Θυμώνουμε. Πικραινόμαστε. Ντρεπόμαστε. Και φοβόμαστε. Χωρίς να το κρύβουμε πια. Κοκαλώσαμε μετά το καρτέρι των χρυσαυγιτών στο Πέραμα, εναντίον μελών του ΚΚΕ, και τη δολοφονία του αριστερού, αντιφασίστα μουσικού της χιπ χοπ Παύλου Φύσσα, που έπεσε μαχαιρωμένος στην καρδιά από δεδηλωμένο οπαδό της νεοναζιστικής αγέλης, σε άλλο καρτέρι στο Κερατσίνι.

Η «Ιλιάδα», το συστατικό έργο της δυτικής λογοτεχνίας, είναι από μιαν άποψη ένας ύμνος στη βία. Αρχίζει ζητώντας από τη θεά να ψάλει την οργή του Αχιλλέα και, ώσπου να τελειώσει, έχει καταγράψει και περιγράψει έναν κόσμο παραδομένο στη μέθη του ηρωισμού που τρέφεται από την αγριότητα.

Αν κάποιος περιηγηθεί στα ελληνικά social media, δεν θα βρει κάποια «χαμένη γενιά». Θα βρει μια γενιά που τα ’χει χάσει. Σύμφωνοι! Εκεί υπάρχουν υβριστές, επαγγελματίες των κομμάτων που προσπαθούν να «φτιάξουν κλίμα» στον κυβερνοχώρο, χυδαιολογίες κ.λπ., αλλά υπάρχουν και πολλά νέα παιδιά που φτιάχνουν διαφορετικές κι εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αφηγήσεις της ελληνικής πραγματικότητας.

Η Δημοκρατική Αριστερά από την αρχή της πολιτικής της διαδρομής κατέστησε σαφές ότι την ενδιαφέρει, εργάζεται και οραματίζεται την ανασυγκρότηση του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, δηλαδή την συνεργασία και την συμπόρευση με όλες τις δυνάμεις των προοδευτικών πολιτών που μπορούν και θέλουν να συμφωνήσουν σ’ ενα Σχέδιο Κοινωνικής και Παραγωγικής Ανασυγκρότησης της χώρας, στη βάση μιας βιώσιμης ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς για να πετύχει πρέπει να γίνει χωρίς ηγεμονισμούς και ιδιοκτήτες αλλά και χωρίς αποκλεισμούς.

Σήμερα οι γερμανοί πολίτες εκλέγουν την κυβέρνησή τους. Εκλέγουν όμως και τον άτυπο ηγέτη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Το βάρος της Γερμανίας αποδείχτηκε τόσο μεγάλο στη διάρκεια της κρίσης ώστε να αξίζει να κρατήσουμε στη μνήμη μας την ημερομηνία της 22ας Σεπτεμβρίου.

Οι σημερινές εκλογές στη Γερμανία θα καθορίσουν πολλά πράγματα για την Ευρώπη και την Ελλάδα τα επόμενα χρόνια για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί αυτή θα είναι η τελευταία θητεία της Μέρκελ στην καγκελαρία και οι αποφάσεις της θα βασίζονται πλέον σε σημαντικό βαθμό στην υστεροφημία που θέλει να οικοδομήσει και στον μελλοντικό ρόλο που θα διεκδικήσει να έχει στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Ο νεκρός αντιφασίστας Παύλος Φύσσας στο Κερατσίνι και η δολοφονική επίθεση κατά μελών του ΚΚΕ στα Πέραμα μεγαλώνουν επικίνδυνα τον κύκλο αίματος στη χώρα και απειλούν τη Δημοκρατία και την ομαλότητα. Η Δημοκρατία πρέπει να αμυνθεί. Ολα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου πρέπει να συμφωνήσουν στη συγκρότηση ενός μετώπου υπεράσπισης της ομαλότητας και της Δημοκρατίας, απέναντι στους δολοφόνους νεοναζιστές. Καμία πολιτική διαφορά και αντίθεση δεν πρέπει να εμποδίσει την ενότητα απέναντι στο «απόλυτο κακό». Η εφαρμογή των νόμων, η ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου, που ματαίωσαν κύκλοι της Νέας Δημοκρατίας και η εξάρθρωση των παρακρατικών μηχανισμών της Χρυσής Αυγής πρέπει άμεσα να υπάρξουν. Η απομόνωσή της σε καθημερινό επίπεδο, πολιτικά και κοινωνικά, είναι δημοκρατική υποχρέωση.

Ηταν Φεβρουάριος του 2013 όταν ο Μαρκ Μαζάουερ, στο αμφιθέατρο του Deree, αναλύοντας το φαινόμενο της ανόδου της Χρυσής Αυγής, υπογράμμισε: «Πολλοί πολιτικοί υποτιμούν την άνοδό της και τη θεωρούν παροδικό φαινόμενο.

Ο θάνατος από μαχαιριά οπαδού της Χρυσής Αυγής θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα. Απαιτεί σιωπή. Αν δεν σταματήσει ο ορυμαγδός δεν είναι δυνατό να ακουστεί το τρομακτικά απειλητικό μήνυμα που στέλνει αυτός ο νεκρός.

Το ένα πρόβλημα είναι η «πολιτική βία».

Καθρεφτίζεται κάθε ημέρα στον λόγο που εκφωνείται στο Κοινοβούλιο ή στα μέσα ενημέρωσης. Και όχι μόνον από τους χυδαίους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής.

Στο δημόσιο διάλογο για το μέλλον της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας έχω πολλές φορές χρησιμοποιήσει τον όρο Κεντροαριστερά. Το έχω κάνει μόνο και μόνο για την οικονομία του διαλόγου, μια που αυτός ο όρος έχει πλέον καθιερωθεί στην πολιτική μας συζήτηση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αρκετοί συμπολίτες μας αναπολούν ακόμα τις... χρυσές μέρες και ονειρεύονται ότι, όταν βγούμε από την κρίση, θα είμαστε εκεί που ήμασταν πριν μπούμε! Ονειρεύονται δηλαδή την επιστροφή στην Ελλάδα της φοροδιαφυγής, της αδιαφάνειας και των σκανδάλων, την Ελλάδα της φούσκας και του «δεν πληρώνω», που τόσο... εύστοχα εκπροσώπησε για λίγο το ομώνυμο κίνημα.