Δίχως συμπόνια...

Όλο και περισσότερο μεγαλώνει η απορία μου: γιατί δεν παίρνονται αποτελεσματικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας (δημόσια σχολεία, ΜΜΜ, ΕΣΥ, Μαζικοί χώροι εργασίας- χειρώνακτες κ.α.); Πέρα από την αρνητική έως απορριπτική στάση της κυβέρνησης για κάθε δημόσιο φορέα και την ολοφάνερη πρόθεση της να υπηρετεί την οικονομική ελίτ, υπάρχει και κάτι άλλο;

Πρόσφατα διάβασα ότι στις προνεωτερικές κοινωνίες, όπου τα κοινωνικά σύνολα ήταν αυστηρά οριοθετημένα, οι άνθρωποι κάθε συνόλου σκέφτονταν διαφορετικά και είχαν διαφορετικά συναισθήματα. Σε κάθε σύνολο ίσχυε η ομοιότητα μεταξύ των μελών του. Πράγμα που δεν ίσχυε μεταξύ ατόμων που ανήκαν σε διαφορετικά σύνολα. Μεταξύ των μελών κάθε συνόλου ξεχωριστά υπήρχε κατανόηση, συμπόνια, αλληλεγγύη. Υπήρχαν συναισθήματα. Παρά έξω αυτά τα συναισθήματα δεν έφταναν. Οι άνθρωποι κάθε συνόλου θεωρούσαν τους ανθρώπους των άλλων συνόλων διαφορετικούς. Άλλους. Η έννοια του ανθρώπινου γένους δεν υφίστατο. Συμπόνια μεταξύ των ανθρώπων διαφορετικών συνόλων δεν υπήρχε. Οι οδύνες του ενός κοινωνικού συνόλου δεν άγγιζαν τους ανθρώπους του άλλου. Αυτό, κυρίως, ίσχυε για τα προνομιούχα κοινωνικά σύνολα. Οι πολλοί, οι κυριαρχούμενοι, οι καθημερινά υποφέροντες δεν θα μπορούσαν να ξέρουν τις όποιες οδύνες των λίγων προνομιούχων. Ενσυναίσθηση από τους προνομιούχους προς τους μη προνομιούχους δεν υπήρχε, όχι γιατί ήταν κακοί άνθρωποι, αλλά γιατί αυτή ήταν η κουλτούρα της εποχής.

Τί παρατηρούμε σήμερα; Δεκάδες θάνατοι την ημέρα- ξεπέρασαν τις 22000 συνολικά, δεκάδες χιλιάδες κρούσματα, νοσοκομεία υπερπλήρη, μεγάλη οικονομική δυσπραγία και η οδύνη να διαπερνά μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ταυτόχρονα οι μαθητές ανά σχολική τάξη αυξήθηκαν, τα ΜΜΜ είναι υπερπλήρη, τα αξιόπιστα τεστ ακριβά, το ΕΣΥ δεν ενισχύεται, στους χώρους εργασίας κάνει ό,τι θέλει ο εργοδότης. Και παρόλα αυτά κανείς δεν παραιτείται.

Είναι προφανές ότι η ενσυναίσθηση και η συμπόνια δεν χαρακτηρίζει τους κυβερνώντες. Είναι σαν να ανήκουν σε άλλα κοινωνικά σύνολα, όπως παλιά. Το πόπολο που υποφέρει αποτελείται από άτομα που δεν είναι όμοια τους. Έτσι νομίζουν. Οι άνθρωποι συμπονούν, κυρίως, τους όμοιους τους. Οι κυβερνώντες πιστεύουν πως οι ίδιοι δεν θα δυστυχήσουν ποτέ. Έτσι δείχνει η όλη τους συμπεριφορά. Ο πρωθυπουργός ως πορφυρογέννητος δεν φαίνεται να εμφορείται από τις αρετές της συμπόνιας και της κατανόησης. Αδυνατεί να κατανοήσει τον πόνο του καθημερινού ανθρώπου. Βρίσκεται πολύ μακριά. Επιπλέον ως νεοφιλελεύθερο-υπερμοντέρνο τον διακρίνει η εξατομίκευση και η απάθεια. Η δε ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος του, που τον περιστοιχίζει, θέλει να αφήσει κάθε αδύναμο στη μοίρα του. Ο αντιουμανισμός της είναι επιθετικός και άγριος.

Η κυβερνητική αυτή πορεία κάθε άλλο από αισιόδοξη είναι…