«Όταν έχεις στόχο να αντιστοιχηθεί ο κομματικός με τον εκλογικό ΣΥΡΙΖΑ η συμμετοχή των εκλεγμένων λύνει προβλήματα παρά δημιουργεί και απαντά και στην εύλογη ανησυχία πως δεν θα γίνουμε κόμμα των "celebrities" (...) Πιστεύω ότι στην Αριστερά είμαστε πρώτα απ’ όλα σύντροφοι και δεν χωρούν μεταξύ μας χαρακτηρισμοί τύπου «celebrities» για τους πιο αναγνωρίσιμους», σημειώνει μιλώντας στην Εποχή ο τομεάρχης Εσωτερικών της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία

Μετά από 11 χρόνια, τρία μνημόνια, ανείπωτη ταλαιπωρία και βαριές θυσίες του ελληνικού λαού, η Ελλάδα είναι, ακόμη, σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ήδη επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είχε συμφωνηθεί η περίοδος αυτής της εποπτείας να λήξει τον Αύγουστο φέτος. Έτσι, σε επτά μήνες η χώρα βγαίνει από την ενισχυμένη και θα μείνει σε καθεστώς απλής εποπτείας -ένα σκαλοπάτι παρακάτω.

Μετά την ήττα της υποτιθέμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και την επικράτηση της υποτιθέμενης νεοφιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας, ένα φάσμα πλανάται πάνω από την πολιτική ζωή της χώρας: η σοσιαλδημοκρατία.

Αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη ένδειξη για την παρουσία μιας εναλλακτικής στάσης που διαφοροποιείται κάπως από τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά με σαφή ροπή προς τα αριστερά, ήταν η λεγόμενη Προοδευτική Συμμαχία. Η οποία, και πάλι αν δεν κάνω λάθος, μάλλον φυτοζωεί, ενώ οι δυο μεγάλες φυλές του ΣΥΡΙΖΑ συγκρούονται εν όψει του συνεδρίου.

Στις πρόωρες εκλογές του Νοεμβρίου 2015, οι πορτογάλοι Σοσιαλιστές κατετάγησαν δεύτεροι πίσω από τον συνασπισμό της Δεξιάς. Κατάφεραν, όμως, ελέω απλής αναλογικής, να σχηματίσουν κυβέρνηση μειοψηφίας με τη στήριξη του Αριστερού Μπλοκ και του Ενωτικού Δημοκρατικού Συνασπισμού (Κομμουνιστικό Κόμμα και Πράσινοι), την κυβέρνηση «Μαραφέτι» (Geringonça), όπως την αποκάλεσε περιφρονητικά η Δεξιά. Η συνεργασία επισφραγίστηκε με τετραετή προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων, με κεντρικό στόχο να τελειώσει η λιτότητα και να αποκατασταθούν τα λαϊκά εισοδήματα.

Η Πορτογαλία είναι μια μοναδική περίπτωση. Σε μια άκρη της Ευρώπης, μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας, με αντίστοιχο πληθυσμό αλλά και μια κοινή εμπειρία Μνημονίων, ακολούθησε μια διαφορετική πορεία με αποκορύφωμα την εξαιρετική επιτυχία της στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού με ένα ποσοστό εμβολιασμού της τάξεως του 90%.

Η τύχη το έχει φέρει δύο από τις πιο σημαδιακές αλλά και τόσο διαφορετικές επετείους της εθνικής μας ιστορίας να διαδέχονται η μία την άλλη. Τα διακόσια χρόνια της Επανάστασης του 1821, τα εκατό χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής. Διαφορετικά ιστορικά γεγονότα, διαφορετικές εκβάσεις, διαφορετικά συναισθήματα. Από τη μια το έπος της ανεξαρτησίας, από την άλλη το τραύμα της ήττας.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ., εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες της, στην ανικανότητά της, δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή

Η πρωτόγνωρη κρίση ακρίβειας στην ενέργεια έχει οδηγήσει όλους τους κλάδους παραγωγής σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο, το οποίο απειλεί πραγματικά τη συνέχιση της παραγωγικής διαδικασίας. Η κυβέρνηση της Ν.Δ., εγκλωβισμένη στις ιδεοληψίες της, στην ανικανότητά της και έχοντας χάσει κάθε επαφή με την κοινωνική πλειοψηφία, δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή.

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε σύντομο αλλά περιεκτικό άρθρο της έθεσε το πλαίσιο των σχέσεων πολιτικής και Ιστορίας της επετείου των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Επιδιώκουμε καλές σχέσεις με την Τουρκία αλλά απαιτούμε σεβασμό στην Ιστορία. Το άρθρο («Καθημερινή» 16.1.22) ήταν απάντηση στην τουρκική πλευρά που δυσανασχέτησε με τις αναφορές της Προέδρου στη γενοκτονία των Ποντίων.

Ναι το ομολογώ: είμαι στα γεράματα και εγώ «συμμορίτης». Δηλαδή πλήρως αλληλέγγυος με διωκόμενους συναδέλφους.

Τον Βαξεβάνη και την Παπαδάκου, τους οποίους αποπειράθηκε να στιγματίσει ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής παρεμβαίνοντας και στη Δικαιοσύνη που τους έχει (κακώς πιστεύω και ίσως εκδικητικά) εγκαλέσει. Αλλά και τον Δημήτρη Καμπουράκη που οι τόσο βολικοί «γνωστοί άγνωστοι τιμωροί» πήγαν νύχτα να του κάψουν το σπίτι.

Α. Τσίπρας: H νίκη του A. Κόστα αποτελει σαφές μήνυμα για την ενίσχυση των προοδευτικών δυνάμεων για την καταπολέμηση των ανισοτήτων, την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης και την οικοδόμηση μιας κοινωνικής ατζέντας στην Ευρώπη

Οι κάλπες στη Λισσαβώνα ανέδειξαν έναν αδιαμφισβήτητο νικητή με 41,68%, και μάλιστα με διαφορά 13 μονάδων από το δεύτερο κόμμα, ενώ τα προοδευτικά κόμματα έφθασαν συνολικά στο 53,34%, παρʼ όλο που οι δημοσκοπήσεις το τελευταίο διάστημα μιλούσαν για «τεχνική ισοπαλία».

Πριν πω την άποψή μου, θα ήθελα να υπογραμμίσω προκαταρκτικά ότι η συζήτηση αυτή, που είναι πολύ σημαντική, θα πρέπει να γίνει με όρους νηφαλιότητας και όχι με όρους ανταγωνισμού. Πόσο μάλλον με όρους πανηγυρισμών των νικητών. Ούτε βεβαίως ως νίκη της καινοτομίας απέναντι στους «κομματικούς θεματοφύλακες». Τούτων δοθέντων, ξεκαθαρίζω ότι τοποθετούμαι θετικά υπέρ των προτάσεων του προέδρου και της Επιτροπής Καταστατικού, υπό προϋποθέσεις. Γιατί;

Διαθέτουμε ένα κράτος που, κουτσά-στραβά, λειτουργεί όταν έχει λιακάδα. Υπάρχει εν αιθρία – όταν ο καιρός είναι καλός, χωρίς ούτε πολύ κρύο ούτε πολλή ζέστη. Οταν έρχεται μια σοβαρή αλλαγή καιρού, παραλύει. Οσα έχει (υποτίθεται) σχεδιάσει, καταρρέουν τη στιγμή που χρειάζεται να εφαρμοστούν. Πέρυσι τέτοιο καιρό δεν κατάφερνε να αποφασίσει ποιος ακριβώς πρέπει να κλαδεύει τα δέντρα – κι έμεινε επί μέρες η Αττική χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.