Ενα χαρακτηριστικό του λαϊκισμού, ίσως το πιο σημαντικό, είναι ο συνδυασμός της απλουστευτικής διάγνωσης με την υπόσχεση μιας εύκολης θεραπείας.
Τα κοινωνικά δεινά αποδίδονται αυτομάτως και αποκλειστικά στο χάσμα ανάμεσα στους λίγους ισχυρούς και τους πολλούς αναμάρτητους, η δε λύτρωση έρχεται όταν ο λαός, υπό την ηγεσία ενός μαχητικού ηγέτη που υποτίθεται ότι τον εκφράζει αλλά στην ουσία τον χειραγωγεί, αποκαθιστά την πραγματική δημοκρατία επειδή η μόνη δυνατή εκδοχή τής κακώς εννοούμενης εξουσίας ήταν εκείνη που ανέτρεψε.

...Να ελπίζουμε σε κάτι; Ισως σε αυτό μόνον: αφού αποτύχαμε στο ριμέικ της κλασικής κωμωδίας «Το ποντίκι που βρυχάται», με τον Βαρουφάκη στον ρόλο του Πίτερ Σέλερς, αφού δεν μας ήταν γραφτό ν’ αλλάξουμε τους άλλους στην Ευρώπη, ας προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε τα δικά μας. Αρχίζοντας από τον εκλογικό νόμο. Μήπως ήρθε ο καιρός να πάρουμε το ιβηρικό μας μάθημα και να περάσουμε στην εποχή της αναλογικής;