Πώς γύρισαν έτσι ανάποδα τα πράγματα; Από προοπτική σωτηρίας η ανάπτυξη να γίνεται όχημα σχεδίων που θα πλήξουν σοβαρά το οικιστικό και φυσικό περιβάλλον;
Η προηγούμενη επιχείρηση fast track (της αρχής της χρονιάς) για την ανόρθωση των δημοσίων εσόδων και της οικονομίας δεν απέδωσε. Τώρα η χώρα μπήκε σε μια δεύτερη προσπάθεια προς δύο κατευθύνσεις : τη πώληση μεγάλων ακινήτων του δημοσίου κυρίως σε ξένους επενδυτές και επίσης, την είσπραξη χρημάτων από τμήματα της κοινωνίας με αντάλλαγμα τη νομιμοποίηση παρανομιών, όπως με τα αυθαίρετα.

Ωραία λοιπόν...Η Ορθόδοξη Εκκλησία «που στάθηκε πάντα κοντά στον λαό» θα παραµείνει χώρια και µακριά από τις θυσίες του. Το κράτος θα συνεχίσει να µισθοδοτεί τον κλήρο της,περιλαµβανοµένων και όσων νέων θα προσληφθούν (κουβέντα, φυσικά,για απολύσεις...), αλλά δεν θα προχωρήσει σε καµία πραγµατική φορολόγηση της περιουσίας και των εσόδων της.

Πριν από οτιδήποτε άλλο, οι «Αγανακτισμένοι» είναι ασφαλώς το πιο επιτυχημένο επικοινωνιακό σλόγκαν των τελευταίων ετών. Ευνόητοι οι λόγοι. Ολοι στην Ελλάδα είναι αγανακτισμένοι γι’ αυτά που χάνουμε και για την προοπτική που δεν βλέπουμε. Αρχικά εξάλλου, οι «Αγανακτισμένοι» δήλωσαν ότι απορρίπτουν τις κομματικές σημαίες και τη βία, ευθυγραμμιζόμενοι έτσι με το αντικομματικό κλίμα της εποχής και την απώθηση που προκαλούν στην ευρεία κοινή γνώμη οι συνεχείς καταστροφές στο Κέντρο της Αθήνας.

Με καθυστέρηση αρκετών μηνών και ύστερα από μια προβληματική διαδικασία διαβούλευσης, παρουσιάστηκε με «θερινή στολή» το σχέδιο νόμου για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Θα ήταν μάλλον αφελές να προσπαθήσει κανείς να βάλει στη ζυγαριά τα επιμέρους θετικά και τα αρνητικά του σημεία προκειμένου να βρει ένα ιδεατό σημείο ισορροπίας. Ετσι κι αλλιώς, το υπουργείο, αφού αγνόησε επιδεικτικά τις προτάσεις της πανεπιστημιακής κοινότητας (θέσεις συγκλήτων, θέσεις πρυτάνεων, θέσεις ΠΟΣΔΕΠ), τώρα επιχειρεί με διαδικασίες «εξπρές» να εκβιάσει και την τελική ψήφισή του νομοσχεδίου.

H χώρα βιώνει την πιο δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση μετά το 1974. Tο μείγμα γίνεται εκρηκτικό από την εφαρμογή των μέτρων του Mνημονίου και τις κοινωνικές αντιδράσεις που αυτά προκαλούν. H κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί το αίσθημα αβεβαιότητας των πολιτών για το μέλλον και να προωθήσει αποτελεσματικά μέτρα στήριξης, ιδιαίτερα των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.

Όλα δείχνουν ότι η Aριστερά, με την ευρύτερη έννοιά της, θα κάνει το λάθος. Θα σώσει πάλι το ΠAΣOK, όπως τα κατάφερε και το ’89.

Aυτοί οι προπηλακισμοί βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, οι καθοδηγούμενες «αυθόρμητες» εκδηλώσεις βίας και οι άκρως αντιδημοκρατικές «κουτσογιωργέικες» λογικές του τύπου «δεν δικαιούσθε να ομιλείτε», μπορούν ανά πάσα στιγμή να εκτραπούν.

Η αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο μέσα από ένα οργανωμένο μαζικό δημοκρατικό κίνημα, μέσα από τη πάλη για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Η αποδοκιμασία αυτή δεν μπορεί να έχει σχέση με τυφλές πράξεις βίας, με ενέργειες εκτόνωσης που θυμίζουν τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
Είναι κατανοητή η οργή των πολιτών για τα φαινόμενα διαφθοράς και ατιμωρησίας στο πολιτικό κόσμο. Είναι δίκαιη η αγανάκτηση για την αρνητική διαχείριση του τόπου από τους εκάστοτε ιθύνοντες. Σε καμία περίπτωση όμως δεν νομιμοποιούνται ως αντίδραση οι πρακτικές που σε τελευταία ανάλυση αποκτούν πραγματικό αντιδημοκρατικό περιεχόμενο.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στη Φινλανδία, η κατάρρευση της γειτονικής Σοβιετικής Ένωσης και η παράλληλη ύφεση στη Δυτική Ευρώπη οδήγησαν σε μεγάλη οικονομική κρίση. Μεταξύ 1990-93, το ΑΕΠ έπεσε 13% και η ανεργία από 3,5 έφτασε στο 17%. Αυτό το γεγονός δεν ήταν ούτε στις πίσω σελίδες των εφημερίδων μας. Μέσα σε λίγα χρόνια η χώρα ανέκαμψε, σήμερα είναι μια από τις πιο ευημερούσες οικονομίες της Ευρώπης.

Την Τετάρτη 6 Ιουλίου, είχε προγραμματιστεί, εδώ και δυο τουλάχιστον μήνες, η παρουσίαση του βιβλίου μου «Σκιές στα νερά». Καθώς η φανταστική αυτή ιστορία περιγράφει μια εφιαλτική Ελλάδα του 2022 (υποτίθεται μετά την κρίση και την κατάρρευση) και εκτυλίσσεται κυρίως στον Πειραιά και το λιμάνι του, σκέφτηκα ότι καλύτερος χώρος για να παρουσιαστεί θα ήταν ακριβώς κάπου στον Πειραιά. Επέλεξα το «Un Nuevo Mundo», που ο φίλος ιδιοκτήτης του Νίκος Σαρίκας, ευχαρίστως και πολύ ευγενικά το προσέφερε, όχι μόνο για τον συμβολισμό του ονόματος του συγκεκριμένου μπαρ («ένας νέος κόσμος»), αλλά και γιατί τηρούσε και τηρεί τις προδιαγραφές που είχα στο μυαλό μου για την εκδήλωση

Για την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και την ιδεολογική οπισθοδρόμηση των στελεχών του τα είπαμε και άλλες φορές. Είναι οδυνηρό για τους χιλιάδες αγωνιστές της ανανεωτικής αριστεράς που πολλές φορές ολομόναχοι, χλευαζόμενοι πανταχόθεν ως light αριστεροί επέμειναν στην προώθηση ενός διαφορετικού ύφους και ήθους στην άσκηση της πολιτικής, να υφίστανται τις απίθανες νοηματικές ακροβασίες των Τσίπρα, Σκουρλέτη, Στρατούλη και άλλων.