Η δημιουργία αυτοδιοικητικής συνισταμένης στο Δήμο Θεσσαλονίκης προϋπόθετε οι Δημοτικές Κινήσεις να επιδιώξουν τη σύγκλιση και τα κόμματα να στηρίξουν αυτή τη διαδικασία.

Αντ΄ αυτού το ΚΚΕ επέλεξε την κομματική καταγραφή, το ΠΑΣΟΚ στάθηκε αναποφάσιστο και ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ έθεσε ως προτεραιότητα την απόκρουση του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ.

Παρόλα αυτά, υπό την πίεση της κοινής γνώμης, ξεκίνησε και πραγματοποιήθηκε διάλογος με τη συμμετοχή δημοτικών κινήσεων και κινήσεων πολιτών. Μέσα από αυτόν κατακτήθηκαν σημαντικά πράγματα ότι αφορά την προγραμματική σύγκλιση και τη διαμόρφωση ενιαίας αντίληψης για ένα δημοκρατικό μοντέλο λειτουργίας του Δήμου.

...Τα μέτρα λιτότητας, με στόχο τη μείωση των ελλειμμάτων που προκάλεσε η ίδια η χρηματοοικονομική κρίση, είναι η πλέον εμφανής απόδειξη της επιβολής ενός κοινωνικού εγχειρήματος που έχει στόχο τη συνεχή και σκληρή αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω. Υποσκάπτονται τα θεμέλια του κοινωνικού κράτους, προκειμένου να μην τεθεί φραγμός στη φρενήρη κερδοσκοπία των τελευταίων τριών δεκαετιών.

...Τι άραγε πήγε στραβά και αντί για αντιπληθωρισμό που πολλοί φοβούνταν λόγω της περικοπής των μισθών, πέσαμε στην ακόμη χειρότερη παγίδα του στασιμοπληθωρισμού, ο οποίος σε άλλες οικονομίες προκαλείται μόνον όταν οι μισθοί αυξάνονται πάνω από την παραγωγικότητα; Τουλάχιστον δύο κρίσιμοι παράγοντες δεν αξιολογήθηκαν σωστά:

Ειδική περίπτωση η Ελλάδα. Δραστικές περικοπές των δημοσίων δαπανών και αυξήσεις των εμμέσων φόρων, προκειμένου να ανακτήσει η χώρα την ικανότητα να δανείζεται για να αναχρηματοδοτεί το υπέρογκο δημόσιο χρέος, την ωθούν όλο και πιο βαθιά στην ύφεση: κατά 3,5% μειωμένο ήταν το ΑΕΠ του δευτέρου τριμήνου σε σύγκριση με το αντίστοιχο περυσινό τρίμηνο, ανακοίνωσε προχθές η ΕΛΣΤΑΤ. Το πρώτο τρίμηνο η ετήσια μείωση ήταν 2,3%. Η αρχική πρόβλεψη της Τρόικας για ύφεση 4% φέτος, που ήλπιζε να διαψεύσει ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, μοιάζει έτσι πιθανή, αν δεν ξεπεραστεί κιόλας.

Ο τρόπος κατανομής των φορολογικών βαρών και των δημόσιων δαπανών μεταξύ των κοινωνικών τάξεων αποτελεί το σημαντικότερο κριτήριο για το ιδεολογικό στίγμα της πολιτικής εξουσίας σε κάθε εποχή και ιδιαίτερα στις σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.

Στις 16 Αυγούστου είναι η 50ή επέτειος από την ίδρυση της ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Κύπρου, που ήταν μια από τις μεγαλύτερες κτήσεις της Βρετανίας στην Ευρώπη. Μισός αιώνας συμπληρώθηκε, σφραγισμένος στο μεγαλύτερο μέρος του από την ατέρμονη διένεξη για την επανένωση ενός νησιού, διαιρεμένου σε αμιγώς ελληνικό και τουρκικό τομέα, μετά την τουρκική εισβολή του 1974.

Τέτοιες ημέρες, πέρυσι- πέρασε μόλις ένας χρόνος; μοιάζει να έχει διαβεί αιώνας- ο Καραμανλής έριχνε τον κύβο των εκλογών.

Μετανιωμένος, ίσως, που δεν είχε ακούσει όσους του συνιστούσαν να κάνει τις εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Με τα μηνύματα εκ Βρυξελλών να αναγγέλλουν το τέλος της ομερτά- πως η ανοχή, χάριν πολιτικής αλληλεγγύης, στη δημοσιονομική του μαγειρική εξαντλήθηκε.

Η κυβέρνηση κάνει το ίδιο λάθος με όλες τις προηγούμενες: αναζητεί πρόεδρο για την ΕΡΤ και όχι πολιτική για τα ΜΜΕ. Θα υπάρξουν υποψηφιότητες. Πρέπει να ανταποκρίνονται σε ορισμένες προδιαγραφές: πτυχία, εμπειρία και διάφορα άλλα. Δυστυχώς οι προδιαγραφές δεν περιλαμβάνουν και την από μέρους των υποψηφίων κατάθεση προτάσεων για το μέλλον της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.

Τις τελευταίες ημέρες ανακοινώθηκε από κυβερνητικά στελέχη (από κκ υπουργούς Μπιρμπίλη και Μαγκριώτη) στη Θεσσαλονίκη, για ακόμη μία φορά, ένα εκτεταμένο πρόγραμμα παρεμβάσεων.

Διαπιστώνουμε τα παρακάτω:
Διαπίστωση πρώτη οι εξαγγελίες του είδους αναιρούν την ίδια τη κυβερνητική πολιτική, βλ. Διοικητική Μεταρρύθμιση ¨ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ». Η ευθύνη εκπόνησης και υλοποίησης αυτών των προγραμμάτων επιτέλους ανήκει στην αιρετή αυτοδιοίκηση.
Διαπίστωση δεύτερη ακόμα και με λογική τους, αυτή του κεντρικού κυβερνητικού σχεδιασμού, προβληματίζει η απουσία
α) χρονοδιαγράμματος για την εκτέλεση των έργων
β) η αναφορά στην εξεύρεση των απαιτούμενων πόρων, στη χρηματοδότηση.
Απουσιάζουν, εν ολίγοις, όλα τα στοιχεία που διαμορφώνουν αυτό που θα μπορούσε να λέγεται πρόγραμμα παρεμβάσεων.

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Φώτης Κουβέλης σε ομιλία του σήμερα στη Ζάκυνθο μεταξύ άλλων τόνισε τα εξής:

...Η απεμπλοκή από το μηχανισμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όσο και αν αποτελεί δίκαιο αίτημα της κοινωνίας, προϋποθέτει μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση, προϋποθέτει την ύπαρξη συσχετισμών ευρωπαϊκού χαρακτήρα αλλά και συμμαχίες στήριξης του σχετικού αιτήματος που πρέπει βέβαια να διαμορφωθούν. Ρεαλιστικό είναι να διεκδικείς την απαλλαγή της χώρας από τις ασφυκτικές ρυθμίσεις του Μνημονίου, να αποκρούεις ρυθμίσεις που επιβάλλονται πέρα και από τις δεσμεύσεις του Μνημονίου και να προωθείς εναλλακτική πρόταση διεξόδου. Νομίζω ότι αυτό συνιστά υπεύθυνη πολιτική και υπεύθυνη διεκδίκηση.

Ο Τομέας Παιδείας της Δημοκρατικής Αριστεράς καλεί την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να φανεί συνεπής στη δέσμευση ότι η λειτουργία των σχολείων θα ξεκινήσει ομαλά χωρίς κενά και ελλείψεις διδακτικού προσωπικού. Η διαφαινόμενη μαζική φυγή εκπαιδευτικών, για λόγους συνταξιοδότησης, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει παράγοντα αναστάτωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας και περαιτέρω υποβάθμισης της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Η πεποίθηση για χαμηλά αναμενόμενα δημόσια έσοδα είχε τονιστεί πριν από λίγο καιρό κι απ’ αυτήν εδώ τη στήλη. Και δεν ήταν δύσκολη πρόβλεψη, αν ελάχιστα κάποιος γνωρίζει τις δομικές αδυναμίες, που συνιστούν παράδοση και άτυπο θεσμό, των εισπρακτικών μηχανισμών, αλλά και τα δεδομένα της εξέλιξης των πραγματικών οικονομικών μεγεθών. Ούτως ή άλλως σίγουρα δεν ήταν σοφός εκείνος που διατύπωνε την άποψη, ότι δεν ήταν δυνατό να ευδοκιμήσουν τα προγραμματιζόμενα έσοδα από το Δημόσιο.