Έχει καθιερωθεί, έχοντας αποκτήσει σχεδόν θεσμικό χαρακτήρα στην κεντροαριστερά, μια ρητορική που έχει οδηγήσει σε οριακό σημείο την προοπτική, ακόμη και την ύπαρξη της, ως πολιτικής παράταξης, γιατί δεν συνοδεύεται από σχέδιο και πράξεις για το μέλλον της.

Είναι η ρητορική που αρκείται, αφενός, στη διεκτραγώδηση του κατακερματισμού και της συρρίκνωσης της παράταξης και αφετέρου, στη διαπίστωση της ανάγκης για ενότητα, ανανέωση και ανασυγκρότηση, με στη δημιουργία ενός ισχυρού φορέα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας.

Είναι πολύ άχαρο να μιλάς για σένα ή μάλλον για τις προτάσεις/πράξεις σου.
Φτάνει όμως κάποια στιγμή που η «συμπλεγματική αχ-αριστεία τους» ξεπερνάει τα όρια.
• Τους έλεγα: «θα μπουν 1.000.000 μετανάστες και δεν αντέχει η χώρα»
Με έλεγαν: Καλοπερασάκια χωρίς ευαισθησίες.
Τώρα τρέχουν για hotspots στρατόπεδα συγκέντρωσης και δεν βγάζουν άχνα.
• Τους έλεγα: «Πρέπει να κάνουμε ειδική συμφωνία με το Σένγκεν ή να τους προλάβουμε».
Με έλεγαν: Άσχετο.