Που πα, ρε Πιτέλα;

Ο Γραμματέας της ΔΗΜΑΡ Γιώργος Μπουλμπασάκος δημοσίευσε στο Βήμα( 05- 05-2016) ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Κεντροαριστερά και ΣΥΡΙΖΑ», το οποίο αξίζει να διαβαστεί από τους πολίτες που ακόμη τους συγκινούν οι αρχές και οι αξίες του κόσμου της Ανανεωτικής Αριστεράς. Εκεί αυτός προσπάθησε να απαντήσει σ’ ένα σημαντικό ερώτημα που μας βασανίζει όλους. «Μα γιατί οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές στηρίζουν τον Τσίπρα;». Το ερώτημα δεν είναι μεταφυσικό, ούτε έκφραση παραπόνου του τύπου «γιατί δεν μας παίζουν και εμάς». Το ερώτημα είναι πολιτικό και έχει να κάνει με τις μεγάλες αδυναμίες των ηγετών της σημερινής σοσιαλδημοκρατίας.

Αποκορύφωμα οι τελευταίες δηλώσεις του Τζάνι Πιτέλα, επικεφαλής της ευρωομάδας των σοσιαλιστών και δημοκρατών στο ευρωκοινοβούλιο, οι οποίες ξεπέρασαν τα όρια. Απολαύστε! «Η Ελλάδα καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες για να τηρήσει τις δεσμεύσεις της απέναντι στην ΕΕ» (sic). Συνεπώς όλη η κριτική της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, της παράταξης οι συνιστώσες της οποίας ανήκουν στο Κόμμα των Σοσιαλιστών Δημοκρατών αδικεί τις «τεράστιες προσπάθειες» που καταβάλλει η κυβέρνηση. Και συνεχίζει ο κ. Πιτέλα, «ο Αλέξης Τσίπρας είναι μια προοδευτική δύναμη, μολονότι ανήκει σε διαφορετικό πολιτικό χώρο. Εγώ είμαι αντίθετος στις πιέσεις του ΔΝΤ και των άλλων συντηρητικών παραγόντων που απαιτούν προληπτικά μέτρα λιτότητας για την Ελλάδα….. Αυτό δεν είναι προληπτική λιτότητα, είναι θάνατος. Όποιος κι αν ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, θα τον στήριζα». Και τελειώνει με τα ριζοσπαστικό- αριστερό παραλήρημα για το ΔΝΤ κα τη Γερμανία: «Θέλουν να δουν τη χώρα να βυθίζεται, θέλουν το Grexit γιατί δεν το κατάφεραν πέρσι. Όμως εμείς τους λέμε: No passaran, No passaran!». Σιγά ρε μεγάλε, άσε κάτι και για τον Μαδούρο, έστω και τον Ιγκλέσιας!

Βεβαίως γι’ όσους γνωρίζουν ορισμένα πράγματα περί ευρωκοινοβουλίου, ο Πιτέλα αποτελεί ένα είδος Ευρωπαίου Γιακουμάτου, αλλά παρόλα αυτά η θέση του θα απαιτούσε μια μεγαλύτερη σοβαρότητα και μια βαθύτερη προσέγγιση του προβλήματος της ελληνικής αποτυχίας. Γιατί αν και έχει δίκιο με το να βάζει στο κάδρο τις δυνάμεις που θεοποιούν τη λιτότητα, του διαφεύγει το μείζον. Η πολιτική του κ. Τσίπρα λειτουργεί ως «νεροκουβαλητής στο μύλο της αντίδρασης», που θα έλεγε και το ΚΚΕ, αφού αυτή η πολιτική απαξιώνει ακριβώς τις δυνάμεις που μάχονται τη μονιμοποίηση της λιτότητας. Παρουσιάζοντας την πολιτική κατά της λιτότητας του κ. Τσίπρα ως το παράδειγμα αυτής της πολιτικής, οι πραγματικά συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ευρώπης έχουν στα χέρια τους ένα «asset» αλά Βαρουφάκη για να πείσουν πόσο «καταστροφικός» είναι ο δρόμος της αντίθεσης στη λιτότητα.

Μια πρώτη, όχι όμως και η βαθύτερη, εξήγηση της στάσης των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών είναι πως φοβούνται τον ελληνικό εκτροχιασμό, για όσα αυτός μπορεί να επιφέρει στις δικές τους χώρες. Θεωρούν έτσι απαραίτητο να ενισχύσουν τον Τσίπρα, μια που απ’ ότι φαίνεται μόνο αυτός μπορεί να περάσει τα μέτρα που ζητούν χωρίς μεγάλη «κοινωνική αντίδραση». Έστω, αν και αμφιλεγόμενο, ας το δεχθούμε για την οικονομία της συζήτησης. Αρκεί όμως αυτό για να ξεχάσουν την άλλη πλευρά του φεγγαριού; Αυτή είναι οι προσπάθειες που καταβάλλει η ελληνική κυβέρνηση κυρίως στον δικαστικό και στο χώρο των ΜΜΕ για να κάνει δύσκολη – βλέπετε θέλω να είμαι επιεικής- τη ζωή όσων διαφωνούν με αυτήν. Για λιγότερα πράγματα, σ’ αυτούς τους δυο τομείς στην Πολωνία, απ’ όσα κάνει στην Ελλάδα ο «προοδευτικός» – κατά Πιτέλα- κύριος Τσίπρας, έχουν ξεσηκωθεί στο πόδι όλες οι ομάδες του δημοκρατικού τόξου στο ευρωκοινοβούλιο και ζητούν ποινές για την Πολωνία. Γιατί εδώ έχουμε κύριε Πιτέλα και κύριε Σούλτς δυο μέτρα και δυο σταθμά;

Φυσικά δεν ισχύει εδώ πως οι σοσιαλιστές υποστηρίζουν θεσμικά τον εκάστοτε Πρωθυπουργό μιας χώρας, όπως προσπαθούν ορισμένοι να δικαιολογήσουν την υποστήριξη τους στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Αν ίσχυε αυτό, τότε θα έπρεπε να κάνουν χαρακίρι για την κριτική που ασκούν στην Πολωνή Πρωθυπουργό Μπεάτα Σίντλο και στον Πολωνό Πρόεδρο Άντζει Ντούντα. Τα όσα έχουν πει οι σοσιαλιστές ηγέτες, για αυτούς τους δυο ηγέτες της Πολωνίας και ιδίως για τον Κατσίνσκι τον αρχηγό του κυβερνώντος κόμματος και ουσιαστικό Πρωθυπουργό της χώρας, θα έκαναν το «Ολαντρέου» του Τσίπρα να τρέχει να κρυφτεί για την «μετριοπάθειά» του.

Μια δεύτερη εξήγηση της υποστήριξης συγκεκριμένα στον κ. Τσίπρα, και όχι θεσμικά στον Έλληνα Πρωθυπουργό, είναι αυτή που θέλει τους σοσιαλιστές να διαπιστώνουν ότι ο δρόμος της άντλησης ψήφων προς τα δεξιά είναι κλειστός, γι’ αυτό γλυκοκοιτάζουν τον «προοδευτικό» Τσίπρα, μήπως και πάρουν καμιά ψήφο από τη δεξαμενή των ψηφοφόρων των ριζοσπαστικών αριστερών κομμάτων.

Η ΔΗΜΑΡ όμως, και ας μου συγχωρεθεί η αυτοαναφορικότητα, έχει πιάσει του ταύρο από τα κέρατα. Στις Θέσεις της Προγραμματικής Συνδιάσκεψης της αναφέρει τέσσερεις παραμέτρους για τις όποιες η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία βολοδέρνει εκλογικά (δες Κεφάλαιο «τα σφάλματα της σοσιαλδημοκρατίας»). Παραθέτω εδώ κατά λέξη την τέταρτη παράμετρο. Εδώ υποστηρίζεται ότι η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας «συνδέεται με την πορεία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και την παγκοσμιοποίηση ευρύτερα. Η σοσιαλδημοκρατία, φοβούμενη να μη υποκύψει στον ευρωσκεπτικισμό, απέφυγε να ασκήσει ουσιαστική κριτική στην τεχνοκρατική και χωρίς πολιτικές στοχεύσεις πορεία της Ε.Ε. Αυτή η στάση συνοδεύτηκε από την αδυναμία της να ανοίξει μέτωπο τόσο κατά του νεοφιλελευθερισμού, όσο και κατά της ριζοσπαστικής Αριστεράς».

Αυτός εδώ είναι ο κυριότερος λόγος της υποστήριξης στον Έλληνα Πρωθυπουργό. Ουσιαστικά οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές ηγέτες τα βάζουν με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ για δευτερεύοντα πράγματα, για να μη πάρουν τη πάσα που τους έδωσε ο τραπεζίτης Ντράγκι και να ζητήσουν πράγματα όπως η αύξηση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, τα ευρωομόλογα, για να μην αμφισβητήσουν το δόγμα που υποστηρίζει πως η τραυματισμένη ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα δεν θα ανακάμψει με τις εξοντωτικές επιχειρησιακές συμβάσεις, με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, την απαξίωση του συνδικαλισμού, την εσωτερική υποτίμηση, άλλα με την επαναφορά του αιτήματος για ένα νέο και διαφορετικό κράτος υπηρεσιών και για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ κράτους, επιχειρηματικότητας και εργαζόμενων. Για να μην αμφισβητήσουν την εθνοκρατική προσέγγιση που υποτίθεται δίνει ψήφους και ζητήσουν στην ουσία περισσότερη πολιτική, περισσότερη Ευρώπη, περισσότερο ορθολογικά λειτουργών κράτος και λιγότερη ανεξέλεγκτη χρηματοοικονομική αγορά.

Αυτή η σοσιαλδημοκρατία ξεκίνησε να παίζει με τον τακτικισμό και τον έκανε ιδεολογία της. Όσοι την αγαπούν και την πονούν, είτε από πολύ παλιά είτε και πρόσφατα, αυτό δεν έχει σημασία, δεν μπορούν παρά να θλίβονται απ’ όσα λένε και κάνουν οι σημερινοί Πιτέλα της σοσιαλδημοκρατίας, όταν μάλιστα τους συγκρίνουν με όσα έλεγαν και έκαναν ηγέτες όπως ο Μπραντ, ο Πάλμε, ο Μιτεράν, ο Σμίτ.