Μερικοί επιχείρησαν να τον ειρωνευθούν. Άλλοι να τον αγνοήσουν. Κάποιοι είπαν: Έλα μωρέ τι σημασία έχει τι λέει ΔΗΜΑΡ; Υπάρχουν όμως και αυτοί που από σήμερα θα προσέχουν περισσότερο αυτόν τον χαμογελαστό νεαρό που είπε απλά: Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος απαιτεί να μην λες άλλα χθες, άλλα σήμερα και άλλα αύριο.

Τα αίτια που οδήγησαν στην απόφαση των Βρετανών δεν αφορούν μόνο τη Μεγάλη Βρετανία. Αφορούν όλη την Ευρώπη. Είναι η κρίση εμπιστοσύνης προς τις ελίτ και το πολιτικό σύστημα, η αύξηση των ανισοτήτων, η ανασφάλεια των μεσαίων στρωμάτων, η αδυναμία του μεμονωμένου πολίτη να αντιληφθεί τις πολιτικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων στις γραφειοκρατικές Βρυξέλλες, οι οποίες του φαίνονται τόσο μακρινές. Οι ανασφαλείς πολίτες αντιτίθενται στην ακύρωση του λαϊκού και κοινωνικού στοιχείου, που συγκροτούσε την εθνική κυριαρχία των φιλελεύθερων δημοκρατιών. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο αυτό.

Μετά το Brexit πρέπει να γίνουν σκέψεις για το μέλλον της Ευρώπης. Προσωπικά πιστεύω, ότι τώρα πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία, να μεταρρυθμίσουμε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και να δοθούν περισσότερες αρμοδιότητες στο Ευρωκοινωβούλιο.
Στο μέλλον δεν επιτρέπεται ο πιο βραδυκίνητος να δίνει το ρυθμό ή να μπλοκάρει την πρόοδο.
Σε περίπτωση ανάγκης χρειαζόμαστε μια Ευρώπη περισσοτέρων ταχυτήτων, που έχουμε στην πράξη με την Ευρωζώνη και τη συνθήκη του Schengen .
Δεν πρέπει να αποκτήσει ενιαία χαρακτηριστικά η Ευρώπη. Κάθε κράτος-μέλος πρέπει να διατηρήσει την πολιτισμική του ταυτότητα.

Το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών και ο πρώην πρωθυπουργός έχουν θέση στο εγχείρημα όπως έχουν και όλες οι δυνάμεις του ευρύτερου χώρου. Απαιτείται ενότητα. Χωρίς αποκλεισμούς αλλά και χωρίς ειδική μεταχείριση κανενός. Αυτή είναι η δική μου θεώρηση. Στόχος πρέπει να είναι η μεγάλη προοδευτική παράταξη και στο πλαίσιο αυτό δεν πρέπει να επανέλθουν στο προσκήνιο διαμάχες από το παρελθόν. Με την χώρα σε αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχουν πολυτέλειες κατακερματισμού του χώρου

Στην Προγραμματική Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (14-15 Μαΐου), άνθρωποι διαφορετικών αφετηριών, πολιτικών και πολιτισμικών αποσκευών, με τις καχυποψίες και τις ενστάσεις τους, άνθρωποι που ίσως λίγα χρόνια πριν δεν φαντάζονταν ότι θα κάθονταν δίπλα-δίπλα, όχι μόνο κάθισαν μαζί, αλλά και «βομβάρδισαν» ο ένας τον άλλον με ιδέες και προτάσεις.
Εκεί διαπίστωσαν ότι η επί 40 χρόνια απουσία μιας θεωρητικής συζήτησης για τα κοινά τους σημεία δεν τους επέτρεψε να γνωρίζουν ότι όλοι αυτοί, μαζί, αποτελούν μέλη, με διαφορετικούς βαθμούς συγγένειας, μιας μεγάλης οικογένειας, της σοσιαλδημοκρατίας. Τον ίδιο βαθμό όσμωσης δείχνει και η συζήτηση μεταξύ των μελών της Επιτροπής Διαλόγου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού.

Πριν από δεκαέξι χρόνια η σοσιαλδημοκρατία και οι αξίες της κυριαρχούσαν στην Ευρώπη όπως κυριάρχησαν και για το μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολεμικής περιόδου. Σήμερα όμως, βρίσκεται σε άμυνα.

Πριν από λίγο καιρό ολοκλήρωσε τις εργασίες του το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, ενώ το επόμενο Σαββατοκύριακο πραγματοποιείται η Προγραμματική Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη ως προέδρου της ΝΔ από τη μια και οι προσπάθειες που καταβάλλονται ώστε να μετατραπεί η Δημοκρατική Συμπαράταξη σε πόλο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας από την άλλη, ανοίγουν προοπτικές ώστε, έστω και με μεγάλη χρονική υστέρηση, να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την κίνηση του τρένου του ελληνικού πολιτικού συστήματος σε ευρωπαϊκές ράγες.

...Βεβαίως γι’ όσους γνωρίζουν ορισμένα πράγματα περί ευρωκοινοβουλίου, ο Πιτέλα αποτελεί ένα είδος Ευρωπαίου Γιακουμάτου, αλλά παρόλα αυτά η θέση του θα απαιτούσε μια μεγαλύτερη σοβαρότητα και μια βαθύτερη προσέγγιση του προβλήματος της ελληνικής αποτυχίας. Γιατί αν και έχει δίκιο με το να βάζει στο κάδρο τις δυνάμεις που θεοποιούν τη λιτότητα, του διαφεύγει το μείζον. Η πολιτική του κ. Τσίπρα λειτουργεί ως «νεροκουβαλητής στο μύλο της αντίδρασης», που θα έλεγε και το ΚΚΕ, αφού αυτή η πολιτική απαξιώνει ακριβώς τις δυνάμεις που μάχονται τη μονιμοποίηση της λιτότητας. Παρουσιάζοντας την πολιτική κατά της λιτότητας του κ. Τσίπρα ως το παράδειγμα αυτής της πολιτικής, οι πραγματικά συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ευρώπης έχουν στα χέρια τους ένα «asset» αλά Βαρουφάκη για να πείσουν πόσο «καταστροφικός» είναι ο δρόμος της αντίθεσης στη λιτότητα.

Όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβανόμαστε ότι ΣΥΡΙΖΑ παίρνει διαζύγιο από τις ιδέες της Αριστεράς. Το καταλαβαίνει κανείς και από τον κομπασμό των υπουργών του όταν επιχειρούν να ψελλίσουν τη λέξη που είναι γεμάτη με ιστορίες, θρύλους, αντιφάσεις και οράματα. Και για τον πιο φανατικό πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά. Θα τολμούσα να πω ότι δεν είναι ούτε καν λαϊκίστικη αριστερά, όπως μέχρι πρόσφατα τον χαρακτήριζα, έχοντας κατά νου τα ποπουλιστικά κινήματα της λατινικής Αμερικής με τον έντονο μεσιανικό χαρακτήρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καν αυτό. Είναι ένα μόρφωμα αποτελούμενο από εξουσιομανείς που μένουν παρά τη γενική κατακραυγή γαντζωμένοι στις καρέκλες τους.

Καθώς οι Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία εχουν την πρώτη συνδιασκεψη τους το ερχόμενο Σάββατο,ο Economist σε τελευταίο τεύχος του αφιέρωσε εκτεταμένη ανάλυση των προοπτικών της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας με ένα μάλλον θλιβερό συμπέρασμα. Η σοσιαλδημοκρατία, γράφει, οδηγείται στην «πασοκοποίηση» (pasokification) με την κατάρρευση της εκλογικής της δύναμης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα..

Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, το τότε Σοσιαλιστικό Κόμμα Γαλλίας σπαράσσεται από τη διαμάχη που αφορούσε το ζήτημα της συμμετοχής ή όχι στις «αστικές κυβερνήσεις». Την ίδια περίοδο ο νεαρός διανοούμενος και βιβλιοκριτικός Λέον Μπλουμ κάνει τα πρώτα βήματα του στην πολιτική.

Ο Μπλουμ αρχικά δεν συγκινούνταν από την κεντρική πολιτική και προσχώρησε σ’ αυτήν λόγω δυο παραγόντων. Ο πρώτος ήταν η υπόθεση Ντρέιφους και η θέλησή του να καταπολεμήσει τον αντισημιτισμό και ρατσισμό. Ο δεύτερος ήταν η επιρροή ενός άλλου επίσης μεγάλου διανοούμενου και ηγέτη του σοσιαλιστικού κόμματος, του Ζαν Ζορές.

Ο χώρος της κεντροαριστεράς έχει ταλαιπωρηθεί από ατέρμονες συζητήσεις και ατελείωτα διαδικαστικά σχέδια. Για αυτό πρέπει να προχωρήσουμε με σταθερά βήματα και κοιτώντας προς το μέλλον και όχι προς το παρελθόν. Δεν πρέπει να κυριαρχήσουν μικροκομματικές περιχαρακώσεις, παραγοντισμοί και ηγεμονισμοί. Αυτή την φορά η ιστορία δεν θα μας περιμένει. Όποιος υπονομεύσει με προσχηματικές δικαιολογίες το εγχείρημα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους προοδευτικούς πολίτες και την κοινωνία που δεν έχουν άλλες αντοχές, θέλουν άμεσα την δημιουργία ενός ισχυρού και αυτόνομου σοσιαλδημοκρατικού και μεταρρυθμιστικού πόλου.