Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η συζήτηση για το εργασιακό νομοσχέδιο, ο κ. Χατζηδάκης με καθημερινούς σχεδόν μονολόγους στα κανάλια προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι μια ουδέτερη και αναγκαία μεταρρύθμιση. Και φυσικά, ότι όσα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία είναι fake news. Όσο περνάει, όμως, ο καιρός και οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης για τα εργασιακά ξεδιπλώνονται πλέον καθημερινά, καμία επίκληση σε fake news δεν μπορεί να κρύψει την σκληρή αλήθεια που περιμένει χιλιάδες εργαζόμενους.

Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 30ής Μαΐου φαντάζει έκπληξη για εξωτερικούς παρατηρητές, όχι όμως για εκείνους που γνωρίζουν πώς διαμορφώνεται η εσωτερική πολιτική διαπάλη την τελευταία 10ετία. Ορισμένοι βάσιμα διερωτώνται: Πώς είναι δυνατόν η κοινή γνώμη να αγωνιά –με βάση προεκλογικές δημοσκοπήσεις– ότι η χώρα κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση, αλλά να επιβραβεύει το κυβερνητικό κόμμα που καθοδηγεί την Κύπρο οκτώ και πλέον χρόνια; Ακόμα, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών (80%) βλέπει την έκταση της διαφθοράς που έφτασε στο απόγειο επί των ημερών Αναστασιάδη με τη βιομηχανία πώλησης 6.700 «χρυσών» διαβατηρίων. Γιατί οι ψηφοφόροι την πιο κρίσιμη στιγμή την προσπερνούν;

Φαίνεται παράδοξη αυτή η ερώτηση, αλλά αξίζει να γίνει, παραπέμποντας στη μεσαιωνική αντίληψη για τα δύο σώματα του βασιλιά, το φυσικό και το δημόσιο, στην οποία θεμελιώθηκε η πολιτική σκέψη και η θεωρία της κυριαρχίας (E. Kantorowicz, The King’s Two Bodies). Αυτή που μας αποκάλυψε όλες τις απόκρυφες και αόρατες όψεις και λειτουργίες της εξουσίας, που παρέμεναν ακατανόητες. Είναι όμως το πολιτικό κόμμα το σώμα της Αριστεράς; Ταυτίζεται η Αριστερά με το κόμμα της; Σύμφωνα και με τη σοσιαλδημοκρατική και με τη λενινιστική ταυτίζεται. Μπορούμε όμως να το ισχυριστούμε αυτό σήμερα; Η απάντησή μας είναι όχι και αυτό ακριβώς θέλουμε να υποστηρίξουμε.

Το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας, το οποίο προκαλεί ήδη έντονες συζητήσεις στους χώρους εργασίας και στην πολιτική σκηνή, ασχολείται με ζητήματα που αφορούν όλο το εύρος του εργατικού δικαίου. Και ασφαλώς περιέχει διατάξεις, οι οποίες θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως ευνοϊκές για τους εργαζομένους, όπως η κατάργηση της αναχρονιστικής διάκρισης εργατών και υπαλλήλων, η χορήγηση άδειας για τη φροντίδα τέκνου και στον πατέρα ή ορισμένες
διατάξεις για τη συμφιλίωση οικογενειακής και προσωπικής ζωής.

Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που προωθεί η Κυβέρνηση έχει επικοινωνηθεί ως μια νομοθετική πρωτοβουλία που, όπως διατείνεται, «ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και την ενίσχυση της προστασίας τους». Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που εμπεριέχει διατάξεις που εάν εφαρμοστούν θα δημιουργήσουν μεγάλη φαυλότητα στην αγορά εργασίας και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα πέσουν θύματα
εργοδοτικών αυθαιρεσιών και καταχρήσεων, δίχως το κράτος να μπορεί να τους παράσχει καμία απολύτως εγγύηση προστασίας.

Οι διεθνείς εντάσεις έχουν πάντα ένα «συνοδευτικό πιάτο»: τις αναλύσεις των ειδικών. Το ίδιο συμβαίνει και στα Ελληνοτουρκικά. Εγώ δεν ανήκω στους ειδικούς. Οι σκέψεις μου έχουν ως αφετηρία προσωπικές εμπειρίες και βιώματα.

Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη και έζησα τα νεανικά μου χρόνια σε μια Τουρκία, θεμέλιος λίθος της οποίας ήταν το «βαθύ κράτος».

Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για τη μειονότητα στη Θράκη σε μια συγκυρία έντασης στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας. Είναι επίσης πολύ δύσκολη η συνθήκη της ίδιας της μειονότητας διότι «όταν παλεύουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια». Η ζωή των εδαφικών μειονοτήτων δεν είναι ποτέ εύκολη. Το ίδιο ισχύει και για τη μειονότητα της Θράκης, προϊόν προπατορικού αμαρτήματος της βάρβαρης εθνικής μηχανικής της ανταλλαγής/και μη ανταλλαγής των πληθυσμών τον 20ό αιώνα.

Η βαθμιαία έξοδος από την πανδημία, δοκιμαστική και αβέβαιη ακόμα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο, όπου η ατομική και συλλογική επιθυμία άμεσης επούλωσης των πληγών συμπλέκεται με τη μακροπρόθεσμη ανάγκη μεταρρύθμισης της χώρας ενόψει τη νέας εποχής που βαδίζει ο κόσμος. Το στοίχημα δεν είναι μια βραχύβια οικονομική εκτίναξη, αλλά η εκ παραλλήλου δημιουργία των προϋποθέσεων μιας σταθερής και μακρόβιας ανάπτυξης. Δεν είμαστε οι μόνοι που αντιμετωπίζουμε αυτή την πρόκληση.

Αν η αναγνώριση της κρίσης είναι σημαντική και όρος sine gua non, εξ ίσου σημαντική είναι η διαδρομή μέχρι την συγκρότηση ενός πειστικού σχεδίου. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι εύκολη υπόθεση και είμαι βέβαιος ότι απαιτεί πνευματικό μόχθο.

Το ΑΚΕΛ είναι ο μεγάλος ηττημένος των κυπριακών εκλογών. Είναι όμως τοπικό φαινόμενο ή φωτογραφία της στιγμής; Αν δεν αναγνωρίσεις και μιλήσεις με ειλικρίνεια για ένα δυσμενές αποτέλεσμα δεν θα μπορέσεις να το αντιμετωπίσεις.

Ο ετερόκλητος κυβερνητικός συνασπισμός που σχημάτισε ο Λαπίντ με κύριο αν όχι μόνο κοινό πολιτικό παρονομαστή τον τερματισμό της μακράς θητείας Νετανιάχου στην ηγεσία του Ισραήλ, εκ πρώτης όψεως μοιάζει καταδικασμένος να διασπαστεί αν και όταν η πίεση των ΗΠΑ οδηγήσει στην αναζήτηση συνολικής λύσης για το Παλαιστινιακό.

Εβλεπα στην τηλεόραση, 29 Μαΐου, την ηλεκτρονική «ανακατάληψη» της Αγια-Σοφιάς από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, που σχημάτιζαν έφιππο από πάνω της τα τεχνολογικά φώτα, και σκεφτόμουν ότι η ανθρωπότητα δεν μοιράζεται μόνο σε φυλές και έθνη. Είναι κερματισμένη και από τη θέση κάθε φυλής στον χρόνο, στο σήμερα ή στο χθες, και από την ταχύτητα με την οποία κινείται κάθε έθνος προς το μέλλον. Η Τουρκία του Ερντογάν, σωβινιστικά αναθεωρητική και απολυταρχικά ανελεύθερη, κινείται ραγδαία προς τα πίσω. Προς το 1453. Το πρόβλημα δεν είναι το κιτς. Είναι ο πολιτικός πρωτογονισμός του ερντογανικού καθεστώτος και η πολιτισμική του ανωριμότητα, που οδηγούν μοιραία στο κιτς.

Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Αυτή είναι η γραμμή των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που υποδύονται τους ανεξάρτητους εισαγγελείς στην προανακριτική για την υπόθεση Χρ. Καλογρίτσα - Νίκου Παππά.

Η κυβέρνηση έστησε μια προανακριτική καλλιεργώντας προσδοκίες στο κοινό της και στους προστάτες της ότι θα βγάλει μεγάλα πράγματα που θα τελειώσουν πολιτικά τον πρώην υπουργό, θα βάλουν στο κάδρο τον αρχηγό του (αυτός είναι ο βασικός στόχος τους), ότι θα προκαλέσει τριγμούς στον ΣΥΡΙΖΑ, και την κλείνει άρον άρον για να μη συνεχιστεί ο εκφυλισμός.