Η Σοσιαλδημοκρατία, χρειάζεται στήριξη, όχι καταγγελία

Η Αριστερά και κυρίως η κομμουνιστική Αριστερά, μοιάζει να χαίρεται που η προτίμηση των λαϊκών μαζών, εν μέσω κρίσης, δεν στρέφεται υπέρ των σοσιαλδημοκρατών, αλλά αντίθετα απομακρύνεται με σταθερό συντηρητικό προσανατολισμό.

Η Αριστερά και κυρίως, επαναλαμβάνω, η κομμουνιστική αριστερά , μοιάζει να χαίρεται που ο κόσμος σ’ αυτή την κρίση δεν επιλέγει τις σοσιαλδημοκρατικές συνταγές, των New Deals, των μεγάλων δημόσιων έργων και των δημόσιων δαπανών για την απασχόληση, του μεγάλου κοινωνικού κράτους, για να βγει από την κρίση, αλλά επιλέγει να σώσει τις τράπεζες με τα γνωστά πακέτα στήριξης.

Χαίρεται που ο καπιταλισμός μπορεί (ή έτσι δείχνει μέχρι στιγμής), να τα καταφέρνει με την κρίση, χωρίς να χρειαστεί να θυσιάσει τα κέρδη του και το ρόλο των καπιταλιστών, σε όφελος των λαών.

Όπως λέει ο Michel Rocard ο καπιταλισμός, ζει στην εποχή του «χρηματιστικού πραξικοπήματος» της τελευταίας εικοσαετίας και δεν δείχνει πρόθυμος να στραφεί σε λογικές κρατικής ρύθμισης και παραγωγικής αναβάπτισης.

Οι σοσιαλδημοκράτες, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση δεν βρίσκουν ευήκοο ους, από τους λαούς, που προτιμούν να ακούνε λαϊκίστικες συντηρητικές φωνές, σε αντίθεση με τις επώδυνες για τις ελπίδες του, σοβαρές σοσιαλδημοκρατικές «περιπέτειες».

Κανείς δεν θέλει να ξεβολευτεί , από το «όραμα» της προσωπικής επιτυχίας.

Όλοι θέλουν να ζήσουν , ακόμη λίγο, την πιθανότητα της επιτυχίας του ατομικού δρόμου . Δεν θέλουν να πιστέψουν ότι πέρασε η εποχή της «αρπαχτής» , του κόλπου, του «κονέ» και της ευκαιρίας.

Κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί, ότι έχει μεταβληθεί σε άνεργο ή επισφαλώς απασχολούμενο. Όλοι θέλουν να πιστεύουν ότι μόλις ξεπεραστούν οι δυσκολίες της κρίσης, θα μπορέσουν ξανά να αγοράσουν καλύτερο σπίτι με χαμηλότοκο δάνειο, γρηγορότερο αυτοκίνητο, με 92 άτοκες δόσεις, τηλεόραση LCD 80’’ και I PHONE δωρεάν.

Ήταν φυσικό λοιπόν ο μέσος ευρωπαίος πολίτης , να αρνηθεί να συμπορευτεί, με τη σοσιαλδημοκρατική έκκληση για αλλαγές στην ζωή του, για αλλαγή των θεσμών, για αλλαγές των αγορών.

Ήταν φυσικό να αρνηθεί να αποδεχθεί ότι το μέλλον δεν του παρέχει μια θέση για τη μικρομεσαία επένδυσή του.

Ηταν φυσικό βέβαια να αρνηθεί στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα τον ρόλο του εκφραστή τους και εξαιτίας του οργανικού ρόλου τους , στην συγκρότηση του «δικοματισμού» που διήυθυνε το «χρηματιστικό πραξικόπημα».

Οι σοσιαλδημοκράτες, δεν ήταν εύκολο και δεν έχουν πείσει ακόμη ότι εννοούν την μεταμόρφωσή τους σε παράταξη της δημοκρατίας, που επιδιώκει την ανατροπή του «χρηματιστικού πραξικοπήματος»

Αυτή είναι και η «ορμή που λείπει» από το ΠΑΣΟΚ.

Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πλέον τα χαρακτηριστικά του οργανωτή και διαχειριστή του νέου «κοινωνικού κράτους» που απαιτούν οι εξαγγελίες του.

Το σημερινό «πρόσωπο» του ΠΑΣΟΚ, διαμορφώνουν τα στελέχη της εποχής της εκσυγχρονιστικής διαχείρισης, που σε καμία περίπτωση δεν αποπνέουν το «άρωμα» της κοινωνικής ευαισθησίας που απαιτούν οι μεταρρυθμίσεις του κράτους, για να μπορέσει να συμπεριφερθεί ως φερέγγυος διαχειριστής των κοινωνικών στοχεύσεων, ( που το New Deal που χρειάζεται η χώρα μας) απαιτεί.

Η Ανανεωτική Αριστερά είναι ο χώρος που η κοινωνία εμπιστεύεται και η άρνηση αυτού του ρόλου από μεριάς της, ήταν μεγάλη διάψευση για τις ελπίδες της. Προτίμησε να κάνει αποχή, απογοητευμένη από το πόσο λίγοι, στενόμυαλοι και παιδαριωδώς ανασφαλείς φανήκαμε, μπροστά στις ευθύνες, που η εποχή της κρίσης απαιτεί.

Απογοητεύσαμε απολύτως την κοινωνία και ξεπεράσαμε με τις μετεκλογικές υστερίες κάθε ανομολόγητη «υπόθεσή» της.

Μπορούμε όμως, ακόμη και τώρα, να διορθώσουμε τις βλάβες

Η Αριστερά μπορεί να καταλάβει ότι δουλειά της δεν είναι η «χαιρεκακία» αλλά η στήριξη σε- και η συμπόρευση με- κείνες τις δυνάμεις μέσα από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, που προσπαθούν να την ξανακάνουν φερέγγυο και αξιόπιστο εκφραστή των λαϊκών αναγκών.

Η Αριστερά πρέπει να διαβάσει καλά τις αντιθέσεις και να ρίξει το βάρος της με θετική διάθεση.

Η κρίση σε λίγο θα έχει «καταναλώσει», χωρίς κανένα μακροπρόθεσμο όφελος για την κοινωνία, ό,τι δόθηκε στις τράπεζες (με τα γνωστά πακέτα στήριξης), για την άρση δήθεν της κρίσης και η ώρα της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, θα ξανάρθει.

Αυτή τη φορά, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι.

Όποιοι φαντασιώνονται και ποντάρουν σε μια νέα ριζοσπαστικοποίηση , θα χάσουν άλλη μια φορά την ευκαιρία να συναντηθούν με την κοινωνία. Όπως την έχασαν, όταν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί, ψήφιζαν (κατά την γνώμη τους) «αριστερό Όχι στο ευρωσύνταγμα», για να προτείνουν με τη συνδρομή του ΚΕΑ ένα «αριστερό τέτοιο», λίγο πριν επιλέξουν τον Σαρκοζύ.

Η Αριστερά της Ανανέωσης, δεν πρέπει να επιστρέψει άλλη φορά στην αριστερά που αρνείται το Δημοκρατικό Δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, να τη «σέρνει» στις «επαναστατικο-στρατιωτικές φαντασιώσεις της». Η Αριστερά της Ανανέωσης, δεν μπορεί να είναι μια παράταξη στρατευμένων της μίας και μόνης κεντρικής γραμμής.

Η Λενινιστική κομμουνιστοαναφορική Αριστερά, δε θέλει καμία συνεργασία, κανένα δημοκρατικό δρόμο, κανένα σοσιαλισμό. Ζεί και αναπνέει με όνειρο να επαναλάβει την «κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων». Οι δημοκράτες και οι άλλοι Αριστεροί, είναι ,γι’ αυτήν ,απλώς αναλώσιμοι ψηφοφόρο.ι.

Σκαρφίζεται κάθε πρόσχημα , για να επιβάλει την ηγεμονία της.

Διότι δεν μπορεί να θέλει μια σοσιαλιστική συνιστώσα (για παράδειγμα στον ΣΥΡΙΖΑ) και την ίδια στιγμή να αρνείται στην Ανανεωτική πτέρυγα να εκφράζεται , επειδή (λέει) της θολώνει το μήνυμα.

Οι σοσιαλιστές άραγε δεν θα της προκαλούσαν φαινόμενα σύγχισης;

Οι οικολόγοι;

Οι ανένταχτοι;

Οι δημοκράτες ψηφοφόροι;

Οι τροτσκιστές, οι μαοϊκοί, δεν θα της θόλωναν το μήνυμα:

Θα της το θόλωναν.

Εκτός και αν στόχευαν μόνο στην ψήφο τους , φιμώνοντάς τους , κατά τα λοιπά, με το «εύρημα» κάποιας «εσωπαραταξιακής δημοκρατικής πρόφασης».

Πρέπει να τελειώνει αυτός ο νεομεσαίωνας. Ζούμε στην τρίτη χιλιετία. Η Ανανεωτική Αριστερά, δεν μπορεί να λειτουργεί με καθοδηγητικά δόγματα. Πρέπει να μπορεί να ψάχνει τη λογική, μέσα από το διάλογο και σ’ αυτόν οι μόνοι που δεν έχουν θέση , είναι αυτοί που τα ξέρουν όλα.