Ο χρηματιστής προτείνει...

Πυκνώνουν οι ανοικτές δημόσιες δηλώσεις υψηλόβαθμων στελεχών του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου που προτείνουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Χρειάζεται να επιδείξουμε προσοχή και να ακούσουμε τα σχετικά επιχειρήματα, χωρίς βεβαίως να είμαστε ανυποψίαστοι. Τα στελέχη αυτά οπωσδήποτε γνωρίζουν πολλά και δεν επιδιώκουν να υπονομεύσουν τα συμφέροντα των κεφαλαίων που εκπροσωπούν.

Γίνεται έτσι προφανές ότι οι εξ αριστερών προτάσεις υπέρ της εξόδου από το ευρώ δεν είχαν υπολογίσει σωστά. Δεν πρόκειται για αριστερή πολιτική επιλογή όπως παρουσιάζονταν και παρουσιάζεται - μπορούμε να τη συζητήσουμε, αλλά χωρίς ιδεολογικά εξωπραγματικά ενδύματα. Δεν είναι αριστερή πολιτική γιατί η μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος που θα προκαλέσει η έξοδος από το ευρώ είναι ο καλύτερος, ταχύτερος τρόπος μεγάλης μείωσης των πραγματικών μισθών, που στις σημερινές συνθήκες ίσως φθάσει και στο 50%. Μείωση μισθών επιβάλλεται και σήμερα, αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα θα γίνουν με την έξοδο και την υποτίμηση. Θυμίζουμε τις σκληρές καταγγελίες από τις αριστερές δυνάμεις και τα συνδικάτα για τις υποτιμήσεις της δραχμής που έκαναν παλιά οι κυβερνήσεις.

Ουσιαστικά αυτό λέει η πρόταση των χρηματιστών. Μόνον με μια μεγάλη μείωση του εργατικού κόστους και των αμοιβών στις υπηρεσίες, μια μεγάλη υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης στην Ελλάδα, και σε άλλες χώρες, μπορεί να αναπτυχθεί ξανά η εξαγωγική δραστηριότητα ή να προσελκυστεί τουρισμός κ.λπ.

«Ενόψει του αυξανόμενου ρίσκου για Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία δεν ρίχνουμε πλέον χρήμα στις τρεις χώρες και έχουμε αποσυρθεί κατά μεγάλο μέρος από αυτές», δήλωσε ο Άντριου Μπόσομγουρθ, κορυφαίος μάνατζερ της επενδυτικής εταιρίας Pimco, σε συνέντευξή του στη “Sueddeutsche Zeitung” της Τρίτης.

Υπάρχει άλλος δρόμος υπέρ των δυνάμεων της εργασίας; Ίσως. Θα συνεχίσουμε αύριο. Σημειώνουμε τις απόψεις των υψηλόβαθμων χρηματιστών για να τονίσουμε ότι υπάρχει εκδοχή πολύ χειρότερη από τα σημερινά που ζούμε, ότι ίσως μας επιβληθεί στο τέλος και αυτή, αν δεν ξεφύγουν οι δυνάμεις της εργασίας, μισθωτής και μη, από τη σύγχυση, τις ιδεολογικές κατασκευές και την αδυναμία κοινής, αποτελεσματικής δράσης.