Κακό, στραβό, ανάποδο το σχέδιο Ανάν. Η αποδοχή του σημαίνει υποταγή στα κελεύσματα και στις επιλογές των Αμερικανών ιμπεριαλιστών. Η απόρριψή του όχι μόνο δεν κλείνει την πόρτα σε ένα νέο σχέδιο αλλά αντίθετα δημιουργεί καλύτερες προοπτικές για λύση του Κυπριακού, αφού η Κύπρος εντάσσεται έτσι κι αλλιώς στην Ευρώπη που είναι υποχρεωμένη να διαχειριστεί το πρόβλημα...

Την 1η Μαΐου η Κύπρος – όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων για το σχέδιο Ανάν – γίνεται πλήρες και ισότιμο μέλος της ΕΕ. Η είσοδος των νέων χωρών αλλά και οι επικείμενες ευρωεκλογές, φέρνουν στο προσκήνιο την πορεία και τις προοπτικές της Ενωμένης Ευρώπης. Να ανοίξουμε λοιπόν και πάλι τη συζήτηση για το τι Ευρωπαϊκή Ένωση θέλουμε.

Θεωρούμε ότι πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι επαναβεβαιώνοντας τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του κόμματος. Και δεν πρόκειται για κάποιο «μονόδρομο» που καλούμαστε να ακολουθήσουμε μοιρολατρικά. Είναι μια ρεαλιστική και γόνιμη επιλογή. Δεν υπάρχει καμιά νομοτέλεια που να εγγυάται την επιτυχία του, προσφέρει όμως υπαρκτό πεδίο για αγώνες και διαμόρφωση πολιτικών που ανοίγουν δρόμους για ένα διαφορετικό μέλλον από εκείνο που προδιαγράφει η πολιτικά ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση της οικονομίας.

Αυτή η προοπτική εξαρτάται κυρίως από την πολιτική δράση των ευρύτερων δυνάμεων της αριστεράς, πολιτικών και κοινωνικών, που ξέρουν ή ανακαλύπτουν ότι στον αγώνα κατά της σημερινής παγκοσμιοποίησης ο στόχος τους δεν μπορεί αν είναι η απόσυρση και ο αναχωρητισμός αλλά η ενεργός παρέμβαση. Η δράση τους εντός του εθνικού κράτους πρέπει να συνδυάζεται και με εγχειρήματα πολιτικά διαμορφωμένα μέσα από την πανευρωπαϊκή και παγκόσμια συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς που θα βρίσκεται στην κλίμακα των πραγματικών προβλημάτων. Αυτός ο δρόμος συναντά και θα συναντά εμπόδια και παγίδες, όπως φάνηκε με τη δραματική εμπλοκή της Ευρώπης στην επιδρομή κατά της Γιουγκοσλαβίας, με τη στήριξη της αμερικανικής επιδρομής στο Ιράκ των πέντε κρατών-μελών και όπως επίσης φαίνεται στις δυσκολίες ως προς την οικοδόμηση των απαραίτητων, σε όλα τα επίπεδα, συνθηκών για την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.

Στις σύγχρονες συνθήκες παγκοσμιοποίησης η κυριαρχία της ΕΕ δεν μπορεί να είναι απλώς το άθροισμα των κυριαρχιών των μελών της αλλά μια νέα κυριαρχία που θα ασκείται από κοινού, γεγονός που θέτει σοβαρά ζητήματα δημοκρατικής και πολιτικής νομιμοποίησης αλλά και ουσιαστικών αρμοδιοτήτων της ΕΕ.

Η συμμετοχή των νέων χωρών μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για ένα άλμα της ευρωπαϊκής (πολιτικής κυρίως) ενοποίησης ή παράγοντα οπισθοχώρησης προς την απλή επιδίωξη μιας μεγάλης ζώνης ελεύθερων ανταλλαγών και διακυβερνητικής διαχείρισης.

Μια πολιτικά ενοποιημένη Ευρώπη με τον απαραίτητο θεσμικό εξοπλισμό που θα οδηγεί προς την ομοσπονδιοποίησή της είναι η Ευρώπη που θέλουμε, η Ευρώπη των κρατών και των λαών της.

η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα και στην Κύπρο θεωρούν ότι το σχέδιο Ανάν μπορεί να βοηθήσει στη λύση του Κυπριακού και μάλιστα στην προοπτική της ένταξης της ενωμένης Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μπερδεύτηκε πολύ πάλι η συζήτηση για το Κυπριακό και το σχέδιο Ανάν. Ακούγονται πολλά. Κάποια σοβαρά και κάποια ανόητα. Εμείς θα ασχοληθούμε με τα δεύτερα, όχι επειδή είναι ανόητα, αλλά επειδή είναι θεμελιώδη και αν δεν ξεκαθαριστούν αποκλείεται να αποκτήσει κάποιο νόημα η συζήτηση.

Πώς έγινε αυτή «η στραβή» που θα μας κοστίσει πολύ ακριβά; Υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, τρεις κύριες ερμηνείες του αδιεξόδου στο οποίο οδηγούμεθα.

Οι διαπραγματεύσεις στη Λουκέρνη, και κυρίως τα όσα συνέβησαν μετά, απέδειξαν για όποιον έχει μάτια, πως όταν οι Ελληνοκύπριοι εκλήθησαν να διαλέξουν, προτίμησαν τα λεφτά τους από την αξιοπιστία τους.

Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ για δικούς τους λόγους θα επιδιώξουν τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεών τους. Με πρόσφατη τη λαϊκή ετυμηγορία των εθνικών εκλογών δεν θα ισχύσει, όπως σε άλλες ανάλογες αναμετρήσεις, η θεωρία της «χαλαρής» ψήφου ή τουλάχιστον δεν θα ισχύσει στον ίδιο βαθμό, ενώ οι τοποθετήσεις των πολιτικών δυνάμεων για το Κυπριακό συνθέτουν ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο πολιτικό σκηνικό.

Ο ΣΥΝ θα μετάσχει στις Ευρωεκλογές μέσα από τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς με βάση την πρόσφατη απόφαση της ΚΠΕ και με επικεφαλής υποψήφιο από τον ευρύτερο χώρο των συνεργαζόμενων δυνάμεων.

Πρέπει να το πούμε καθαρά: οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν πριν και μετά τις εθνικές εκλογές, οι διαφορετικές προσεγγίσεις εντός του ΣΥΝ αλλά κυρίως οι αποκλίνουσες πολιτικές επιλογές των συνεργαζόμενων δυνάμεων, δεν δημιουργούν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.

Ο ΣΥΝ οφείλει να παρουσιάσει στην προεκλογική περίοδο το σύνολο της πολιτικής του για την Ευρώπη χωρίς εκπτώσεις και χωρίς παραχωρήσεις που νοθεύουν τη φυσιογνωμία του και θολώνουν την πολιτική του.

Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός του κόμματος είναι μια ρεαλιστική και γόνιμη επιλογή. Μια επιλογή που οφείλουμε να επιβεβαιώνουμε κάθε στιγμή την ορθότητά της διατυπώνοντας τις προτάσεις μας για το σύνολο των προβλημάτων που είναι κάθε φορά στο επίκεντρο της συζήτησης.

• Η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης σε ομοσπονδιακή βάση
• Η υιοθέτηση ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος
• Η ανάδειξη θεσμών κυβερνητικού χαρακτήρα
• Η οικοδόμηση μιας κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας της Ε.Ε.
• Η αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας
• Η διεκδίκηση μιας ευρωπαϊκής στρατηγικής δημόσιων επενδύσεων,

αποτελούν, ενδεικτικά, στόχους για τους οποίους η Αριστερά στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, πρέπει να παλέψει για την υλοποίησή τους.

Η ανάδειξη του κυπριακού προβλήματος, πέρα απ’ τις πτυχές του δίκαιου τρόπου επίλυσης και κατανομής βαρών, της άρσης των επιπτώσεων της παράνομης εισβολής και κατοχής, της αποστρατικοποίησης και της επανένωσης του κυπριακού κράτους, έδωσε την ευκαιρία να τεθούν στο κέντρο της συζήτησης, απόψεις και αντιλήψεις για τις σχέσεις εθνοτικών μειονοτήτων και λειτουργιών ομοσπονδιακής δημοκρατίας, τα όρια της δημοκρατικής αρχής πλειοψηφίας-μειοψηφίας, τη δυνατότητα συνύπαρξης, σε ενιαίο κράτος, εθνοτικών ομάδων μετά από πολεμικές συγκρούσεις και εκκαθαρίσεις, την λειτουργία και την επιρροή των εθνικών κέντρων, την αρχή της συναίνεσης και τα όρια της ελαστικότητας του κοινοτικού κεκτημένου.

Αν ξύσουμε ακόμη περισσότερο, έρχεται μπροστά μας –σε μια εποχή που η στρατιωτική παντοκρατορία των ΗΠΑ και η μιλιταριστική εκδοχή της ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής τους λειτουργούν αχαλίνωτες από διεθνείς περιορισμούς– μια δειλή, ατελής, σαφώς προσδιορισμένη από τα όρια της περιόδου προσπάθεια πολιτικοδιπλωματικής επίλυσης ενός προβλήματος εισβολής και κατοχής από τον ΟΗΕ. Έναν οργανισμό που παρά τις υπαρκτές αδυναμίες του, αποτελεί το κυριότερο βήμα διεκδίκησης και απόδοσης δικαίου στις διεθνείς σχέσεις.

Η ενεργοποίηση της ΕΕ με κύρια αιχμή της παρέμβασής της, την ελαστικότητα και όχι τις μόνιμες παρεκκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο, χωρίς άλλη ουσιαστική εμπλοκή και πρωτοβουλίες, αντιστοιχεί στην εικόνα της ως οικονομικού γίγαντα και πολιτικού νάνου. Το είδαμε στο ΙΡΑΚ, το βλέπουμε στην Παλαιστίνη.

Η αναγκαιότητα της πολιτικής διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης ορθώνεται ξεκάθαρη μπροστά μας. Οι ουσιαστικές κινηματικές δράσεις που αναπτύξαμε και που ακόμα περισσότερο οφείλουμε να προωθήσουμε στο μέλλον, από μόνες τους δεν αρκούν, αποτελούν προϋπόθεση αλλά όχι ικανή συνθήκη επιβολής της, χρειάζονται πολιτικά υποκείμενα που θα διαμορφώνουν υπερεθνικά θεσμικά δημοκρατικά μορφώματα.

Χρειάζεται δηλαδή μια Αριστερά κινηματική και θεσμική με αντίστοιχες διεθνικές δράσεις και δομές. Το Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς αποτελεί ένα υβρίδιό της, λόγω τόσο του ιδεολογικού εύρους όσο και του μεγέθους του, που οφείλουμε να στηρίξουμε. Αυτή η Αριστερά οφείλει να γνωρίζει ότι για τις μεγάλες ανατροπές που επαγγέλλεται χρειάζονται ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές πλειοψηφίες και γι’ αυτό απαιτείται σχέδιο, πλαίσιο συμμαχιών και επιθετικές διεθνείς πρωτοβουλίες(π.χ. φόρος Tobin).

Απαραίτητη προϋπόθεση, κατά τη γνώμη μου, η αλλαγή του τρόπου ιστορικής πολιτικής ανάγνωσης σε μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς, π.χ. φαντάζει δημοκρατική υποχώρηση το δικαίωμα veto του 25% (των μισών τουρκοκυπρίων δηλαδή γερουσιαστών) στο σχέδιο Ανάν στα ομοσπονδιακά ζητήματα της Κύπρου, ενώ ταυτόχρονα, μάχεται ανυποχώρητα, παρά τις προφανείς δυσλειτουργίες , για όλες τις αποφάσεις της Ευρ. Ένωσης να υπάρχει το δικαίωμα veto π.χ. από το 0,2% (τόσο είναι η ενιαία Κύπρος πληθυσμιακά στην Ε.Ε.). Εδώ δεν αναφέρομαι καθόλου για τη πίστη της Αριστεράς στην αναγκαιότητα και τη δυνατότητα ύπαρξης πολυπολιτισμικών και πολυεθνικών κοινωνιών.

Σε μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς κάθε πρωτοβουλία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, που προφανώς εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς τους στη συγκυρία, είναι εξ ορισμού αντίθετη προς κάθε ορθή, εθνική και δημοκρατική επιδίωξη π.χ. ποια θα ήταν η τύχη της Ελληνικής Επανάστασης του 21 χωρίς την καθοριστική συμβολή των αποικιοκρατικών, ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) στην ναυμαχία του Ναυαρίνου και μετέπειτα;
Η βάρβαρη, εγκληματική εισβολή και κατοχή των αμερικανοβρετανών και της συμμαχίας των πρόθυμων για τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο ΙΡΑΚ έχει μέσα στα άλλα ως αποτέλεσμα, την ισχυρή πιθανότητα δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, δικαίωση πολυετών αιματηρών προσπαθειών του κουρδικού έθνους.
Αυτές οι ιστορικές αντιφάσεις και αντινομίες πρέπει να αποτελούν πεδία παρέμβασης της Αριστεράς και όχι αιτίες αμηχανίας, βερμπαλισμού και εσωτερικών αντιπαραθέσεων.

Δεν μπορεί από την μια να ζητάς ουσιαστική πολιτική παρέμβαση της Ευρώπης και από την άλλη να υπονομεύεις κάθε απόπειρα περαιτέρω πολιτικής ενοποίησης π.χ. Ευρωσύνταγμα, λόγω των υπαρκτών συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων ιδεολογικών αναφορών του, που αποτυπώνουν όμως το σημερινό συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο και που οφείλεις να αγωνισθείς πολιτικά να ανατρέψεις και να αναθεωρήσεις, γιατί προφανώς τίποτε καλύτερο δεν μπορείς να αναμένεις από την ανυπαρξία συνταγματικών πολιτικών εγγυήσεων και στοιχειώδους δημοκρατικού έλεγχου στον τεράστιο, οικονομικά ενοποιούμενο, ευρωπαϊκό χώρο.

Δεν μπορεί να ζητάς θωράκιση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, ευρωπαϊκές εγγυήσεις για την Κύπρο, χωρίς να ανέχεσαι τα ατελή βήματα δημιουργίας κοινής Ευρωπαϊκής Άμυνας, λόγω του σαφούς συντηρητικού προσανατολισμού της, απόρροια των σημερινών συσχετισμών καθώς και των υπαρκτών κινδύνων μετατροπής του ευρωστρατού σε δύναμη ιμπεριαλιστικής παρέμβασης, λες και η άφεση των αποφάσεων αποκλειστικά στο εθνικό επίπεδο, με τους σημερινούς συσχετισμούς στο πολύπλοκο σημερινό κόσμο μπορεί να αποτελέσει ουσιαστικό ανάχωμα στο πρόβλημα.

Επειδή δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα χωρίς αυγά, αλλά και αν τα σπάσεις, χωρίς τηγάνι, θα πάνε χαμένα, ας γίνουμε το «τηγάνι» διαμόρφωσης και όχι η σακούλα υποδοχής των απορριμμάτων για τα υλικά, προσπαθειών άλλων «τηγανιών».

Η κριτική στο σχέδιο Ανάν είναι εύκολη, επειδή το σχέδιο είναι συγκεκριμένο. Προνοεί κάποια απτά πράγματα τα οποία μπορεί να μας αρέσουν ή όχι. Η άρνηση γίνεται επί του πραγματικού γι’ αυτό και είναι πειστική.

Ουδείς αμφισβητεί ότι είναι πιθανόν κάποια στιγμή να υπάρξει κάποιο άλλο σχέδιο. Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι γιατί αυτό το πιθανό νέο σχέδιο θα είναι καλύτερο και ποιοι θα είναι οι σύμμαχοί μας που θα το υποστηρίξουν.

Οι Τουρκοκύπριοι και οι Τούρκοι είναι ασφαλώς αρκετά διαφορετικοί από εμάς, στα ήθη, τη γλώσσα, τη θρησκεία, την Ιστορία κ.λπ. Το κρίσιμο όμως ερώτημα είναι, αν θα αφήσουμε να δώσουν τον τόνο τα χωριστικά αυτά στοιχεία ή θα ακολουθήσουμε το πνεύμα των καιρών, προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τις αντιθέσεις, επιδιώκοντας, την προσέγγιση, τη συμφιλίωση, τη συνεργασία και την ειρηνική συνύπαρξη και αναδεικνύοντας ό,τι ενώνει.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι πρέπει να θεωρηθεί ενιαίος πολιτικός κύκλος το πλέγμα εκλογές – ευρωεκλογές – συνέδριο ΣΥΝ.

Και αυτό γιατί είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος η Δημοκρατική Αριστερά να χάσει οριστικά τα πολιτικά και αισθητικά χαρακτηριστικά της. Με τα κείμενα και τις συμμαχίες των βουλευτικών εκλογών, με τα κείμενα και την τοποθέτηση στις θέσεις στο ευρωψηφοδέλτιο «συμμάχων» στις θέσεις 1 και 3 και με το ότι θα επισυμβεί στο συνέδριο όσον αφορά τα θέματα των πολιτικών θέσεων και της ηγεσίας.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι εδώ και καιρό το κόμμα έχει πάψει να λειτουργεί ως συλλογικός διανοούμενος και λειτουργεί ως σύνολο μηχανισμών παράγοντας μόνο τακτικισμούς και ποτέ του στρατηγική διορατική σκέψη.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι υπάρχει ένα τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα και ότι ο διάλογος έχει υποχωρήσει στο εσωτερικό του ΣΥΝ. Η ΚΠΕ έχει μια συλλογική πολιτική υπολειτουργία στα ακρότατα όρια αντοχής της. Όλα συζητούνται στο επίπεδο της Π.Γ. του ΣΥΝ ενός απλού εκτελεστικού οργάνου και το οποίο το μόνο που εκφράζει είναι ένα άθροισμα μηχανισμών και μάλιστα παλιάς τεχνολογίας φτωχής και σκουριασμένης. Η οποία δεν μπορεί καθόλου να παρακολουθήσει την κοινωνία και την κίνησή της. Και αυτό γιατί προέρχεται το δυναμικό της από άλλη εποχή και γιατί είναι ένα δυναμικό εκτός κοινωνίας (αποκλειστικά επαγγελματικό στο ΚΚΕ και ΚΚΕ εσ.) εκτός ιστορίας, εκτός αισθητικής, το οποίο κλεισμένο στα γραφεία του αδυνατεί να ερμηνεύσει την κοινωνία του 21ου αιώνα και πολιτικά και ιστορικά και κοινωνικά και κυρίως αισθητικά και συναισθηματικά και το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η διατήρηση μιας σκληρής επετηρίδας η οποία δυστυχώς θα εκφρασθεί καις τη σειρά τοποθέτησης στο ευρωψηφοδέλτιο.

Τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι τόσο σύνθετα όσο τα έχουν κάνει οι δύο εξαντλητικά χαμένες δεκαετίες. Αυτό είναι μία καθολική διαπίστωση. Όπως καθολική διαπίστωση είναι ότι αυτή η περιρρέουσα κατάσταση έχει μεταβάλει και το συνολικό χώρο της αριστεράς. Τον έχει μεταβάλλει και από πολιτική άποψη και από νοοτροπία. Δεν είναι μόνο τα εθνικά προβλήματα που έχουν ανοίξει επικίνδυνα, οι μακροοικονομικοί δείκτες που είναι ασαφείς, η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης και τα φαινόμενα της νέας φτώχειας. Είναι ταυτόχρονα η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η αποθάρρυνση και ο αρνητισμός, η έλλειψη μιας θετικής προοπτικής, ένας βαθύτερος συντηρητισμός. Ένας συντηρητισμός επικίνδυνος, περίεργος που αναβάλλει συνεχώς για αύριο τα θέματα συνείδησης, μία απεριόριστη χρήση του ενεστώτα χρόνου, μια χρησιμοποίηση ολοένα και περισσότερων κτητικών προσδιορισμών.
Τι χαρακτηριστικά είναι αυτά;

Μα είναι ο κοινωνικός χυλός του μεσαίου χώρου περίφημου από την μόλις λήξασα εκλογική αναμέτρηση.

Η αφετηριακή λογική του σοσιαλισμού ήταν ανθρωπολογική (ο άνθρωπος και η μοίρα του), παγκόσμια και εκπολιτιστική (κατάργηση της βαρβαρότητας και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο). Όμως η κλασσική ερμηνευτική θεωρία απέτυχε μέσα στην βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση καταρρέοντας.

Πρέπει λοιπόν να κάνουμε όπισθεν, να βρούμε την αρχή και να αλλάξουμε τους όρους. Αυτό προϋποθέτει να γράψουμε ΑΚΥΡΟΝ σε ότι θυμίζει τα δύο ΚΚΕ. Και σε επίπεδο αναλυτικής θεωρίας και ρεαλιστικής πρακτικής και σε επίπεδο προσώπων βεβαίως. Αυτά για τους συντρόφους που νομίζουν πως με κραυγές «Αριστερότερα κουροπάτειν» θα καταλάβουν τα χειμερινά ανάκτορα ενώ δεν καταλαβαίνουν πώς περιθωριοποιούν σε συντηρητικότερες θέσεις κομμάτια του ελληνικού λαού μιας και βρισκόμαστε σε περίοδο στην οποία η πολιτική καθορίζεται από τις διαδικασίες αλλαγής και κινητικότητας.

Η παλιά «δομική» πολιτική που συνδέεται με τις σχετικά σταθερές δυνάμεις όπως είναι η αστική τάξη, η εργατική τάξη και οι αγρότες όπως τις γνωρίσαμε στην μεταπολεμική περίοδο, έχει εξασθενήσει γιατί βγήκαμε από τη βιομηχανική κοινωνία. Και για να γίνει αντιληπτό: οι άνθρωποι υιοθετούν μία πολιτική συμπεριφορά όχι τόσο σε συνάρτηση με το επίπεδο στο οποίο βρίσκονται, όσο από την κίνηση ανόδου ή καθόδου στην οποία ζουν. Ο φόβος της κοινωνικής υποβάθμισης μετατοπίζει προς τα δεξιά τα μεσαία στρώματα τα οποία γιγαντώθηκαν ως διαστρωμάτωση την 25ετία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο επιχείρησε με τα ΜΟΠ και το 1ο ΚΠΣ να φτιάξει ένα κοινωνικό πυρήνα βάσης. Με το 2ο να συμπήξει μπλοκ εξουσίας και με το 3ο να οριστικοποιήσει τα καθεστωτικά του στοιχεία που εδράστηκαν σε κοινωνικό δημιουργηθέν υπέδαφος μεσαίων στρωμάτων και σε ηθικό επίπεδο σε μια απίστευτη καθολική διαφθορά ειδικότερα στην 8ετία Σημίτη. Και εμείς ως αριστερά επί 25 χρόνια κοιτούσαμε και σφυρίζαμε αδιάφορα. Το άλλο κίνημα προς την αντίθετη κατεύθυνση είναι τυπι8κό της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας. Τα πρόσωπα που κινδυνεύουν και υποαμείβονται ήδη λόγω διεθνούς ανταγωνισμού και ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης στην κίνηση αναζήτησης προστασίας εκδηλώνονται ακόμη συντηρητικότερα. Έτσι έβγαλαν την ΝΔ με 46%. Και αφήσανε εμάς στο γλίσχρο 3%. Γιατί; Ποια λύση προσφέρουμε, πόσο διακριτοί είμαστε, πόσο κρίσιμοι είμαστε. Εν τέλει πόσο χρήσιμοι τους είμαστε; Όπως είπα νωρίτερα, πρέπει να ξαναγυρίσουμε στην αρχή. Εκεί βρίσκονται οι απαρχές στις λάθος θεωρητικές επεξεργασίες της αριστεράς. Πάντα χρησιμοποιώ την ποίηση ως μέσον εξήγησης του κόσμου. Και πιστεύω πως το απέραντο σύμπαν (την κοινωνία) και την κίνηση του την εξηγούν εγκυρότερα, πιο ευαίσθητα και πιο σίγουρα οι ποιητές απ’ ότι οι διανοητές, οι οικονομολόγοι ή οι κοινωνιολόγοι. Πόσο μάλλον οι διαχειριστές επαγγελματίες πολιτικοί. Πόσο καλύτερα θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε τον κόσμο αν σκύβαμε στο Σατωβριάνδο. Ακούστε τι έλεγε το διεισδυτικό του μυαλό στα 1840, όταν ανακαλύφθηκαν τα ατμόπλοια, ο σιδηρόδρομος, ο τηλέγραφος, το τηλέφωνο κ.α. (και πού νάξερε τους Η/Υ, το internet κλπ). «΄Όταν ο ατμός εξαφανίσει τις αποστάσεις, δεν θα ταξιδεύουν μόνο τα εμπορεύματα αλλά και οι ιδέες που θα αρχίσουν να χρησιμοποιούν τα φτερά τους. Όταν τα δημοσιονομικά και εμπορικά σύνορα ανάμεσα στα διάφορα κράτη καταργηθούν, όπως έχει γίνει ήδη ανάμεσα στις επαρχίες του ίδιου κράτους, όταν οι διάφορες χώρες στις καθημερινές τους σχέσεις θα κρατούν ενωμένους τους λαούς πώς θα αναστήσετε τον παλιό τρόπο διαχωρισμού;» Πόσο λαμπρή και πρώιμη αντίληψη της παγκοσμιοποίησης και της διακυβέρνησής της. Το είχαν μυριστεί άραγε ο Μαρξ και ο Έγκελς στις επεξεργασίες των οποίων ακόμη στηριζόμαστε και οι περισσότεροι χρησιμοποιούν μέσα στον ΣΥΝ, μερικοί μάλιστα τις έχουν αγιοποιήσει από το παρελθόν τους το κομμουνιστικό και χρησιμοποιούν και πλέον δογματικούς ως συμμάχους σε μία ανόητη συμμαχία που μας έφερε το 3%. Και είμαι ίσως ο μόνος που έχω δικαίωμα να το χρησιμοποιώ γιατί ήμουν η μόνη ψήφος ΚΑΤΑ στην καθοριστική για την αρχή του μεταλλαγμένου ΣΥΝ προηγούμενη ΚΠΕ η οποία αποφάσισε τη συμμαχία και τα κείμενα.

Θαρρώ πως είμαστε μπροστά σε δύο σταθμούς οι οποίοι ανάλογα με την εξέλιξη που θα πάρουν θα αναμορφώσουν οριστικά το τοπίο στο χώρο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Τις ευρωεκλογές και το συνέδριο. Και σαφώς θα έπρεπε ως Ανανεωτική Συσπείρωση να τα είχαμε συνδέσει και συνθέσει. Δυστυχώς δεν το πράξαμε και φέρουμε βαρύτατες ευθύνες.

Ως προς τις ευρωεκλογές δεν έπρεπε να υπάρχει μονομέρεια στην εκπροσώπηση ώστε το 1, 2, 3 και 4 να απηχούν αντιευρωπαϊκές ή ευρωσκεπτικιστικές απόψεις. Οι «σύμμαχοι» έθεσαν (και κέρδισαν) το ζήτημα της πλουραλιστικής εκπροσώπησης. Κι ας είναι η κοινωνική τους απήχηση ελαφριά σαν το πάτημα της γάτας.

Και τα πρόσωπα και μάλλον και τα κείμενα θα είναι κατάπτυστα αν κρίνουμε από τα κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη ελπίδα που υπάρχει είναι η διάλυσή του λόγω εσωτερικών αντιθέσεων αξεπέραστων.

Ο ΣΥΝ πρέπει να μιλήσει για την Ομόσπονδη (φεντεραλιστικά) Ευρώπη με Σύνταγμα πραγματικό, ισχυρό ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με αποφασιστικό ρόλο και με αναβάθμιση των περιφερειών σε κεντρικό όργανο. Με ενιαίο προϋπολογισμό και κατανομή πόρων για αντιμετώπιση περιφερειακών ανισοτήτων. Για κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας και άμυνας. Για κάλυψη του δημοκρατικού κοινωνικού και οικολογικού ελλείμματος. Για κριτήρια ανάπτυξης και πραγματικής σύγκλισης. Και τέλος το πιο δύσκολο. Ανάπτυξη κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής κουλτούρας και πολιτισμού σε αγαστή αντιστοιχία με τη διαφορετικότητα των εθνών και την πολύπλοκη διαφορετικότητα των εκατομμυρίων μεταναστών. Αυτή πρέπει να είναι η Ευρώπη του αύριο. Και αν αυτό αφορά τις ευρωεκλογές, έχουμε και κάτι άλλο που μάλλον τούτη τη στιγμή το ξεχνάμε. Το συνέδριο το οποίο θα είναι καθοριστικό για τους όρους και την δημιουργία μιας φιλελεύθερης δημοκρατικής και οικολογικής αριστεράς η οποία να έχει ξεκόψει οριστικά από το δογματικό της παρελθόν. Και το ορθόδοξο και το ανανεωτικό. Μιας αριστεράς η οποία να προσβλέπει αποκλειστικά στην ευρωπαϊκή δυναμική και τον φεντεραλισμό. Μιας πολιτικής δύναμης σύγχρονης, δημοκρατικής, ισότιμα διεθνιστικής, ευρωπαϊκής και ευρωπαϊστικής, εμπνεόμενης από τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της οικολογίας, του προοδευτικού εκσυγχρονισμού της κοινωνίας, μιας αριστεράς που να προσβλέπει στη δημοκρατική διαχείριση του φαινομένου που αποκαλείται παγκοσμιοποίηση. Μιας αριστεράς που να προσβλέπει πλέον και στις κοινωνίες και τις οικονομίες της επιβράδυνσης και όχι της συνεχούς ανάπτυξης. Μιας αριστεράς με πραγματικό κέντρο τον πολιτισμό και τον άνθρωπο. Όχι όπως τον εννοούν οι παρωχημένες προϊστορικά απολιθωμένες δοξασίες πολλών συντρόφων και νέων «συμμάχων». Και τότε μπροστά σε ένα ήρεμο πολιτικό και προγραμματικό συνέδριο θα μπορέσουμε να επιλέξουμε και ηγεσία μακριά από τα κουρασμένα από το 1974 στελέχη όπου το μόνο τους επάγγελμα ήταν η πολιτική διεύθυνση του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτ. ή της ΕΑΡ και σήμερα του ΣΥΝ. Και νέα πρόσωπα και νέα ηλικιακά και με νέα αισθητική και αρμόζοντα επικοινωνιακά μιας και οι καιροί πλέον το απαιτούν.

Έτσι μόνο δεν θα απαντάμε «θεοσεβούμενα», συντηρητικά και «χριστιανορθόδοξα» και δεν θα περιμένουμε την πολυπόθητη (ΧΑ!) «αλλαγή του μεταπολιτευτικού σκηνικού» (ΧΑ!) ή το «σάπισμα του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης» (ΧΑ! ΧΑ!) ή «την αριστερά του 21ου αιώνα και όχι την κεντροαριστερά» (ΧΑ! ΧΑ!) ή «την κατάρρευση του δικομματισμού» (ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ!) και διάφορα άλλα τεχνάσματα και μαντζούνια.

Η κοφτερή και διεισδυτική ματιά του μέγιστου ποιητή της γης του έλληνας Αλεξανδρινού Καβάφη περιγράφει έτσι την τραγική αυτή κατάσταση στ αριστουργηματικό ποίημά του «ΕΙΓΑΙ ΕΤΕΛΕΥΤΑ»

Ήταν η εποχή καθ’ ήν βασίλευεν
εν άκρα ευλαβεία ο γέρων Ιουστίνος
κι η Αλεξάνδρεια, πόλις θεοσεβής
αθλίους ειδωλολάτρας αποστρεφόταν.

Ας ελπίσουμε ότι ο ΣΥΝ θα αρχίσει να διαισθάνεται αυτά που θα επισυμβούν αν παραμείνουμε στους σημερινούς άθλιους τακτικισμούς. Γιατί αν δεν συναισθανθεί και δεν καταλάβει τη λεπτή ειρωνική χρήση της γλώσσας από τον Κ. Καβάφη, θα έρθει να σμίξει με την πικρόχολη τραγικότητα του Κ. Καρυωτάκη που γράφει την ίδια εποχή με το «ΕΙΓΑΙ ΕΤΕΛΕΥΤΑ»

«Αχ, κύριε κύριε Μαλακάση
ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει
…………………………………
Αχ κύριε, κύριε Μαλακάση
ποιος τελευταίος θα γελάσει»;

Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα μεγάλο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς και όχι από μεταλλαγμένα υβρίδια. Θυμάστε, όσοι ήσασταν παρόντες, τον πιτσιρικά από τη Σουηδία στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ; Γιατί τον χειροκροτήσατε τότε; Δώστε απάντηση.