Η κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης και η αμφισβήτηση του κομματικού συστήματος αποτελούν, πλέον, ένα βασικό δεδομένο της σύγχρονης ελληνικής Δημοκρατίας. Οι ωδίνες της νέας μεταπολίτευσης είναι σε πλήρη εξέλιξη. Η μαζική αποχή, τα λευκά και τα άκυρα ψηφοδέλτια είναι η πιο χαρακτηριστική απόδειξη της βαθύτερης κρίσης. Η δημιουργία νέων κομμάτων ένα πρόσθετο φαινόμενο.

Το παραδοσιακό κομματικό σύστημα, βέβαια, από τη δική του πλευρά πολιτεύεται χωρίς να παίρνει τα μηνύματα. Με ένα αίσθημα αυτάρκειας που στην πραγματικότητα είναι μια φανερή ανεπάρκεια, ώστε να υπερβεί τη νοοτροπία η οποία θέτει το κομματικό συμφέρον πάνω από το δημόσιο, πάνω από τις ανάγκες της κοινωνίας.

Τρία αξιοσημείωτα παραδείγματα του τελευταίου διαστήματος ενισχύουν αυτή την εικόνα.

* ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΩΤΟ: Ο ΗΓΕΤΙΚΟΣ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΝΔ

Ο Αντώνης Σαμαράς δημιούργησε μια σκιώδη κυβέρνηση με περίπου 80 στελέχη. Ένα σχήμα απολύτως δυσκίνητο και γραφειοκρατικό, τόσο για κυβερνητική εκδοχή όσο –πολύ περισσότερο– για τις ανάγκες μιας αποτελεσματικής αντιπολιτευτικής τακτικής. Ποιό ήταν το επίδικο; Όχι, βέβαια, η διαδικασία ελέγχου των ασκούμενων κυβερνητικών πολιτικών, αλλά η εσωκομματική ίντριγκα με τη χρησιμοποίηση στελεχών προσκείμενων έως πρόσφατα στην Ντόρα Μπακογιάννη. Και ποιό ήταν το μίζερο; Ότι ορισμένα τέτοια στελέχη αντί να κάτσουν στην άκρη για να κρίνουν τα πράγματα πιο ψύχραιμα και, ίσως, πιο άνετα μετά τη δημιουργία της ΔΗ.ΣΥ., προτίμησαν μια άϋλη θέση εξουσίας σε ένα τεράστιο εικονικό κυβερνητικό σχήμα. Για το … ονορε δηλαδή!

* ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Το Υπουργείο Εσωτερικών προωθεί νέες ρυθμίσεις για τα οικονομικά των κομμάτων και τη διαφάνεια. Κινούνται σε θετική κατεύθυνση. Άλλωστε, το μείζον είναι να ξανακερδίσει το πολιτικό σύστημα την εμπιστοσύνη των πολιτών. Να υπάρξουν εκείνοι οι κανόνες διαφάνειας, ώστε να ακυρωθεί το μαύρο πολιτικό χρήμα και να περιοριστούν οι σπατάλες σε εποχές σκληρής λιτότητας. Και τί βλέπουμε; Τις οργισμένες αντιδράσεις ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Είτε για τον απαραίτητο έλεγχο των πηγών χρηματοδότησης, είτε για τη μείωση της κρατικής επιχορήγησης. Και, μάλιστα, την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, παίρνει δάνεια από το αντίπαλο τραπεζικό σύστημα ως προκαταβολή για την επιχορήγηση της επόμενης χρονιάς!

Αντιδράσεις, δηλαδή, που δεν ταιριάζουν σε μαχόμενα κόμματα της Αριστεράς, τα οποία οφείλουν να συνυπολογίζουν τη λιτότητα που βιώνουν οι απλοί πολίτες. Που οφείλουν να περιορίζουν τις σπατάλες σε αφισοκολλήσεις και φεστιβάλ, όταν η πρόσβαση στην πληροφορία –την εποχή του διαδικτύου– διευκολύνει όλους τους διαύλους επικοινωνίας. Φαίνεται, όμως, πως η λιτότητα και ο έλεγχος στα οικονομικά είναι διεκδικήσεις που φτάνουν στην πόρτα του Περισσού και της πλατείας Κουμουνδούρου.

Αποτελεί θετική εξαίρεση η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, που υποστήριξε με σαφήνεια κάθε μέτρο διαφάνειας και ελέγχου στα οικονομικά των κομμάτων, καθώς και τη μείωση της κρατικής επιχορήγησης.

* ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΡΙΤΟ: Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ

Η σημερινή κυβέρνηση καταφεύγει συχνά σε μια ρητορική κατά του λαϊκισμού, όταν προσπαθεί να προωθήσει συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές. Όμως, την ίδια ώρα παριστάνει ότι αγνοεί τις λαϊκίστικες κορώνες του αντιπροέδρου της. Το «μαζί τα φάγαμε», οι «κοπρίτες», οι «διεφθαρμένοι πολίτες» είναι οι πιο ακραίες ατάκες μιας ρητορικής που σε τίποτα δε διαφέρει από την αντίστοιχη φρασεολογία αντιπαλότητας προς το πολιτικό σύστημα και τις όποιες μεταρρυθμίσεις. Βέβαια, η αρχή έγινε με το «Λεφτά υπάρχουν», με το «θα γίνουμε η Δανία του Νότου» που ήταν ανάλογες μεγαλοστομίες της προεκλογικής καμπάνιας του ΠΑΣΟΚ.

Από αυτήν την άποψη, ο κ. Πάγκαλος δεν κάνει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να συνεχίζει με άλλο περιεχόμενο, τις εύκολες ατάκες που αφήνουν κάποιο επικοινωνιακό αποτύπωμα. Αλλά έτσι δουλειά δε γίνεται…

Συνεχίζεται η ίδια κατηφόρα σε μια πολιτική επιχειρηματολογία γεμάτη γενικεύσεις, επιφανειακά σχήματα και κούφια λόγια!