Από την περασμένη εβδομάδα, λοιπόν, ακούω διαρκώς, σε δημόσιες και ιδιωτικές «συζητήσεις», από ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, μορφωτικού επιπέδου και οικονομικής επιφάνειας, όταν επιχειρούν να σχολιάσουν ή να ονομάσουν τους σημερινούς κυβερνώντες να χρησιμοποιούν τις λέξεις «χούντα», «ναζί», «φασίστες». Είχε προηγηθεί μοντάζ σε τηλεοπτική σατιρική(;) εκπομπή που εξομοίωνε σημερινά πολιτικά πρόσωπα με τους πρωταίτιους της επτάχρονης δικτατορίας, χαϊδεύοντας με τον πιο άκριτο τρόπο το θυμικό του κοινού της.

Πλήθη συμπολιτών μας κατακλύζουν καθημερινά τις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων της χώρας. Τι συμβαίνει;
Οι πολιτικοί αναλυτές εντοπίζουν την αιτία των κινητοποιήσεων στο μνημόνιο και τις επιπτώσεις του. Είναι όμως αλήθεια;
Στο Σύνταγμα αυτές τις ημέρες κατεβαίνουν εργαζόμενοι και άνεργοι, φοιτητές και καθηγητές, ελεύθεροι επαγγελματίες και δημόσιοι υπάλληλοι, πολύτεκνοι και άτομα με ειδικές δεξιότητες, ένστολοι και συνταξιούχοι.

Στο Σύνταγμα και στις άλλες πλατείες οδηγηθήκαμε για να διαμαρτυρηθούμε για την κρίση, το μνημόνιο, και όλα όσα αυτά σημαίνουν για το μέλλον της χώρας και του καθενός μας. Οδηγηθήκαμε χωρίς πολιτικό κίνητρο πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα και είδη ταρακουνήσαμε το πολιτικό σύστημα.

Στην πλατεία ακούγονται απόψεις πολλές και αντιφατικές και δύσκολα πέρα από τα φάσκελα θα υπάρξει κάτι άλλο. Για να έχει αποτέλεσμα και να συμβάλει στην αλλαγή πορείας της χώρας αυτή η κινητοποίηση θα πρέπει να τεθούν αιτήματα που θα φέρουν την αλλαγή στο πολιτικό μας σύστημα .

Εάν λοιπόν η Πολιτική έλεγε στους Έλληνες Πολίτες την αλήθεια, η οποία θα ήταν το προϊόν της αντικειμενικής ανάλυσης των σημερινών, εθνικών και διεθνών συνθηκών με τη βοήθεια της απλής λογικής, «χαράσσοντας» μία συγκεκριμένη πορεία, η χώρα μας θα μπορούσε πολύ εύκολα να διαχειριστεί όλα της τα προβλήματα με απόλυτη επιτυχία – αφού σε αυτήν την περίπτωση οι Έλληνες θα αποκτούσαν ένα πλαίσιο προσανατολισμού, το οποίο σήμερα δεν διαθέτουν.
Εάν όμως η Πολιτική μας συνεχίσει να υποκρίνεται, να διασπείρει ελπίδες να κινδυνολογεί, να αναφέρεται διαρκώς σε επώδυνα μέτρα και να ενδιαφέρεται μόνο για την «επιβίωση» της, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες, τους εκβιασμούς καλύτερα, η Ελλάδα θα καταστραφεί - χωρίς να υπάρχει κανένας αντικειμενικός λόγος, αφού είναι αναμφίβολα μία πάμπλουτη, προικισμένη πολλαπλά χώρα, η οποία όμως δεν έχει κατανοήσει ότι οφείλει να προστατεύει συνεχώς τα «υπάρχοντα» της.

Η Δημοκρατική Αριστερά χαιρετίζει τη μαζική καθημερινή παρουσία χιλιάδων πολιτών στο Σύνταγμα, στις περισσότερες πλατείες της χώρας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Εκφράζουν με αυτό τον ειρηνικό τρόπο την αντίδρασή τους στα σημερινά αδιέξοδα, βλέποντας ότι ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του μνημονίου η ζωή τους έχει γίνει χειρότερη και οι θυσίες τους δεν βρίσκουν αντίκρυσμα.

Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του οφείλει να αφουγκραστεί την κριτική των διαδηλωτών για τον τρόπο λειτουργίας του. Είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξουν θεσμικές και ριζοσπαστικές αλλαγές, προκειμένου αυτό να εξασφαλίζει την κοινωνική συμμετοχή και τον κοινωνικό έλεγχο και να αντιστοιχείται με τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας.

Το ισχυρό μήνυμα που στέλνουν οι χιλιάδες συμπολίτες μας δεν πρέπει να παρερμηνευτεί από ακραίες φωνές και επιλογές κάποιων που επιδιώκουν να καπελώσουν τον αυθορμητισμό και την αγωνία των διαδηλωτών, αλλά και ούτε να αξιοποιηθεί για πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες.

Η εποχή της πλαστής ευδαιµονίας παρήλθε ανεπιστρεπτί. Μας µένει να διαχειριστούµε τις οδυνηρές συνέπειές της. Μπροστά µας δεν υπάρχει άλλη οδός, παρά αυτή των µεταρρυθµίσεων. Είναι καιρός να ενεργοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση όλες οι ζωντανές δυνάµεις της χώρας, όσοι αντιλαµβάνονται πως η ατοµική πρόοδος ταυτίζεται µε τον συλλογικό αγώνα για το δηµόσιο συµφέρον και την κοινωνική αλληλεγγύη.

Τριάντα δύο σημαντικά ονόματα του δημόσιου βίου της χώρας υπέγραψαν πρόσφατα ένα κείμενο με τον τίτλο «Τολμήστε!». Σ’ αυτό εκφράζεται αγωνία ότι απειλούνται η ισότιμη ένταξη της χώρας στην Ευρώπη καθώς και σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις «που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της», ενώ καταγγέλλονται οι «φωνές του λαϊκισμού».

Ο λαϊκίστικος, ο ψευτοπατριωτικός, ο λυρικός, είναι ο πιο εύκολος λόγος, διότι ηχεί ευχάριστα στα αυτιά του μέσου έλληνα, ο οποίος ακόμα συνεχίζει να θαυμάζει τον Ανδρέα Παπανδρέου, θεωρώντας πως αν ζούσε θα είχε τρίψει στα μούτρα των κακών ευρωπαίων το μνημόνιο και δεν θα πλήρωνε τα δανεικά. Αυτός ο απωθητικός και ξεπερασμένος λόγος έχει κάνει την (επαν)εμφάνισή του στις τελευταίες λαοσυνάξεις. Οι συγκεντρωμένοι εμπνέονται από τις πύρινες ομιλίες που πραγματοποιεί ο εν δυνάμει ηγέτης του (μη)κινήματος Μίκης Θεοδωράκης.

Άρθρο γνώμης του επικεφαλής οικονομικού αναλυτή Τόμας Φρίκε δημοσιεύεται στους Financial Times Deutschland με τίτλο «Τι βοηθά πραγματικά εμάς τους Έλληνες» και υπότιτλο «Ενάντια στον πανικό του χρέους δεν ωφελούν ούτε απειλητικές χειρονομίες ούτε νέες δραματικές περικοπές ούτε ‘κουρέματα’ χρέους.

Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά.

Ο Σπύρος Λυκούδης γραμματέας της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, σε ομιλία του σε εκδήλωση του κόμματος στη Δραπετσώνα, αναφερόμενος στο κίνημα των «αγανακτισμένων» τόνισε:

«Η ΔΗΜ.ΑΡ. υποστηρίζει ότι η κριτική στο σημερινό πολιτικό σύστημα, από τις αυθόρμητες κινητοποιήσεις των πολιτών στις πλατείες, είναι αναγκαίο να συμβάλλει στη διαμόρφωση νέων πολιτικών συσχετισμών απέναντι στον καταρρέοντα δικομματισμό. Όσοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν το κίνημα των πολιτών με εργαλεία του παρελθόντος και να το καθοδηγήσουν σε κρυφές πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες, διαπράττουν σοβαρό λάθος.
Όπως λάθος είναι να επικρατήσει στις πλατείες ένας νέος λαϊκισμός και μια ακραία αντικοινοβουλευτική λογική που ανοίγει το δρόμο σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Αυτές τις ώρες η μαζική και ειρηνική παρουσία των πολιτών είναι ένα μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις, στην Ελλάδα και την Ευρώπη».

Όπως και αν αξιολογήσει καθένας από εμάς αυτά τα οποία συμβαίνουν στις πλατείες και στους κοινόχρηστους χώρους αυτής της χώρας, πρέπει να ομολογήσουμε όλοι ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Και είναι η στιγμή, κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, να επικαλεσθώ μια ιστορική ρήση του Αντόνιο Γκράμσι: «Ο παλιός κόσμος πέθανε, ο καινούργιος παλεύει για να γεννηθεί. Ζούμε στην εποχή των τεράτων». Θα μπορούσε η τελευταία φράση του Αντόνιο Γκράμσι να τεθεί με ερωτηματικό. Ζούμε στην εποχή των τεράτων; Και για να μην έχουμε τερατογενέσεις, έχει ευθύνη το πολιτικό σύστημα;