ΑΝΑΝΕΩΣΗ στη δράση
ΤΟΛΜΗ στην πολιτική
ΕΥΘΥΝΗ για την κοινωνία και τη χώρα
Σε δημοσίευμα της «Monde» που αναφέρεται στο ναυάγιο της Λαμπεντούζα – με 130 νεκρούς και 200 αγνοούμενους, δυστυχισμένοι όλοι φυγάδες απ΄ τη Σομαλία και την Ερυθραία – υπογραμμίζεται ότι πρόκειται για «θανάτους αθόρυβους», που επαναλαμβάνονται σε τακτά διαστήματα και που όμως δεν ανακόπτουν την επιθυμία όσων αναζητούν στο ρίσκο μια «λύση επιβίωσης».
Χρειάζεται, πιστεύω, μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό αποφάσεων, ειδήσεων και σχολίων, και των συγχύσεων που αναγκαστικά δημιουργούνται στην κοινή γνώμη, να γίνει μια προσπάθεια αποσαφήνισης της καλούμενης «ποινικής ασυλίας» που απολαμβάνουν οι βουλευτές. Διότι εκεί ελλοχεύουν, κατά τη γνώμη μου, σοβαρές παρανοήσεις και βρίσκουν έρεισμα συμπεριφορές υβριστικές ως και εγκληματικές.
Τον Ιούνιο του 2014 οι Ευρωπαίοι θα μας δώσουν την τελευταία δόση που μας οφείλουν από το δανειακό πακέτο των 240 δισ. και θα απομείνουν οι μικρές δόσεις από το ΔΝΤ που εξαντλούνται στα τέλη του 2016.
Βιώνουμε μία κρίση με σοβαρές κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Οι Ελληνες αισθάνονται εξαπατημένοι και σε πολύ μεγάλο βαθμό απορρίπτουν στις συνειδήσεις τους το έως τώρα κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Την αγανάκτηση και την απογοήτευσή τους εισέπραξε το κόμμα της Χρυσής Αυγής, που από το μηδέν και κάτι έφθασε να καταγράφει υψηλά ποσοστά προτιμήσεων με αυξητική τάση.
Από μία άποψη είναι θετικό το γεγονός ότι όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Χρυσής Αυγής αρνήθηκαν κάθε σχέση με τον ναζισμό. Σύμφωνοι! Ψέματα έλεγαν, όπως ψεύδονταν όταν ισχυρίζονταν ότι δεν έχουν καμιά σχέση με τον Γ. Ρουπακιά, ο οποίος ομολόγησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Είναι σίγουρα μεγάλη ανακούφιση που έσπασε επιτέλους το απόστημα των νεοναζί. Που επιτέλους κυβέρνηση, Αστυνομία και Δικαιοσύνη έκαναν αυτό που έπρεπε να έχουν κάνει ήδη από καιρό. Οσες ενστάσεις κι αν υπάρχουν για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, δεν μπορείς να αγνοήσεις ότι έστω και καθυστερημένα οι θεσμοί αυτοπροστασίας της Δημοκρατίας λειτούργησαν.
Από τότε που το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής άρχισε να αυξάνει την επιρροή του στην ελληνική κοινωνία και η επιρροή αυτή μεταφράστηκε σε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και δημοσκοπική άνοδο, άρχισαν και οι περισπούδαστες αναλύσεις για τα αίτια του φαινομένου.
Η Χρυσή Αυγή, από τη στιγμή που άρχισε να γιγαντώνεται, βρέθηκε τυλιγμένη σε ένα βολικό γι’ αυτή πέπλο παραλλαγής, το οποίο της ύφαναν άλλοι με υλικό τα νήματα δύο μύθων. Ο πρώτος μύθος ήταν ότι επρόκειτο για άλλο ένα ευρωπαϊκό ακροδεξιό κόμμα, ανάμεσα στα πολλά που υπάρχουν σήμερα σχεδόν παντού στην ήπειρο, απλώς λίγο πιο «ζωηρό».
Οι εικόνες του Κασιδιάρη, άρτι αποφυλακισθέντος, να κλωτσά έναν φωτορεπόρτερ και να γκρεμοτσακίζει δύο κάμεραμεν προβλήθηκαν ξανά και ξανά στους τηλεοπτικούς δέκτες και προκάλεσαν, φυσικά, αποστροφή. Ωστε αυτός, που δεν διστάζει να φέρεται έτσι σε κοινή θέα μέσα στο προαύλιο των δικαστηρίων, δεν κρίθηκε ύποπτος να κάνει άλλα, τρισχειρότερα από αυτά που ήδη του αποδίδονται, όταν βρεθεί ελεύθερος και αθέατος; αναρωτιόταν ο σοκαρισμένος τηλεθεατής.
Το ότι χάθηκε ένα παλληκάρι, για να γίνει ό,τι έγινε με τη ΧΑ αυτές τις μέρες, είναι, όσο νάναι, ένα τεράστιο άγος για όλη την ελληνική κοινωνία. Κάποιοι ευθύνονται περισσότερο από άλλους, αλλά συνολικά μιλώντας, αυτή είναι η κατάσταση κι ας μην κρυβόμαστε, μεταξύ μας. Αν στη ΝΔ επικράτησαν την άνοιξη του 2013 οι απόψεις ότι χρειάζεται με ήπιο τρόπο να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της ΧΑ, είναι θέμα που αφορά και το σύνολο και κανείς δεν πρέπει να χαίρεται. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ επικράτησαν οι απόψεις ότι χρειάζεται να καταθέσει χωριστό "αντιρατσιστικό", τον Μάιο του 2013, για να μην ταυτιστεί με τους κυβερνητικούς!!, είναι θέμα που αφορά το σύνολο και κανείς δεν πρέπει να χαίρεται.
Από την πανηγυρική της είσοδο στο κοινοβούλιο με τις περσινές δίδυμες εκλογές, η Χρυσή Αυγή δεν έπαψε να προβληματίζει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Ωστόσο, αυτό που προβλημάτιζε την πολιτική και τη δημοσιογραφική νομενκλατούρα δεν ήταν βέβαια τόσο η πραγματική δράση του ναζιστικού μορφώματος, τα συστηματικά περίπολα των μαυροντυμένων «ταγμάτων εφόδου» στο κέντρο της Αθήνας και οι εκατοντάδες αιματηρές επιθέσεις τους στους άτυχους «λαθρομετανάστες» που θα συναντούσαν στον δρόμο τους.
Που είναι πιθανότερο να συναντήσει κανείς μετανάστες στον δρόμο; Στην Φρανκφούρτη ή στο Μαγδεμβούργο; Στην Κολωνία ή στην Ερφούρτη; Η απάντηση είναι προφανής. Η μετανάστευση έλκεται πάντα προς τις περιοχές του κόσμου όπου η οικονομία είναι ισχυρότερη και η πιθανότητα να βρει ένας ξένος δουλειά μεγαλύτερη. Και παρότι έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από την ενοποίηση της Γερμανίας, η οικονομική ανάπτυξη, το βιοτικό επίπεδο και οι ευκαιρίες απασχόλησης στην δυτική πλευρά της χώρας παραμένουν σημαντικά ανώτερες απ’ ότι στην ανατολική.
Aυτοί οι μπαγάσηδες οι δικαιωματιστές παντού έχουν διεισδύσει πλέον. Οποια επίσημη έκθεση κι αν ανοίξεις, σε όποιον διεθνή οργανισμό κι αν ανατρέξεις, βρίσκεις όλων των ειδών παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις ελληνικές Αρχές, τις οποίες προφανώς καρφώνουν αυτοί οι αντεθνικώς δρώντες πονηροί. Συνήθως οι μαρτυριάρηδες είναι οι ΜΚΟ, ξέρετε, αυτές οι οργανώσεις που διαχρονικά τρώνε τα λεφτά.
Πριν από πενήντα χρόνια η Λισαβόνα μόλις ξυπνούσε και όσοι άνοιγαν τα ραδιόφωνά τους άκουγαν το τραγούδι «Grandola Villa Morena».
Σε ένα στρατόπεδο τεθωρακισμένων στο προάστιο Σανταρέμ ο ταγματάρχης Οτέλο ντε Καρβάλιο μόλις άκουσε το τραγούδι διέταξε πορεία προς το κέντρο της πόλης.
Η δικτατορία που θεμελίωσε ο Σαλαζάρ το 1926 έκλεινε σαράντα οχτώ χρόνια.
Η Πορτογαλία ήταν τότε η πιο φτωχή χώρα της Δυτικής Ευρώπης, η χώρα με τη μακροβιότερη δικτατορία, αλλά και η χώρα με την τελευταία αποικιακή αυτοκρατορία, κυρίως στην Αφρική.
Τα τεθωρακισμένα του Καρβάλιο κατέλαβαν το κέντρο της πόλης και το απόγευμα της ίδιας μέρας μια ολιγάριθμη ομάδα πολιτών πλησίασε το όχημα που είχε τη σημαία διοίκησης της ίλης.
Στην επαληθευμένη από αμερόληπτες πηγές Ιστορία, το δόγμα «ποίος ήρξατο χειρών αδίκων» σπανίως προσφέρει στέρεη ερμηνεία και ακράδαντο πλέγμα δικαιολογιών, κι ας τα θεωρούν σίγουρα οι χρήστες του. Στην εξαιρετικά περίπλοκη περίπτωση της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής, το εν λόγω δόγμα δεν είναι παρά αιτιολογικός μύθος. Περισώζεται μόνο στην προπαγανδιστική γλώσσα όσων χρηστών του αποφασίζουν να κόψουν και να κάψουν τις μισές παλιές σελίδες, ώστε να απομείνουν οι «σωστές»: οι βολικές.
H ηγεσία της Ισλαμικής Δημοκρατίας βρίσκεται σε ένα άβολο δίλημμα σε σχέση με τα αντίποινα στην επίθεση του Ισραήλ στο προξενείο του Ιράν.Αν το πλήγμα είναι βαρύ, μπορεί να διευκολύνει τον Νετανιάχου που εδώ και έξι μήνες προσπαθεί να εμπλέξει το Ιράν στη σύρραξη.
Aπό την εποχή της ανόδου της Χρυσής Αυγής τα συστημικά κόμματα προβληματίζονται πώς να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους ακροδεξιών κομμάτων. Να τους απομονώσουν; Να προσπαθήσουν να τους προσελκύσουν – κι αν ναι, πώς; Είναι χαμένη υπόθεση ή δεν είναι σωστό να εκχωρούν ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στην Ακροδεξιά;
Τα ίδια ερωτήματα επανέρχονται μετά τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις που δείχνουν ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου προς διάφορες κατευθύνσεις στην τελική ευθεία προς τις εκλογές.
Αντιγράφω από τη στήλη «ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ» στις Νησίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» (30-3-2024) του φίλου Νίκου Ξυδάκη. Μεταφέρει τη γνώμη πολύπειρου νομικού: «Κάθε υπογραφή που μπαίνει για τα Τέμπη είναι αντίσταση στην αυτοδικία, διότι κάθε ενέργεια αυτής της εξουσίας είναι παρακίνηση για αυτοδικία». Εχει δίκιο ο νομικός και σωστά κάνει ο Ξυδάκης που παραθέτει την άποψή του.
Η «έκπληξη του CHP», όπως λένε από χθες το βράδυ Τούρκοι αναλυτές, έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα στην Τουρκία και από σήμερα η χώρα εισέρχεται σε μια νέα περίοδο με το πιο πιθανό σενάριο αυτό των έντονων αναταράξεων στην εσωτερική πολιτική και ίσως και στην εξωτερική.
Η νίκη του CHP, που οφείλεται στον συνδυασμό δυνάμεων του Εκρέμ Ιμάμογλου και του αρχηγού του κόμματος Οζγκιούρ Οζέλ, αποτελεί αναμφισβήτητη ένδειξη ότι η τουρκική κοινωνία δεν έχει «λοβοτομηθεί» από τον ισλαμισμό και τον αυταρχισμό και αυτό μπορεί να αποτελέσει σημαντική προοπτική για την δημοκρατία στην χώρα.
Μάταια προσπαθούν να ανεβάσουν το πολιτικό θερμόμετρο, αποσπώντας την προσοχή των πολιτών. Η μόνη θερμοκρασία που κινείται ψηλά είναι αυτή που οφείλεται στην κλιματική κρίση. Μπήκαμε και τυπικά στην άνοιξη, αφήνοντας πίσω έναν ανεπαίσθητο χειμώνα, τον πιο θερμό στα χρονικά για την Ελλάδα, έναν από τους 6 θερμότερους χειμώνες όλων των εποχών, που «συνέπεσαν» όλοι την τελευταία δεκαετία.
Η κλιματική κρίση, για την οποία προειδοποιούμε -οικολόγοι και επιστήμονες- εδώ και δεκαετίες, θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, αν δεν μπει φρένο στην εξόρυξη και χρήση των ορυκτών καυσίμων.
Οταν τα μέσα ενημέρωσης όλων των κατηγοριών είναι ιμάντες μεταβίβασης της κυβερνητικής άποψης στους πολίτες, όλα είναι μια χαρά. Καλώς καμωμένα. Η κυβέρνηση, επειδή δεν είναι αχάριστη, ανταποδίδει. Βοηθάει με κρατική διαφήμιση, με χορηγίες, με τις λίστες και με ό,τι άλλο θα σκαρφιστεί προκειμένου να έχει υπό τον έλεγχό της το σύστημα ενημέρωσης και να το καθοδηγεί στην επιχείρηση χειραγώγησης του πλήθους.
Υπάρχουν τρία έργα που είναι συνώνυμα μιας σχεδόν ξεδιάντροπης αδιαφορίας του ελληνικού κράτους για τους κατοίκους της πρωτεύουσάς του: το πρώτο είναι η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου του Φαληρικού Ορμου, το δεύτερο η κατασκευή ενός σύγχρονου τερματικού σταθμού ΚΤΕΛ στον Ελαιώνα και το τρίτο η αναβάθμιση του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού της χώρας, του περίφημου «σταθμού Λαρίσης»· θα αρκούσε η επίσκεψη οποιουδήποτε Ελληνα πρωθυπουργού τα τελευταία 40 χρόνια στη σιδηροδρομική «βιτρίνα» της Αθήνας για να κοκκινίσει από ντροπή. Ή, για να σκεφτεί ότι τα Τέμπη ήταν απλά θέμα χρόνου. Οταν μια πρωτεύουσα χώρας που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το 1981 συμβιβάζεται με αυτήν την εικόνα του κεντρικού της σταθμού όλα είναι πιθανά. Ακόμα και τα πλέον απίθανα.
Για να πούμε την αλήθεια, δεν είναι εύκολο να συνηθίσει κανείς, ιδιαίτερα «παραδοσιακός» αριστερός, όση καλή θέληση κι αν υποθέτει ότι έχει, τον βομβαρδισμό από φωτογραφίες, βίντεο, αναρτήσεις, δηλώσεις, συνεντεύξεις, εμφανίσεις του Στέφανου Κασσελάκη. Στον νέο κύκλο του ΣΥΡΙΖΑ, που ο πρόεδρός του ήδη χαράζει, δεσπόζουν το TikTok, το Facebook, το Χ, το Instagram, τα σόσιαλ. Και πρωταγωνιστούν μαζί με τον ίδιο στις όντως πυκνές πολιτικές περιοδείες του ο σύζυγός του, ο σκύλος τους, το νέο τους σπίτι στο Κολωνάκι, τα σχέδιά τους για δημιουργία οικογένειας, το αρχοντικό στις Σπέτσες και λοιπά.