουν κάτι καλύτερο. Τώρα τα κακά νέα. Η Μαρίν Λεπέν θα κινηθεί, από όσο φαίνεται, κοντά στο 40%.

Σήμερα κόσμος πάει και έρχεται από το ένα κόμμα στο άλλο. Αν κανείς ρίξει μια ματιά στην κοινοβουλευτική σύνθεση των κομμάτων, δεν θα δυσκολευτεί να διαπιστώσει πως είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που προέκυψε από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015. Το ίδιο συνέβαινε και στη Βουλή του 2013-2014. Σήμερα ο μεγάλος χαμένος αυτών των μετακινήσεων είναι Το Ποτάμι και ο «μεγάλος κερδισμένος» η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Πριν από δύο χρόνια συνέβαινε το αντίθετο. Πέντε χρόνια πριν, το 2012, στη θέση της πολύφερνης νύφης ήταν η ΔΗΜΑΡ.

Δεν έχετε παρουσιάσει κανένα σχέδιο αγροτικής ανάπτυξης όλο αυτό το χρονικό διάστημα, κανένα σχέδιο για την αγροτική παραγωγή. Βρήκατε 19 δισεκατομμύρια ευρώ γι’ αυτή την επταετία. Διαπραγματεύτηκαν κάποιοι πριν από εσάς κι αυτά τα χρήματα υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Είστε από τα ελάχιστα Υπουργεία στα οποία έχετε να δώσετε χρήματα και ουσιαστικά όχι να πάρετε. Και δεν αξιοποιείτε, δεν δίνετε αυτά τα χρήματα και ουσιαστικά, παίρνει χρήματα, μέσω της φορολογίας, η κυβέρνησή σας.

Σας λέγαμε ότι επειδή καταργείτε την επιστροφή φόρου για το αγροτικό πετρέλαιο, να θεσπίστε αγροτικό πετρέλαιο κίνησης. Δεν το πράξατε. Στις 3 Νοεμβρίου του 2015 φέραμε τροπολογία για την κάρτα αγροτικού πετρελαίου, αυτό το οποίο γίνεται και σε άλλες χώρες, με βάση τα στρέμματα και το είδος της καλλιέργειας. Ούτε σε αυτό μας ακούσατε.

Δεν έχετε πλέον άλλοθι την διαπραγμάτευση.

Στις 5 Μαΐου 2010, εφτά χρόνια, μέρα τη μέρα σχεδόν, πριν ο ευτυχής κ. Τσακαλώτος δει να αποθρώσκει λευκός καπνός από το Χίλτον, έβγαιναν μαύροι καπνοί από την τράπεζα Marfin της οδού Σταδίου· καπνοί που είχαν σκοτώσει τρεις ανθρώπους, ανάμεσά τους μία έγκυο γυναίκα.

Ο αγνώμων υπουργός Οικονομικών διέπραξε Υβριν με τη φράση του, άθελά του προφανώς, δεν θυμόταν πως ήταν κοντά η θλιβερή επέτειος - αγνώμων, γιατί η αλήθεια είναι πως εκείνη η τραγική ημέρα έκανε τον ίδιο υπουργό, τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό και τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κυβέρνηση.