Δέκα μαθήματα πολιτικής και μια Πολιτική Πρόταση
Κώστας Ανδρέου, Δημοσιευμένο: 2009-06-28
Μάθημα Πρώτο: Πολιτική λέγεται η ενασχόληση με τις δημόσιες υποθέσεις. Οι δημόσιες υποθέσεις, είναι γεμάτες αντιθέσεις και αντιφάσεις, είναι γεμάτες προβλήματα και τα πολιτικά κόμματα, δίνουν προτάσεις στην κοινωνία, εν είδη συμβούλου, για τους τρόπους με τους οποίους αυτά μπορούν να λυθούν , από τον λαό, με τους θεσμούς του και τα κινήματά του. Άλλοτε χωρίς να ζημιωθεί κανείς και άλλοτε με την επιλογή μερικής «ζημίας», όποιων επωφελούνται από την μη επίλυση των προβλημάτων.
Μάθημα Δεύτερο: Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που μας πέρασε από τις προηγούμενες εκλογές, ακολούθησε πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών, στον διάλογό του με τον λαό. Άλλοτε ήταν ταυτισμένος απολύτως μαζί του, όπως στην περίπτωση της νεολαίας και των μεταναστών-και ίσως σωστά- και άλλοτε εντελώς αντίθετος, όπως στην περίπτωση του 18% του λαού που απαιτούσε αλλαγή διακυβέρνησης με την συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή βρισκόταν σε μια διαρκή επιλογή, «του ενός καλύτερου λαού», για να θυμηθούμε τον Μπρέχτ, με κριτήρια την συμφωνία μαζί του, είτε αυτό ήταν κάποιο κίνημα διαμαρτυρίας είτε ακόμη και με την επιλογή της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, ως μετώπου στέγασης του λαού των διαμαρτυρομένων.
Μάθημα Τρίτο: Όταν όμως , σωστά όπως είπαμε, ταυτίζεσαι απολύτως με ένα κομμάτι του λαού, όπως για παράδειγμα την νεολαία του Άρθρου 16, αρνούμενος να συζητήσεις ή και καταπιέζοντας ένα άλλο τμήμα του, όπως οι γονείς, οι καθηγητές των ΑΕΙ, η κοινή γνώμη εντέλει, τότε παύεις να είσαι πολιτική δύναμη του και γίνεσαι κάτι «ξεχωριστό» που φτάνει στα όρια του «αντίπαλού της κοινωνίας» , πολύ περισσότερο μάλιστα όταν συμπεριφορές τμημάτων της νεολαίας-με την οποία έχεις ταυτισθεί-, στρέφονται με βία απέναντι σε τμήματα του, όχι με την έννοια των συγκυριακών «παράπλευρων συνεπειών», αλλά συνεχώς και αδιαλείπτως και σύ δικαιολογείς αυτές τις ενέργειες με ιδεολογήματα του τύπου «έλα μωρέ με τους μικροαστούς θα ασχολούμαστε τώρα;».
Μάθημα Τέταρτο: Οι αντισυμβατικές συμπεριφορές του Αλαβάνου, τόσο με την χρήση ενός ιδιόμορφου πολιτικού λόγου, όσο και με την παραίτησή του και την ανάδειξη του Τσίπρα στην ηγεσία, λειτούργησαν θετικά στην σχέση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με την κοινωνία, αφού κατάφεραν να μπούνε στις απαιτήσεις των ΜΜΕ και ιδιαίτερα της τηλεόρασης ως ενδιαφέροντα γεγονότα, αλλά ταυτόχρονα, αυτή η «επιτυχία» λειτούργησε ως τροφοδότης ενός ιδιόμορφου μεσσιανισμού , που κατέκλυσε, τα παραδείγματα (Μάρκος, Μπενζανσενό κλπ) και τον λόγο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ , αλλά και τροφοδότησε το αίσθημα της αμετροέπειας και της «αλαζονείας», που είδαμε στις δηλώσεις τους, με διάφορες ευκαιρίες.
Μάθημα Πέμπτο: Πρέπει να ακούμε καμιά φορά και τον λαό. Δεν τα ξέρει «όλα» -όπως εμείς, λέμε τώρα-, αλλά κάτι ξέρει κι’αυτός.
Όταν επί μια πενταετία, αυτός ο «άλλος λαός», ξεκινάει την ιδιότυπη διαμαρτυρία του, με την άρση της εμπιστοσύνης στο διεφθαρμένο και πολιτικά ανάλγητο ΠΑΣΟΚ, το ρίχνει από την εξουσία και στην συνέχεια, προτιμάει είτε να κάνει αποχή, είτε να ψηφίζει άλλα κόμματα, όπως τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στις προηγούμενες εκλογές, είτε την «Ανοικτή Πόλη του Τσίπρα» στις Δημοτικές, είτε τον Μπουτάρη στην Θεσσαλονίκη και στα συνεχή γκάλοπ να φτάνει σε ποσοστά 18% να προτιμάει τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είσαι βλάκας για να μην καταλαβαίνεις , ότι εδώ κάτι σημαντικό συμβαίνει. Πρέπει να είσαι ανόητος, για να περιμένεις να του δόσεις σημασία μέχρι ταύτισης, όπως με την νεολαία του Αρθρου 16, μόνο τότε που θα σηκωθεί από τις πολυθρόνες του και θα βγει στους δρόμους και είσαι ακόμη πιο βλάκας, όταν αυτός ο «άλλος λαός» βγαίνει στους δρόμους και συ τον χτυπάς πισώπλατα τον Δεκέμβρη.
Μάθημα Εκτο: Αυτός ο λαός έχει ένα σπουδαίο πρόβλημα. Η κοινωνία αυτή , περνάει τις χειρότερες μέρες που θυμάται στην ζωή της. Μια κρίση ηθική, πολιτική και προπάντων οικονομική και θέλει να κάνει επειγόντως αλλαγές.
Ο λαός αυτός πολύ νωρίτερα από το κράχ, είχε καταλάβει ότι ζεί σε κρίση και ήθελε να γίνει κάτι, αρχής γενομένης από την διακυβέρνηση της χώρας, επειδή ο λαός αυτός, δεν ξέρει, όσα ξέρουμε εμείς για το πώς λύνεται μαχαίρι η κρίση, λέμε τώρα. Σ’αυτή του την επιλογή επέλεξε να το κάνει αυτό, με «εγγυητή» τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ακόμη θυμάται ότι το ΠΑΣΟΚ, είναι το κόμμα που όχι μόνο πρόδωσε τα ιδεολογικά και πολιτικά οράματά του, αλλά έγινε ένας μηχανισμός που πλούτισε με μπίζνες, μίζες και διαφθορά και αδιαφόρησε αν δεν συνέδραμε στις αιτίες της κρίσης. Ο λαός αυτός ξέρει , ότι δεν μπορεί να αποφύγει την σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, για να κάνει αυτές τις κρίσιμες αλλαγές, αλλά επειδή δεν το εμπιστεύεται, θέλει πάντα πλέον στο μέλλον να το «ελέγχει» και έχει επιλέξει τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, γι’αυτό τον ρόλο.
Μάθημα Εβδομο: Τα ποσοστά είναι εκεί και μας περιμένουν, αρκεί εμείς να «καταδεχτούμε» να συζητήσουμε μαζί τους, συγκροτώντας μια πρόταση «προγραμματικής συμφωνίας» με το ΠΑΣΟΚ, όπου η ατζέντα θα περιλαμβάνει προτάσεις για την διαχείριση της οικονομικής κρίσης, με αιχμή την οργάνωση ενός συστήματος Ελάχστου Εγγυημένου Εισοδήματος , για την αναστήλωση των λειτουργιών, της παιδείας, της υγείας, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργεί η «γκετοποίηση» της λαθρομετανάστευσης, για τα προβλήματα που δημιουργεί η καταχρηστική «εκμετάλευση» της μετανάστευσης, με «κόκκινες γραμμές» για την αντιμετώπισή τους, όπως αυτή θα καταγραφεί στην συμφωνία.
Μάθημα Ογδοο: Μια τέτοια συμφωνία, δεν θα είναι μόνο για μας χρήσιμη, αλλά και για το ΠΑΣΟΚ. Θα είναι ακριβώς αυτό που λείπει για να του δόσει την ορμή που λείπει. Θα του ξαναδόσει ρόλο στην Ελληνική Κοινωνία και το ξέρει , γι’αυτό και η συμφωνία θα πρέπει να γίνει με όρους μοιράσματος της κοινοβουλευτικής δύναμης, που να μη του επιτρέπει «αυτοδυναμία χωρίς εμάς.
Μάθημα Ενατο: Στην συμφωνία θα πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνονται όροι αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, με την υιοθέτηση ενός δημοψηφίσματος στα δύο χρόνια, με ερώτημα αν ο λαός θέλει να συνεχίσουμε να τον κυβερνάμε ή όχι.
Μάθημα Δέκατο: Η συνεργασία μας με το ΠΑΣΟΚ, θα αποδείξει, ότι είμαστε αριστεροί, όχι επειδή δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να μπούμε στις καρέκλες της εξουσίας, αλλά επειδή η ενασχόλησή μας με την πολιτική , με λογικό και δημοκρατικό τρόπο μας κάνει αριστερούς. Δεν είμαστε ορκισμένοι, δεν είμαστε φανατικοί, αλλά απλά στον δημόσιο διάλογο, η αριστερά έχει τον πειστικότερο λόγο.
Πρόταση Πολιτικής
Η Ανανεωτική Πτέρυγα, οφείλει να τολμήσει να τραβήξει μια ακόμη κόκκινη γραμμή.
Επειδή αρκετοί , είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, πρέπει να τραβήξει την κόκκινη γραμμή, με την ανοχή με στρατηγικές που θέλουν να κρατήσουν την Αριστερά –και μέσα σ’αυτήν σε ρόλο υποχρεωτικού ψηφοφόρου και μόνον, την Ανανεωτική Αριστερά- αμόλυντη, στις ισορροπίες των οργάνων του ΣΥΝ, στα μοιράσματα, στην συνήθεια ότι είναι μια μειοψηφία, πρέπει να κάνει σαφές , ότι δεν την αφορούν τα προσωπικά δράματα των στελεχών της ηγεσίας της πλειοψηφίας.
Πρέπει να βάλει όλο το πακέτο στην συζήτηση.
Ή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται την στρατηγική της ή την υλοποιεί ακόμη και μόνη της. Δεν υπάρχει πλέον καιρός.
Μάθημα Δεύτερο: Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που μας πέρασε από τις προηγούμενες εκλογές, ακολούθησε πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών, στον διάλογό του με τον λαό. Άλλοτε ήταν ταυτισμένος απολύτως μαζί του, όπως στην περίπτωση της νεολαίας και των μεταναστών-και ίσως σωστά- και άλλοτε εντελώς αντίθετος, όπως στην περίπτωση του 18% του λαού που απαιτούσε αλλαγή διακυβέρνησης με την συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή βρισκόταν σε μια διαρκή επιλογή, «του ενός καλύτερου λαού», για να θυμηθούμε τον Μπρέχτ, με κριτήρια την συμφωνία μαζί του, είτε αυτό ήταν κάποιο κίνημα διαμαρτυρίας είτε ακόμη και με την επιλογή της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, ως μετώπου στέγασης του λαού των διαμαρτυρομένων.
Μάθημα Τρίτο: Όταν όμως , σωστά όπως είπαμε, ταυτίζεσαι απολύτως με ένα κομμάτι του λαού, όπως για παράδειγμα την νεολαία του Άρθρου 16, αρνούμενος να συζητήσεις ή και καταπιέζοντας ένα άλλο τμήμα του, όπως οι γονείς, οι καθηγητές των ΑΕΙ, η κοινή γνώμη εντέλει, τότε παύεις να είσαι πολιτική δύναμη του και γίνεσαι κάτι «ξεχωριστό» που φτάνει στα όρια του «αντίπαλού της κοινωνίας» , πολύ περισσότερο μάλιστα όταν συμπεριφορές τμημάτων της νεολαίας-με την οποία έχεις ταυτισθεί-, στρέφονται με βία απέναντι σε τμήματα του, όχι με την έννοια των συγκυριακών «παράπλευρων συνεπειών», αλλά συνεχώς και αδιαλείπτως και σύ δικαιολογείς αυτές τις ενέργειες με ιδεολογήματα του τύπου «έλα μωρέ με τους μικροαστούς θα ασχολούμαστε τώρα;».
Μάθημα Τέταρτο: Οι αντισυμβατικές συμπεριφορές του Αλαβάνου, τόσο με την χρήση ενός ιδιόμορφου πολιτικού λόγου, όσο και με την παραίτησή του και την ανάδειξη του Τσίπρα στην ηγεσία, λειτούργησαν θετικά στην σχέση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με την κοινωνία, αφού κατάφεραν να μπούνε στις απαιτήσεις των ΜΜΕ και ιδιαίτερα της τηλεόρασης ως ενδιαφέροντα γεγονότα, αλλά ταυτόχρονα, αυτή η «επιτυχία» λειτούργησε ως τροφοδότης ενός ιδιόμορφου μεσσιανισμού , που κατέκλυσε, τα παραδείγματα (Μάρκος, Μπενζανσενό κλπ) και τον λόγο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ , αλλά και τροφοδότησε το αίσθημα της αμετροέπειας και της «αλαζονείας», που είδαμε στις δηλώσεις τους, με διάφορες ευκαιρίες.
Μάθημα Πέμπτο: Πρέπει να ακούμε καμιά φορά και τον λαό. Δεν τα ξέρει «όλα» -όπως εμείς, λέμε τώρα-, αλλά κάτι ξέρει κι’αυτός.
Όταν επί μια πενταετία, αυτός ο «άλλος λαός», ξεκινάει την ιδιότυπη διαμαρτυρία του, με την άρση της εμπιστοσύνης στο διεφθαρμένο και πολιτικά ανάλγητο ΠΑΣΟΚ, το ρίχνει από την εξουσία και στην συνέχεια, προτιμάει είτε να κάνει αποχή, είτε να ψηφίζει άλλα κόμματα, όπως τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στις προηγούμενες εκλογές, είτε την «Ανοικτή Πόλη του Τσίπρα» στις Δημοτικές, είτε τον Μπουτάρη στην Θεσσαλονίκη και στα συνεχή γκάλοπ να φτάνει σε ποσοστά 18% να προτιμάει τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είσαι βλάκας για να μην καταλαβαίνεις , ότι εδώ κάτι σημαντικό συμβαίνει. Πρέπει να είσαι ανόητος, για να περιμένεις να του δόσεις σημασία μέχρι ταύτισης, όπως με την νεολαία του Αρθρου 16, μόνο τότε που θα σηκωθεί από τις πολυθρόνες του και θα βγει στους δρόμους και είσαι ακόμη πιο βλάκας, όταν αυτός ο «άλλος λαός» βγαίνει στους δρόμους και συ τον χτυπάς πισώπλατα τον Δεκέμβρη.
Μάθημα Εκτο: Αυτός ο λαός έχει ένα σπουδαίο πρόβλημα. Η κοινωνία αυτή , περνάει τις χειρότερες μέρες που θυμάται στην ζωή της. Μια κρίση ηθική, πολιτική και προπάντων οικονομική και θέλει να κάνει επειγόντως αλλαγές.
Ο λαός αυτός πολύ νωρίτερα από το κράχ, είχε καταλάβει ότι ζεί σε κρίση και ήθελε να γίνει κάτι, αρχής γενομένης από την διακυβέρνηση της χώρας, επειδή ο λαός αυτός, δεν ξέρει, όσα ξέρουμε εμείς για το πώς λύνεται μαχαίρι η κρίση, λέμε τώρα. Σ’αυτή του την επιλογή επέλεξε να το κάνει αυτό, με «εγγυητή» τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ακόμη θυμάται ότι το ΠΑΣΟΚ, είναι το κόμμα που όχι μόνο πρόδωσε τα ιδεολογικά και πολιτικά οράματά του, αλλά έγινε ένας μηχανισμός που πλούτισε με μπίζνες, μίζες και διαφθορά και αδιαφόρησε αν δεν συνέδραμε στις αιτίες της κρίσης. Ο λαός αυτός ξέρει , ότι δεν μπορεί να αποφύγει την σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, για να κάνει αυτές τις κρίσιμες αλλαγές, αλλά επειδή δεν το εμπιστεύεται, θέλει πάντα πλέον στο μέλλον να το «ελέγχει» και έχει επιλέξει τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, γι’αυτό τον ρόλο.
Μάθημα Εβδομο: Τα ποσοστά είναι εκεί και μας περιμένουν, αρκεί εμείς να «καταδεχτούμε» να συζητήσουμε μαζί τους, συγκροτώντας μια πρόταση «προγραμματικής συμφωνίας» με το ΠΑΣΟΚ, όπου η ατζέντα θα περιλαμβάνει προτάσεις για την διαχείριση της οικονομικής κρίσης, με αιχμή την οργάνωση ενός συστήματος Ελάχστου Εγγυημένου Εισοδήματος , για την αναστήλωση των λειτουργιών, της παιδείας, της υγείας, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιουργεί η «γκετοποίηση» της λαθρομετανάστευσης, για τα προβλήματα που δημιουργεί η καταχρηστική «εκμετάλευση» της μετανάστευσης, με «κόκκινες γραμμές» για την αντιμετώπισή τους, όπως αυτή θα καταγραφεί στην συμφωνία.
Μάθημα Ογδοο: Μια τέτοια συμφωνία, δεν θα είναι μόνο για μας χρήσιμη, αλλά και για το ΠΑΣΟΚ. Θα είναι ακριβώς αυτό που λείπει για να του δόσει την ορμή που λείπει. Θα του ξαναδόσει ρόλο στην Ελληνική Κοινωνία και το ξέρει , γι’αυτό και η συμφωνία θα πρέπει να γίνει με όρους μοιράσματος της κοινοβουλευτικής δύναμης, που να μη του επιτρέπει «αυτοδυναμία χωρίς εμάς.
Μάθημα Ενατο: Στην συμφωνία θα πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνονται όροι αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, με την υιοθέτηση ενός δημοψηφίσματος στα δύο χρόνια, με ερώτημα αν ο λαός θέλει να συνεχίσουμε να τον κυβερνάμε ή όχι.
Μάθημα Δέκατο: Η συνεργασία μας με το ΠΑΣΟΚ, θα αποδείξει, ότι είμαστε αριστεροί, όχι επειδή δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να μπούμε στις καρέκλες της εξουσίας, αλλά επειδή η ενασχόλησή μας με την πολιτική , με λογικό και δημοκρατικό τρόπο μας κάνει αριστερούς. Δεν είμαστε ορκισμένοι, δεν είμαστε φανατικοί, αλλά απλά στον δημόσιο διάλογο, η αριστερά έχει τον πειστικότερο λόγο.
Πρόταση Πολιτικής
Η Ανανεωτική Πτέρυγα, οφείλει να τολμήσει να τραβήξει μια ακόμη κόκκινη γραμμή.
Επειδή αρκετοί , είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, πρέπει να τραβήξει την κόκκινη γραμμή, με την ανοχή με στρατηγικές που θέλουν να κρατήσουν την Αριστερά –και μέσα σ’αυτήν σε ρόλο υποχρεωτικού ψηφοφόρου και μόνον, την Ανανεωτική Αριστερά- αμόλυντη, στις ισορροπίες των οργάνων του ΣΥΝ, στα μοιράσματα, στην συνήθεια ότι είναι μια μειοψηφία, πρέπει να κάνει σαφές , ότι δεν την αφορούν τα προσωπικά δράματα των στελεχών της ηγεσίας της πλειοψηφίας.
Πρέπει να βάλει όλο το πακέτο στην συζήτηση.
Ή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται την στρατηγική της ή την υλοποιεί ακόμη και μόνη της. Δεν υπάρχει πλέον καιρός.
