Οι πολιτικές, ιδεολογικές διαφορές και ρεύματα είναι ένα εγγενές θα έλεγα χαρακτηριστικό του ευρύτερου πολιτικού χώρου μας. Θα έπρεπε να είναι πλούτος, υλικό για διάλογο και πολιτική ζύμωση που θα κατέληγε σε ένα συνθετικό προγραμματικό κείμενο.

Δεν είναι τόσο απίθανο, δεν είναι ανέφικτο αλλά δεν είναι και εύκολο. Είναι δύσκολο αλλά ταυτόχρονα εφικτό. Βέβαια η κρίση – χρεωκοπία μας έχει φέρει σε ένα σημείο όπου οι παλιές ( σχετικά) εύκολες συνταγές δεν είναι πλέον επίκαιρες. Κράτος και δανεισμός εξυπηρετούσαν τις ανάγκες και τις απαιτήσεις. Μέσω μεγάλων δαπανών και η κατανάλωση ήταν υψηλή αλλά και κάποιοι εκσυγχρονισμοί λάμβαναν χώρα ( όχι όσοι θα έπρεπε αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα).

Τα μέτρα που σκοπεύει να περάσει η κυβέρνηση στο ασφαλιστικό και φορολογικό των αγροτών θα οδηγήσουν σε μείωση της παραγωγής, αύξηση της ανεργίας και αύξηση των ελλειμμάτων. Οι αγρότες φορολογούνται ήδη όπως και οι υπόλοιπες επαγγελματικές ομάδες με αλλαγή που έγινε αρχές του 2013 με τα βιβλία εσόδων-εξόδων. Σε εκείνη την κοινωνικά δίκαιη αλλαγή, δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ως αξιωματική αντιπολίτευση ήταν απέναντι. Τώρα προχωρά σε μέτρα που θα οδηγήσουν σε πλήρη συρρίκνωση της παραγωγής. Όσον αφορά τις σημερινές αγροτικές κινητοποιήσεις, άραγε ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να πιστεύει ότι αυτού του είδους οι διαμαρτυρίες βοηθούν την διαπραγμάτευση;