Oταν οι κυβερνήσεις αποφασίζουν να ετοιμάσουν ένα γεύμα ανθρωποφαγίας, ακολουθούν την παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Βάζουν στη χύτρα πορίσματα διαχειριστικού ελέγχου τα οποία δεν έχουν τελεσιδικήσει. Επιστρατεύουν κάποια πρωτοπαλίκαρα του λίβελου να την ανακατεύουν. Αφήνουν τη σάλτσα λάσπης να δέσει καλά. Λίγο πριν την τελευταία βράση, ρίχνουν μια ματιά στον Τσελεμεντέ για να δουν αν χρειάζονται και μερικά καρυκεύματα αληθοφάνειας που θα το κάνουν πιο εύγευστο και κυρίως πιο εύπεπτο.

Το τέλος κάθε χρονιάς προσφέρεται για αποτιμήσεις, πολύ περισσότερο όταν συμπίπτει με μια πενταετία κρίσης και «αδύνατων» μεταρρυθμίσεων. Θυμάμαι πάντα τα λόγια του Λ. Κύρκου, ότι ο μεταρρυθμιστής δεν είναι αυτός που σχεδιάζει μια μεταρρύθμιση, αλλά αυτός που θα την φέρει σε πέρας, που την προσαρμόζει σύμφωνα με τους συσχετισμούς, έτσι ώστε να αποκτήσει μια ευρύτατη βάση στήριξης και να της δώσει γερά θεμέλια για παραπέρα αλλαγές.