Η ιδέα για αυτό το κείμενο ωρίμαζε μέσα μου και αποκρυσταλλώθηκε όταν άκουσα τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη να επισημαίνει πολύ ορθά στον Τσίπρα ότι «το «Όχι» είναι ανομοιογενές, ότι άλλο ο Λαφαζάνης που τον ξέρουμε 41 χρόνια και άλλο ο Βαρουφάκης που μας φορτώσατε τελευταία».

Η εκδήλωση μας δεν γίνεται εν κενώ σε συνθήκες εργαστηρίου. Παρακολουθεί και επηρεάζεται από το ζοφερό κλίμα που επηρεάζει όλη την χώρα. Όλα αυτά που θα συζητήσουμε, για ιδρυτικά η συμβατικά Συνέδρια, για νέο φορέα είναι πιθανό να ανατραπούν στην πράξη από τις εξελίξεις. Έλεγα από την πρώτη στιγμή ότι μετράμε μέρες μέχρι το ατύχημα η την επώδυνη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ζημιά που έχει προκαλέσει στην χώρα η ενός μηνός συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι ανυπολόγιστη. Ερείσματα που με επιμονή και συστηματικότητα οικοδομήθηκαν τα χρόνια της μεταπολίτευσης βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα. Αμφισβητείται πλέον ανοικτά έξω αλλα και μέσα στην Ελλάδα - ακόμα χειρότερα και στο εσωτερικό των κομμάτων της συγκυβέρνησης- η χειρολαβή της ΕΕ και του ευρώ

Η μεγάλη μας περιπέτεια μόλις αρχίζει. Θα είναι ένα κολασμένο τετράμηνο που καμία επικοινωνιακή αλχημεία δεν μπορεί να το μετατρέψει στην παραδείσια χώρα των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι είπαν ψέμματα μετά γνώσεως, άλλοι μέσα από την ιδεολογική εμμονή μιας συγκεκριμένης Αριστεράς, που ενώ παγκοσμίως ηττήθηκε στην Ελλάδα νομίζει ότι μπορεί να εφαρμόσει τα ανεφάρμοστα

Σαν σήμερα πριν από 41 χρόνια έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Οσοι πήραμε μέρος σε αυτήν και στην κατάληψη της Νομικής, δικαιολογημένα τις θεωρούμε κορυφαίες στιγμές της ζωής μας και συμβολή μας όχι μόνο στην πτώση της Δικτατορίας αλλά και στην εγκαθίδρυση της καλύτερης ποιοτικά και μακροβιότερης Δημοκρατίας που γνώρισε το ελληνικό κράτος.

Πιθανώς όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει πετύχει ο Τζoν Κέρι την πολυπόθητη εκεχειρία. Ισως όχι. Ομως η κατάληξη είναι γνωστή. Οπως και η έναρξη του έργου «Ραντεβού με τη βία», που κάθε δυο χρόνια παίζεται στη Μέση Ανατολή με αμέτρητα πραγματικά θύματα. Την πρώτη αιματηρή κίνηση την κάνουν πάντα ισλαμιστές, ή της Χαμάς ή της Χεζμπολάχ.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι τελείωσε η Μεταπολίτευση. Κάποτε και αυτή θα τελείωνε. Το θέμα είναι πέρα από τις νεκρολογίες και τις εύκολες κατάρες τι έρχεται έπειτα από αυτήν; Είναι κάτι καινούργιο που θα ενσωματώσει δημιουργικά τις καλές πλευρές της Μεταπολίτευσης; Ή κάτι παμπάλαιο, δοκιμασμένο και τραγικά αποτυχημένο; Μιλάμε -και ορθώς- για τις παθογένειες της Μεταπολίτευσης και επικεντρώνουμε στο πελατειακό κράτος και στη διαφθορά.

Να μην ξανακούσω για τις δυνάμεις του «δημοκρατικού, συνταγματικού, ευρωπαϊκού τόξου». Γιατί όταν στο κορυφαίο θέμα της αντιμετώπισης του ρατσισμού και του ναζισμού δεν μπορούν να συνεννοηθούν, πού θα συναντηθούν για να δικαιολογήσουν τον τίτλο που, κατά τα άλλα, θέλουν να κουβαλάνε; Στον ΦΠΑ για την εστίαση; Ο λόγος για τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν την καρικατούρα του νέου δικομματισμού, που με τις πράξεις τους και τις ανακοινώσεις τους υποβαθμίζουν (ναι, πάντα υπάρχει πιο κάτω) το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης.

Ζούμε πάλι στιγμές εθνικής έξαρσης. Η καρδιά, η ψυχή, η λεβεντιά, το φιλότιμο του ελληνισμού, πάλλεται στην Κύπρο. Γιατί να μην είμαστε κι εμείς σαν τους Κύπριους βουλευτές που άλλοι ψήφισαν περήφανα "Όχι" και άλλοι – λιγότερο περήφανοι και, ίσως, περισσότερο υποψιασμένοι – απείχαν. Με αποτέλεσμα: ο Υπουργός Οικονομικών της Κύπρου να έχει εγκατασταθεί στη Μόσχα και να ψάχνει ματαίως κάπου 6 δισ. για να σωθούν οι καταθέσεις. Ο Υπουργός Εσωτερικών να ενημερώνει μέσω του ελληνικού MEGA (στην Κύπρο ήταν και αυτός αδιάλλακτος) ότι δεν υπάρχει plan B γιατί απερρίφθη από την τρόικα και ότι δεν μπορούν να ανοίξουν οι τράπεζες

Τις Πέμπτες συνήθως κάθομαι σπίτι μου και πάντως δεν πάω θέατρο. Εξ άλλου από μικρό με κέρδισε η μαγεία του κινηματογράφου και όχι η αμεσότητα του θεάτρου. Αλλά αυτή την Πέμπτη πήρα τα πόδια μου, ανέβηκα την Πειραιώς και έφτασα στην Ιερά Οδό. Όχι δεν άλλαξα τις συνήθειες μου και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν – υπό άλλες συνθήκες – θα πήγαινα να δω την παράσταση « Corpus Christi» γιατί και η θεματολογία της δεν μου προκαλούσε ενδιαφέρον. Όμως αυτή την φορά θεώρησα αυτονόητη υποχρέωση μου να είμαι εκεί για τρεις αλληλένδετους λόγους

Τον Νοέμβριο του 1999 ο Μπιλ Κλίντον ήρθε στην Ελλάδα. Οι Έλληνες θυμούνται από την επίσκεψη ότι κάηκε η Αθήνα, την έξοχη ομιλία Στεφανόπουλου και την «συγνώμη» του Κλίντον για την στήριξη των ΗΠΑ στην χούντα. Εγώ έχω και ένα επί πλέον προσωπικό λόγο να την θυμάμαι. Επήλθε η ρήξη μου με την ηγεσία του ΣΥΝ που με ανεύθυνο τρόπο, εκεί που ετοιμαζόταν να συμμετάσχει στο δείπνο υποδοχής του Αμερικάνου Προέδρου, τελευταία στιγμή κάλεσε σε διαδήλωση με τα γνωστά θλιβερά αποτελέσματα. Όχι, δεν έκαψαν την Αθήνα οι του ΣΥΝ, οι αντιεξουσιαστές και οι κουκουλοφόροι της εποχής την έκαψαν. Αλλά για να το κάνουν αυτό έπρεπε να τους ανοίξουν δρόμο οι «χρήσιμοι ηλίθιοι».

Αυτή είναι με τίτλο η αποτύπωση του ορατού αποτελέσματος από τη συνάντηση Σαμαρά – Μέρκελ. Και θα πρόσθετα: προετοιμάζοντας το ναι. Οι ιθύνοντες του SPD που γνωρίζουν καλά και την γερμανική πραγματικότητα και τον τρόπο δράσης της Μέρκελ, έκαναν πριν από το ταξίδι, την πιο ρεαλιστική πρόβλεψη. «Η Μέρκελ θα πιέσει, θα ζορίσει τα πράγματα και στο τέλος, όπως πάντα, θα κάνει τον δικό της συμβιβασμό», ήταν η γνώμη τους και όπως όλα δείχνουν οι εξελίξεις θα τους δικαιώσουν. Μια ματιά στο σοβαρό γερμανικό τύπο το τελευταίο δεκαήμερο, αρκούσε για να αντιληφθεί κανείς την προετοιμασία της γερμανικής κοινής γνώμης για την επικείμενη στροφή.