Όσο μας σφίγγουν οι πιέσεις και δυσκολεύουν τα πράγματα, οι επιλογές γίνονται πιο δύσκολες, γιατί το κόστος -κυρίως το ιδιωτικό- δεν κρύβεται με λόγια. Από την άλλη όμως πλευρά, το πλαίσιο είναι πιο σαφές, τα διλήμματα ορισμένα και η λογική μας γίνεται πιο αποτελεσματικό εργαλείο. Και όσο και αν μπορούμε ατομικά να ξεφεύγουμε ή να μεταθέτουμε, οι συλλογικές μορφές κόμματα, Βουλή, συνδικάτα επιλέγουν, θα επιλέξουν.
Βάση οποιασδήποτε λογικής ανάλυσης και συζήτησης δεν μπορεί παρά να είναι δύο δεδομένα: Το πρώτο. Οι ερχόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες για το οικονομικό μέλλον της χώρας και τη ζωή των πολιτών. Το δεύτερο. Τα μέτρα που εκτάκτως επιβάλλει η κυβέρνηση είναι και βαριά και άδικα.

Το σενάριο μιας επιθετικής κίνησης της Τουρκίας στο Αιγαίο, για να εξαναγκαστεί η Ελλάδα να πιέσει την Κύπρο προκειμένου να ανασταλεί η επιχείρηση των γεωτρήσεων, είναι γνωστό και έχει δει το φως της δημοσιότητας. Είναι και βάσιμο;
Η τουρκική κυβέρνηση σε τούτη τη φάση αναπτύσσει μια διπλωματία πολυδιάστατη: καταρχάς οικοδομεί μια επίθεση φιλίας στις χώρες της αραβικής άνοιξης, επίσης έχει θέσει "υπό την αιγίδα" της την Παλαιστίνη, έχει συγκρουστεί με το καθεστώς Άσαντ και έχει ψυχραθεί με το Ιράν, έχει παγώσει τις σχέσεις της με την Αρμενία, βρίσκεται σε ψυχροπολεμικές συνθήκες με το Ισραήλ και ρίχνει γέφυρες με τις ΗΠΑ εγκαθιστώντας δύο ΝΑΤΟϊκά ραντάρ στα εδάφη της.

Ανήμερα της 3ης επετείου από την κατάρρευση της αμερικανικής επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers, που βύθισε όλο τον κόσμο σε μια άνευ προηγουμένου χρηματοπιστωτική κρίση -και θύμισε τις μέρες της Μεγάλης Ύφεσης- βγήκαν την περασμένη Πέμπτη οι πέντε μεγάλοι κεντρικοί τραπεζίτες της Δύσης, οι πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, της αμερικανικής Fed, της Τράπεζας της Αγγλίας, της Ιαπωνίας και της Ελβετίας, να δηλώσουν ότι θα κρατήσουν ανοιχτές τις στρόφιγγες της ρευστότητας βρέξει- χιονίσει μέχρι το τέλος του χρόνου.

Τα τελευταία δύο χρόνια ο όρος «χρεοκοπία» συχνότατα αναφέρεται – σε συνδυασμό με την Ελλάδα – σε όλο τον κόσμο. Μετά τη διακοπή των συνομιλιών με την τρόικα την 1η Σεπτεμβρίου, στη ζωή μας μπήκε και ο όρος «ελεγχόμενη χρεοκοπία». Από τα πιο έγκυρα χείλη μάλιστα: του αντικαγκελάριου Ρέσλερ και της καγκελαρίου Μέρκελ. Ο όρος είχε πρωτοακουστεί στα όργανα της ευρωζώνης, πάλι από τη Μέρκελ, το καλοκαίρι του 2010, όταν ετοίμαζε το έδαφος για τη δημιουργία του ESM. Τι σημαίνει όμως ελεγχόμενη ή συντεταγμένη χρεοκοπία και ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, στη συγκυρία που ζούμε;

Ευτυχώς που μέσα σ’ αυτό το κλίμα φόβου και γενικής μιζέριας που κυριαρχεί, υπάρχει και ένα κόμμα που έχει τη μαγική συνταγή για να βγούμε από την κρίση. Πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του, που από τη Θεσσαλονίκη ξεκαθάρισε καταρχήν ότι η κυβέρνηση όχι απλώς πρέπει να φύγει μέσα από εκλογές, αλλά να ανατραπεί το συντομότερο από ένα λαϊκό ξεσηκωμό, που όχι απλώς θα τη διώξει αλλά θα αποτελέσει επιπλέον και το έναυσμα για να σώσουμε και την υπόλοιπη Ευρώπη αφού θα αποτελέσουμε παράδειγμα προς μίμηση...

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, η τότε κυβέρνηση δηµιούργησε µια επιτροπή «σοφών» για να προετοιµάσει ένα σχέδιο µεταρρυθµίσεων. Η επιτροπή αυτή έγινε γνωστή κυρίως για τις προτάσεις της στο ασφαλιστικό, οι οποίες κατέληξαν στο νοµοσχέδιο Γιαννίτση. Η συνέχεια είναι γνωστή. Η ασφαλιστική µεταρρύθµιση µετατράπηκε στην τελική µάχη κατά την οποία οι δυνάµεις της ακινησίας πέτυχαν τη µαταίωση ολόκληρης της προσπάθειας εκσυγχρονισµού της χώρας.

Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε πολιτικό αδιέξοδο , μεγαλύτερο ακόμη και αυτού του οικονομικού αδιέξοδου. Η κομματική συνοχή της βάσης του ΠΑΣΟΚ και η πολιτική ενότητα της κυβέρνησης έχει υποστεί σοβαρά και ανεπανόρθωτα ρήγματα. Μια άτολμη κυβέρνηση που με λανθασμένο οικονομικό σχεδιασμό εξαθλίωσε τον έλληνα πολίτη και διέσυρε διεθνώς τη χώρα. Τώρα προγραμματίζει να εφαρμόσει επι πλέον δυσβάστακτα «μνημονιακά μέτρα», τα οποία ταλανίζουν τους βουλευτές της για να τα ψηφίσουν, φοβούμενοι την πολιτική απαξίωση.

Από την ελληνική πολιτική σκηνή απουσιάζει μια σοβαρή σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερά με δυτικές και όχι τριτοκοσμικότροπες προδιαγραφές, που θα συμβάλει χωρίς συμβιβασμούς, αμφιταλαντεύσεις και κουτοπονηριές στον αναγκαίο εκσυγχρονισμό της χώρας. Αυτό το χώρο καλείται να δημιουργήσει και να καλύψει η ΔΗΜΑΡ και με αυτό το πνεύμα να διαμορφώσει τις συμμαχίες της.
Η δραματική και αδιέξοδη κατάσταση, η απαξίωση προσώπων και φορέων του παλαιού πολιτικού σκηνικού και το υψηλό ποσοστό αναποφάσιστων και αποχής φαίνεται να ευνοούν ένα τέτοιο εγχείρημα.