Τώρα που το Brexit δεν είναι πια θέμα αντιδικίας και ανάλυσης αλλά η απτή και ωμή πραγματικότητα, ένα άρθρο στην εφημερίδα Guardian, η οποία είχε ταχθεί σαφώς υπέρ του Remain, ανέδειξε μια πτυχή του προβλήματος που πέρασε μάλλον απαρατήρητη: όχι μόνο την αποδοχή αλλά και την επιδίωξη του Brexit από μια μικρή ομάδα μέσα στο Εργατικό Κόμμα που τα μέλη της τοποθετούν εαυτούς στην (πολύ) αριστερή πτέρυγα. Το υπογράφει ο Λάρι Ελιοτ, υπεύθυνος για τις οικονομικές σελίδες της εφημερίδας.

Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης είναι «προεκλογικός»;

Το γεγονός ότι έγιναν οριακές αλλαγές σε λίγους τομείς με στόχο να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες εντός της Ν.Δ. Το ογκώδες σχήμα των 59 υπουργών δείχνει ότι περισσότερο ενδιαφέρουν τον κ. Μητσοτάκη οι εσωκομματικές διευθετήσεις παρά τα προβλήματα της χώρας. Η διατήρηση επίσης όσων Υπουργών απέτυχαν με την πανδημία δείχνει ότι ο κ. Μητσοτάκης θέλει να διατηρήσει μία πλαστή εικόνα ότι η κυβέρνηση τα πηγαίνει καλά.

Υποπολιτικές ταυτότητες, εθνοφυλετικές αντιλήψεις, νοσταλγία για το παρελθόν. Πυροδοτούνται από τις κρίσεις και σχηματοποιούνται σε λόγο, εικόνα, δράση από τα social media και τον κάθε Τραμπ.
Το φαινόμενο Τραμπ δεν ήταν η αιτία αλλά το αποτέλεσμα μιας πορείας παρακμής, αβάσταχτης διεύρυνσης των ανισοτήτων, μεγάλης φτώχειας και απόγνωσης για πολλά εκατομμύρια Αμερικανών, διακοπής της κοινωνικής κινητικότητας, διάλυσης του κοινωνικού ιστού, τις τελευταίες δεκαετίες.
Η ευρύτατη ανάδειξη στις ίδιες τις ΗΠΑ του αντιρατσιστικού κινήματος black lives matter με καθοριστική συμβολή στη διπλή εκλογική νίκη των δημοκρατικών και στα δύο σώματα από το 1995, ο ρόλος της αριστεράς του Σάντερς στη νίκη αυτή αποτελούν ενθαρρυντικά στοιχεία μιας δημοκρατικής αντίδρασης

“Η νέα χρονιά βρίσκει την Ελλάδα στην καρδιά της φονικής πανδημίας και μπροστά σε μια ακόμη οικονομική κρίση. Το 2021 είναι ένα κομβικό έτος για τη μάχη με τον κορωνοϊό, καθώς ξεκίνησαν οι πρώτοι εμβολιασμοί, αλλά και για την αντιμετώπιση των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας με την εκταμίευση των πόρων από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης.

Στις συνεχείς κρίσεις που αφήνουν πίσω τους οι δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, ο δημόσιος διάλογος τείνει να αναζητά απαντήσεις χρησιμοποιώντας τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης. Η ανάπτυξη ως μεγέθυνση δεικτών, η κλιματική αλλαγή ως κάτι που «θα μας απασχολήσει» και η αντίληψη προσωρινότητας για όσα πρωτόγνωρα μας κληροδοτεί η υγειονομική κρίση αποτελούν ορισμένες πτυχές της συγκεκριμένης οπτικής. Πόσο έτοιμοι είμαστε, όμως, να εγκαταλείψουμε αυτή την παράδοση και να αποσυνδέσουμε τη σύγχρονη πορεία μας από τις θετικές προσδοκίες που μας δημιούργησε ο 20ός αιώνας;

Ο ανασχηματισμός ήταν σαφής και εύγλωττος πολιτικά. Εντάσσεται σε μια στρατηγική κομματικής συσπείρωσης με κρίσιμη αναβάθμιση της δεξιάς πτέρυγας. Οι «χαριτωμενιές» τελείωσαν… Ούτε τεχνοκράτες, ούτε κεντροαριστεροί, ούτε «άριστοι», ούτε διορθώσεις σε κρίσιμους τομείς (όπως λ.χ. υγεία, παιδεία κ.λπ.) που προϋποθέτουν αποδοχή αποτυχίας. Και βέβαια δεν είναι ανασχηματισμός «μακράς πνοής» ή «μεταρρυθμιστικού οίστρου».