Παρά την απόσταση και τον ελληνικό Αύγουστο, η τραγωδία του Ν. Λιβάνου αποκλείει σήμερα οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο αρθρογραφίας. Το γράψιμο μάλιστα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Η από μακριά αναφορά προσκρούει στην υπεράνω περιγραφής οδύνη, ενώ οι όποιες πολιτικές εκτιμήσεις των εξελίξεων, με την κλίμακα μάλιστα της παγκοσμιοποίησης, δείχνουν πρόωρες
GERARD COURTOIS, Αναδημοσίευση από την Le Monde, Το Βήμα,, Δημοσιευμένο: 2006-07-04
Γύρισε λοιπόν η «Λιμπερασιόν» τη σελίδα Ζυλί. Τη σελίδα του ιδρυτή της, του εμπνευστή της, του εκπροσώπου της, αυτής ακόμη της εικόνας της, γιατί ο Σερζ Ζυλί ενσάρκωνε την εφημερίδα «του».
H ανάληψη ευθύνης για τις φρικαλεότητες του παρελθόντος δεν είναι κάτι καινούργιο: Kανείς δεν θα ξεχάσει τον Kαγκελάριο της Δυτικής Γερμανίας, Bίλι Mπραντ, γονατιστό μπροστά στην είσοδο του Αουσβιτς.
«H γενικευμένη ποινικοποίηση του παρελθόντος αποτελεί μια μορφή συλλογικής αυτοκτονίας». Πιερ Νορά, συνιδρυτής της οργάνωσης Ελευθερία για την Ιστορία.
O πιο απλός τρόπος για να μετατρέψουμε ξανά την Ευρώπη σε ήπειρο πολέμων, ολοκαυτωμάτων, εθνοκαθάρσεων και στο τέλος υποταγής σε όσους μας σώσουν είναι η καταξίωση του εθνικιστικού δόγματος ότι «δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία μας». Τη μονόπλευρη ιστορία μας, φυσικά.
H ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Ποίηση. Όταν η αρχιτεκτονική παρέμβαση εμπνέει μεγάλους δημιουργούς όπως τον Μποντλέρ. Τα «άνθη του κακού» είναι και μια νοσταλγία για το Παρίσι προ Haussmann.
Είναι σα να βάζεις πέντε τύπους να αυνανίζονται ταυτόχρονα και εσύ να μετράς ποιος έχει τη μεγαλύτερη πέραση στις γκόμενες! Και στο καπάκι να βγαίνουν και οι «μετρημένοι» και να διαμαρτύρονται ότι τα αποτελέσματα είναι κουνημένα και παραποιούνται οι ερωτικές τους επιδόσεις!
EINAI ΓNΩΣTΟ ΟTI H ΣXEΣH TΟY EΛΛHNA ME TΟ KPATΟΣ EINAI ΦPΟΫΔIKA ΠEPIΠEΠΛEΓMENH. ΣXEΣH EPΩTA KAI MIΣΟYΣ. KPATΟΛATPEIA KAI ANTIKPATIΣMΟΣ, ΠEΛATEIAKH ΠPΟΣTAΣIA KAI ANAPXIKΟΣ ATΟMIΣMΟΣ ΣYMΠΛEKΟNTAI ΣE ENA KΟYBAPI
Ενώ η σχέση ανάμεσα στα ιστορικά συμβάντα και στη Λογοτεχνία, σχέση άλλοτε έλξης άλλοτε άπωσης, ανάγεται ήδη γύρω στο 500 π.X. κι ενώ σήμερα θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη η αλληλοπεριχώρησή τους, συχνά-πυκνά, όπως τις προάλλες με την κυκλοφορία του «μυθιστορηματικού χρονικού» της Ρέας Γαλανάκη «Αμίλητα, βαθιά νερά» ακούγονται αντιρρήσεις, υπαγορεύονται όρια, υψώνονται στεγανά...
Το μαζικό φοιτητικό και μαθητικό κίνημα που εμφανίστηκε στη Γαλλία τις τελευταίες μέρες δεν μπορεί να χαρακτηριστεί νέο και, συνεπώς, να ταυτιστεί με το Μάη του ’68. Από πολλές απόψεις μάλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως «αντι-Μάης». Με την έννοια ότι δεν αγωνίζεται για μετα-υλιστικές αξίες (φεμινισμός, οικολογία, ειρήνη, κ.λπ.), αλλά βρίσκεται πολύ κοντά στις διεκδικήσεις του παραδοσιακού εργατικού κινήματος.
Λέγαμε την προπερασμένη Τετάρτη ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο βιβλίο του «Οι αξίες και η αξία της Αριστεράς» υποστηρίζει με πολλά και πολύ ενδιαφέροντα επιχειρήματα τη θέση ότι οι εκσυγχρονιστές αναπαράγουν το ισχύον σύστημα, το οποίο οφείλουμε να απορρίψουμε στο όνομα κάποιων αξιών που ταυτίζονται με την Αριστερά.
