Δεκατέσσερις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ένα είναι σίγουρο. Το μόνο που γνωρίζουν εξαιρετικά, είναι τα επικοινωνιακά παιγνίδια. Ακόμα και αυτά που συχνά καταλήγουν σε αυτογκόλ Τα επικοινωνιακά παιγνίδια δεν έχουν πάντα το επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα αλλά στην τέχνη της παραπλάνησης και δημιουργίας αντιπερισπασμών έχουν δημιουργήσει σχολή. Αντιπαρέρχομαι τα όσα περί σανού λένε όσοι εγκαλούν καθημερινά την κυβέρνηση για τις ατέλειωτες κυβιστήσεις στην πολιτική της καθώς υπάρχουν προσωπικές στρατηγικές, ιδεολογικές εξαρτήσεις και μια ισχυρή δόση βολονταρισμού όπως στην περίπτωση του κ. Δρίτσα Ένα όμως είναι σίγουρο από κάθε άποψη.
Ο χρόνος τελειώνει και πλησιάζει πλέον η ώρα του λογαριασμού.
Στην αξιολόγηση του μνημονίου μετά από 8 μήνες συνεχών επικοινωνιακών εξωραισμών πλησιάζουμε στη συμφωνία που παρά την ατελείωτη ,…σκληρή, διαπραγμάτευση μοιάζει ίδια και απαράλλακτη με εκείνη που προέκυπτε από την ψήφιση του τρίτου μνημονίου πέρσι το καλοκαίρι. Η φοροκαταιγίδα σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας σε συνδυασμό με τις βαθιές περικοπές στις συντάξεις (αναδρομικά από 1/1/2016) και τις επιπτώσεις από την ύφεση που θα προκαλέσουν οι νέες απώλειες εισοδήματος δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα. Με κερασάκι στην πολιτική «τούρτα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την απελευθέρωση των κόκκινων δανείων. Όσα αφηγήματα για εχθρούς από το ΔΝΤ και τοκογλύφους δανειστές, για το mail Χαρδούβελη και τα μέτρα των προηγούμενων, να υπάρξουν το πολιτικό κόστος θα είναι καταλυτικό. Και αυτό το γνωρίζουν καλά και για αυτό το λόγο προκύπτουν οι επικοινωνιακές ανάγκες θεμάτων που ξεσηκώνουν θόρυβο και «καλύπτουν» όσο μπορούν την θλιβερή πραγματικότητα των παρενεργειών από την περσινή περήφανη διαπραγμάτευση των Αλέξη Τσίπρα και Γιάννη Βαρουφάκη που μετέβαλαν την προσπάθεια εξόδου από την κρίση στο μαρτύριο του Σίσυφου .
Η ανεπάρκεια της κυβερνητικής μηχανής στο προσφυγικό αν δεν υπήρχε άφθονη θα έπρεπε να «εφευρεθεί». Οι καθημερινές αντιπαραθέσεις με δυστυχία, βία και φόβο για το τι θα γίνει στο μέλλον πασπαλισμένες με μπόλικη ανάλυση για συνομωσίες, τζιχαντιστές και ανθρώπινες τραγωδίες έγιναν ένα εύπεπτο τηλεοπτικό αφήγημα που συχνά -πυκνά φέρνουν στη σκέψη των ανθρώπων το επιχείρημα «Πάλι καλά είμαστε δες τι τραβάνε οι πρόσφυγες».
Σε αυτούς τους ηρωικούς μήνες της δεύτερης διαπραγμάτευσης έχουμε δει να επανέρχονται στην επικαιρότητα: Το όνομα της «Μακεδονίας», το ζήτημα της ιδιωτικής παιδείας που αφορά μόνο τους «πλούσιους» που φυσικά δεν ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, το ποδοσφαιρικό grexit που θα καταστρέψει το Ελληνικό ποδόσφαιρο, η γενοκτονία των Ποντίων. Η αριστεία και η αναμόρφωση των ιδιωτικών σχολείων, η νομοθετική πρόβλεψη για την απελευθέρωση των καταδικασμένων για τρομοκρατία και η θεατρική παράσταση του εθνικού που βασίσθηκε στο … έργο του Σάββα Ξηρού. Η επιλογή του καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ Αθηνών με τα παλλόμενα, οι εθνολαικιστικές παραστάσεις του Π Καμμένου στη Σαλαμίνα, οι προσλήψεις τύπου Καρανίκα και οι οικογενειακές «εκρήξεις» των στελεχών της Κουμουνδούρου και φυσικά η προαναγγελία για τις τηλεοπτικές άδειες και το έλεγχο της ενημέρωσης στο πρότυπο του Ταγίπ Ερντογάν.
Να συνεχίσω; Είναι ξεκάθαρη η τακτική και ο στόχος να μειωθεί το πολιτικό κόστος για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης τους προηγούμενους μήνες όπως ξεκάθαρο είναι πλέον σε όλους πόσα ψέματα και αυταπάτες καλλιεργήθηκαν τα τελευταία χρόνια από μια ομάδα εκκολαπτόμενων μάγων στο χώρο της πολιτικής και της επικοινωνίας.
