Καλώς τους κι ας άργησαν. Αυτή η φράση έρχεται στο μυαλό μαθαίνοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, να κινήσει τις διαδικασίες για να διεκδικήσει αποζημίωση από τη Novartis για τις παράνομες πρακτικές που χρησιμοποίησε στην Ελλάδα.

Είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται έντονος προβληματισμός, στον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ως προς την στάση του απέναντι στα κρίσιμα προβλήματα που ταλανίζουν την σύγχρονη Δημοκρατία. Πριν ξεκινήσω όμως την πραγμάτευση του θέματος, σπεύδω να κάνω μια εισαγωγική παρατήρηση, που την θεωρώ εξαιρετικά σημαντική:

Πολλές φορές στον πολιτικό διάλογο χρησιμοποιείται, ενίοτε από άγνοια αλλά συνήθως με σκοπιμότητα, ο όρος «αστική δημοκρατία». Η επιτηδευμένη χρησιμοποίηση γίνεται μάλιστα από δύο πλευρές:

Τη μετατροπή όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου ανακοίνωσε η efood μετά τις κινητοποιήσεις.Συνεχίζεται ο αγώνας για την κατοχύρωση όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.Απεργία και μοτοπορείες σήμερα.

Οι αόρατοι εργαζόμενοι έγιναν ορατοί - Φέρνουμε νομοθετική ρύθμιση που διασφαλίζει ότι οι διανομείς θα είναι κανονικοί εργαζόμενοι

Ο κ. Μητσοτάκης, με τον εργασιακό του νόμο, έδωσε δώρο στις μεγάλες εταιρείες - πλατφόρμες, τη δυνατότητα να μετατρέψουν τους εργαζόμενούς τους από μισθωτούς σε αυτοαπασχολούμενους.

Δηλαδή εργαζόμενους - σκλάβους χωρίς ασφάλεια, χωρίς αργίες, χωρίς δώρα, χωρίς αξιοπρεπείς μισθούς.

Γιατί αυτό είναι το σχέδιό του για την εργασία.

Λίγο μετά την ολοκλήρωση της ΔΕΘ, ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΠΑΜΑΚ σχολιάζει στο NEWS 24/7 τις εξαγγελίες του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και το αβέβαιο μέλλον του ΚΙΝΑΛ.

Ο ίδιος προβλέπει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ θα καταφέρουν να συγκρατήσουν το εκλογικό κοινό τους, παρά τα "ανοίγματα" προς τη πλευρά του πάλαι ποτέ ΛΑΟΣ, ενώ σημειώνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια οριακή αναζήτηση νέας πολιτικής ταυτότητας, με παράλληλες διευρύνσης προς αριστερά και προς το λεγόμενο "σοσιαλιστικό" κέντρο.

Σαν να ’χει περάσει μια δεκαετία από τον καιρό που η πολιτική μας ηγεσία καυχιόταν πως η Ελλάδα αποτελεί ασυναγώνιστο υπόδειγμα στην αντιμετώπιση της πανδημίας γενικά και στην προώθηση του εμβολιαστικού προγράμματος ειδικά. Μόνο που δεν βρισκόμαστε παρά ελάχιστους μήνες μακριά από το μυθικό, το παραμυθένιο «τότε». Ενα τότε βουλιαγμένο από την αυταρέσκεια και την πόζα, στη διάρκεια του οποίου διευκολύναμε την καύχησή μας με τη συνήθη μέθοδο της δημιουργικής λογιστικής.

Σε κρίσιμες καμπές μιας πολιτικής διαδρομής, όπως αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα το Κίνημα Αλλαγής, καλό είναι να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Η οδυνηρή αλήθεια, για όσους τουλάχιστον συμμετέχουν και στηρίζουν το εγχείρημα, είναι ότι οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν με τη συγκρότηση του ΚΙΝΑΛ διαψεύσθηκαν. Δεν πρόκειται για προσωπική μομφή ή επιδίωξη μονομερούς επίρριψης ευθυνών αλλά για μια αδιαμφισβήτητη πολιτική διαπίστωση αφού ο στόχος της συσπείρωσης του ευρύτερου δημοκρατικού και προοδευτικού χώρου δεν επετεύχθη.

Ποιος «νίκησε» στη Θεσσαλονίκη, ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας; Εξαρτάται από το τι είσαι, ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ. Οι νεοδημοκράτες θεωρούν ότι «έσκισε ο Μητσοτάκης», οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι «τα πήρε όλα ο Τσίπρας». Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου αποτέλεσε εξαίρεση, αφού σε άρθρο του αποφάνθηκε ότι είχαμε «ισοπαλία». Και, για να το απαλύνει λίγο, πρόσθεσε: «Ισοπαλία εκτός έδρας», με την έννοια ότι ο Τσίπρας «παίζει» σε εχθρικό περιβάλλον, επικοινωνιακό και μιντιακό.

Για άλλη μια φορά στο διεθνές θέατρο βλέπουμε να αλλάζουν τόσο το σκηνικό όσο και ο θίασος, αλλά και το έργο που παίζεται. Ομως η έννοια της ισχύος, αν και σε μεγάλο βαθμό ακαθόριστη παραμένει στο κέντρο του διεθνούς θεάτρου. Προφανώς χωρίς επαρκή ισχύ, μια χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει, πολύ περισσότερο να κυριαρχήσει σε έναν ταραχώδη κόσμο. Ομως η ισχύς δεν πρέπει να ταυτίζεται με τη δύναμη που είναι η συγκεκριμένη χρήση στρατιωτικών μέσων.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση επιλέγει για μια ακόμη φορά το μοντέλο της επικοινωνίας αντί του ουσιαστικού σχεδιασμού για την επόμενη μέρα

Μετά τις πυρκαγιές του καλοκαιριού, θα περίμενε κανείς ότι η κυβέρνηση θα διδασκόταν από τα λάθη της, που οδήγησαν σε μια τεράστια οικολογική καταστροφή. Έστω και με καθυστέρηση δύο ετών, έστω και μετά από αυτό το βαρύ περιβαλλοντικό και οικονομικό τίμημα της απραξίας της, θα προχωρούσε σε έναν σοβαρό σχεδιασμό για την επόμενη μέρα της Πολιτικής Προστασίας στη χώρα μας.

Τα δίδυμα της γειτόνισσας πήγαν φέτος νηπιαγωγείο κι εκείνη αναζητεί επειγόντως σχολείο για τον εαυτό της. Πώς θα παρακολουθήσω τα παιδιά μου από του χρόνου, αναρωτιέται με αγωνία. Η αδερφή της προσπαθεί μάταια να την παρηγορήσει. Θα μάθεις μαζί τους, της λέει, αλλά εκείνη είναι σοφότερη και δεν την πιστεύει.

Η εποχή της Μέρκελ τελειώνει μετά από 16 χρόνια και ανοίγει μια νέα πολιτική περίοδος όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά και για την Ευρώπη

Οι εκλογές στη Γερμανία στις 26 Σεπτεμβρίου σηματοδοτούν μια κρίσιμη καμπή στη γερμανική πολιτική. Η εποχή της Μέρκελ τελειώνει μετά από 16 χρόνια και ανοίγει μια νέα πολιτική περίοδος που έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο για τη Γερμανία αλλά και για την Ευρώπη.

Επειτα από όσα συνέβησαν στην Καμπούλ και τώρα με τα υποβρύχια και την Αυστραλία, έγινε απολύτως ξεκάθαρο ότι ο Λευκός Οίκος δεν ενδιαφέρεται πλέον καθόλου για εμάς. (...) Αν αύριο ο Ερντογάν αποφασίσει να στείλει κύματα μεταναστών ή ένα πλοίο του σε ελληνικά ή κυπριακά ύδατα ή αν ο Πούτιν πεινάσει και θελήσει να φάει ένα κομμάτι της Φινλανδίας και καλέσεις τον Αμερικανό πρόεδρο στο τηλέφωνο και λάβεις την απάντηση «τώρα είμαι απασχολημένος με την Κίνα», τότε τι πρέπει να κάνεις;