Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, είναι αναγκαία η ανάληψη διεθνών πρωτοβουλιών, στις οποίες θα πρέπει να πρωταγωνιστήσει η Ε.Ε.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν περάσει έντεκα μέρες από την έναρξη των ισραηλινών βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας και τις επιθέσεις της Χαμάς. Από αυτόν τον νέο κύκλο βίας προσπαθεί να αποκομίσει όφελος ο προσωρινός Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου, ποντάροντας στα ακροδεξιά κόμματα, για την επανεκλογή του και την αποφυγή δικαστικών διώξεων εις βάρος του, ενώ η Χαμάς de facto ενδυναμώνει τη θέση της εντός των Παλαιστινίων. Όσοι δεν θέλουν τη λύση των δύο κρατών και στις δύο πλευρές αισθάνονται κερδισμένοι.

Ποιοι δίνουν τον τόνο στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής; Το ερώτημα ακούγεται παράδοξο, ίσως, όμως, παράδοξα είναι ορισμένα από όσα συμβαίνουν.

Ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης είχε κατ’ επανάληψη ταχθεί υπέρ της ελάφρυνσης από βάρη της μισθωτής εργασίας, κατά προτεραιότητα. Ο πλέον πρόσφορος τρόπος ήταν και είναι η μείωση του υπέρογκου ασφαλιστικού κόστους της, όπερ δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, τονώνει τη ζήτηση κι έτσι αντισταθμίζει την αρχική μείωση των ασφαλιστικών εσόδων –κάτι που συμμερίζεται ο υπουργός Οικονομικών, Χρ. Σταϊκούρας.

Για να πω τη μαύρη αλήθεια, ούτε «ποια βασίλισσα της Ελλάδας ήταν αδελφή του Κάιζερ της Γερμανίας Γουλιέλμου Β΄» ξέρω, θα φταίει φαίνεται το πεισματάρικο αντιδυναστικό μου φρόνημα, ούτε «ποιο ήταν το πνευματικό ίδρυμα που άρχισε να λειτουργεί τον 17ο αιώνα και επηρέασε τη συνείδηση του Ποντιακού Ελληνισμού».

«Ο μόνος στόχος που ενώνει πραγματικά τη ριζοσπαστική Δεξιά διεθνώς είναι η κατάληψη της εξουσίας. Επιθυμούν την κρατική εξουσία – με κάθε κόστος. Με τη βία εάν είναι αναγκαίο, όπως έδειξε και η εισβολή στο Καπιτώλιο. Σε αυτή τη διαδικασία, ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο ότι η νέα δεξιά προσπαθεί να υφαρπάξει το κοινωνικό ζήτημα από την Αριστερά»

Ενώ στην εποχή μας η οικονομική κρίση οξύνεται, η κυβέρνηση μεταφέρει τις εργασιακές σχέσεις στο πεδίο του ανεξέλεγκτου οικονομικού ανταγωνισμού. Ημερομίσθια, μισθοί και ωράρια εργασίας, εκτίθενται στις συνεχείς πιέσεις της μείωσης του επιχειρηματικού κόστους αλλά και των αναδιαρθρώσεων που θα προκύπτουν λόγω της ταχύτατης εισόδου της ρομποτικής στην παραγωγή.

Ο Ακιντζί έπαιξε με θάρρος στο πεδίο της συνεννόησης, αλλά δεν είχε ειλικρινή Ελληνοκύπριο συνομιλητή για να κάνουν μαζί το ιστορικό βήμα προς τα εμπρός. Η πίκρα και η απογοήτευση κυριαρχούν ανάμεσα στους περισσότερους Τουρκοκυπρίους για όσα συνέβησαν. Ηδη από το 2000 βγήκαν στους δρόμους για επίλυση - ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εκεί προσδιορίζουν το κοινό μέλλον τους με τους Ελληνοκυπρίους.

Η Γάζα είναι εδώ και καιρό ένα από εκείνα τα γεωπολιτικά προβλήματα που όλοι εύχονται απλώς να εξαφανίζονταν. Το Ισραήλ, ασφαλώς, θα προτιμούσε να σφραγίσει τον παλαιστινιακό θύλακο μακριά τόσο από τα δικά του εδάφη όσο και από το συλλογικό του νου. Και παρά τις εκάστοτε διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, η Αίγυπτος τείνει να νιώθει το ίδιο. Οι ανθρωπιστικές οργανώσεις δημοσιεύουν βέβαια τακτικά αναλυτικές εκθέσεις για τις άθλιες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι δύο εκατομμύρια κάτοικοι της Γάζας. Βιώσιμη λύση για αυτή τη δυστυχία ωστόσο δεν διαγράφεται ποτέ στον ορίζοντα.

Η θεσμική αποτίμηση είναι μία από τις πολλές όψεις που πρέπει να αξιολογήσει όποιος θελήσει να κάνει τον απολογισμό της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Με αυστηρούς επιστημονικούς όρους θα απαιτούσε την αξιολόγηση όλου του οικοδομήματος των δημόσιων θεσμών, συνήθως όμως το ερώτημα τίθεται υπό το πρίσμα του ιστορικού εθνικού βιώματος και στην ουσία συνοψίζεται στο «πώς τα πήγε η Δημοκρατία μας μετά το 1974».

Το αναπτυξιακό ζήτημα είναι το μείζον πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Το εθνικό εισόδημα, οι μισθοί και τα εισοδήματα, έχουν μειωθεί σε προ εικοσαετίας επίπεδα. Η οικονομία παραμένει σχετικά «κλειστή», - με τις εισαγωγές και τις εξαγωγές (μαζί με τον τουρισμό και τη ναυτιλία) να βρίσκονται στο 33% του ΑΕΠ (με μέσο όρο το 47% στην ΕΕ), έχει μικρό ρυθμό επενδύσεων γύρω στο 15% του ΑΕΠ (με μέσο όρο το 23% στην ΕΕ ) και απαράδεκτα υψηλή μόνιμη ανεργία.

1.Η σύγκρουση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων θα συνεχιστεί για πολύ καιρό. Μόνο αν ο Νετανιάχου χάσει τις επόμενες εκλογές θα ήταν δυνατόν να βρεθεί μια λογική και ανθρώπινη λύση. Με την παρέμβαση, δηλαδή, των ΗΠΑ να ξεκινήσουν συνομιλίες για τη δημιουργία δύο κρατών. Για τη στιγμή, η αμερικανική στρατηγική δεν έχει καμιά πιθανότητα επιτυχίας. Αφού ο πρόεδρος Μπάιντεν πήρε αρχικά θέση υπέρ του Ισραήλ με το επιχείρημα πως οι Ισραηλινοί έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούν τη χώρα τους. Αργότερα αντιλήφθηκε τον μονομερή χαρακτήρα της στάσης του και άλλαξε την αρχική δήλωσή του.

Το περασμένο Σάββατο ήταν η Ημέρα της Νάκμπα, στη μνήμη των 700.000 Παλαιστινίων που εκδιώχθηκαν από το Ισραήλ - ή τράπηκαν σε φυγή από φόβο - κατά την ίδρυση της χώρας, το 1948. Αυτή η εκδήλωση μνήμης είχε φέτος ιδιαίτερη σημασία, αφού ήταν η επερχόμενη έξωση έξι παλαιστινιακών οικογενειών από τη συνοικία Σέικ Τζαράχ, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, εκείνη που συνέβαλε στην πυροδότηση της βίαιης διαμάχης στο Ισραήλ και στην Παλαιστίνη. Για πολλούς Παλαιστινίους, αυτή η επικείμενη εκδίωξη αποδεικνύει πως η Νάκμπα δεν έχει ακόμη τελειώσει.

Εκπλήσσονται πολλοί, κυρίως αριστεροί, γιατί η κριτική στο Ισραήλ αυτόματα εγείρει κατηγορίες περί αντισημιτισμού. Την ίδια απορία είχε χθες και η Τουρκία, που απάντησε στις καταγγελίες της Ουάσιγκτον περί αντισημιτισμού του Ταγίπ Ερντογάν ότι έσωσε εκατοντάδες Εβραίους στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Είχε προηγηθεί η δήλωση του Τούρκου προέδρου ότι «(σ.σ.: οι δολοφονίες) είναι στη φύση τους… και δεν θα ικανοποιηθούν παρά μόνο αν ρουφήξουν το αίμα (σ.σ.: γυναικών και μικρών παιδιών)». Υπενθυμίζω ότι η στερεότυπη εικόνα των Εβραίων που πίνουν το αίμα μωρών χρονολογείται περίπου από τα τέλη του 15ου αιώνα, αν όχι νωρίτερα.