Ήταν η προχτεσινή Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης ιστορική, όπως έσπευσε να δηλώσει μετά το πέρας της ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί; Η απάντηση είναι δύσκολη, η Ιστορία κρίνεται εκ των υστέρων. Είναι, ωστόσο, πιθανό να μείνει στην ιστορική μνήμη αυτή η 9η Δεκεμβρίου ως η ημέρα που άρχισε να διαλύεται η Ευρώπη, που χτίστηκε με τόσο κόπο τα τελευταία 60 χρόνια, κι όχι η ημέρα που βάθυνε η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση -έστω για ένα μέρος της Ε.Ε.

Οι προσδοκίες για γρήγορη λύση - και για την Ελλάδα - από τη σύνοδο κορυφής δεν επιβεβαιώνονται. Δύο τα βέτο, το ανοικτό της Αγγλίας και το κρυφό της Γερμανίας. Η Αγγλία θέλει την ελευθερία της δικής της νομισματικής πολιτικής, γνωστό όλα τα χρόνια, και γι’ αυτό η αντιπαράθεση μαζί της μόνον επικοινωνιακό εύρημα είναι. Η Γερμανία απορρίπτει κάθε βραχυχρόνια στήριξη αν δεν πάρει το αντάλλαγμα της επιβολής της σκληρής και ενιαίας δημοσιονομικής πολιτικής στις χώρες του ευρώ, γι αυτό και απορρίπτει το ευρωομόλογο και άλλα μέτρα τώρα. Προς τον στόχο της αυτόν αξιοποιεί και τις εξόφθαλμα επικίνδυνες απαιτήσεις των χρηματαγορών. Είναι μια επιλογή ρίσκου και κόστους όπως γνωρίζουμε ήδη - αυτή όμως είναι η αχίλλειος πτέρνα του σχεδίου.

«Το κράτος σήμερα λειτουργεί μαζί με τις αγορές κατά των εργαζομένων» τονίζει στην «Κ.Ε.» ο Alain Lipietz, γάλλος οικονομολόγος-αναλυτής και επί μία δεκαετία (1999-2009) ευρωβουλευτής των Πρασίνων. Βλέπει την ανάγκη μιας νέας Σοσιαλδημοκρατίας και της λήψης μέτρων τύπου Ρούσβελτ, αλλά με έντονο το «πράσινο» πρόσημο, καθώς, όπως λέει, η διαφορά με τη δεκαετία του 1930 είναι η πρωτοφανής οικολογική κρίση. Εκτιμά ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ.

«Το έδαφος της κυβέρνησης είναι υπονομευμένο και από τον τρόπο που κατέληξαν στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, και από τη σύνθεση της κυβέρνησης, και από τον τρόπο με τον οποίο συνεχίζουν να λειτουργούν τα κόμματα που τη συγκρότησαν» επισημαίνει στη συνέντευξή του ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ.
Ο Φώτης Κουβέλης εκτιμά ότι ίσως «παραταθεί κατά δύο μήνες ο χρόνος της παρούσας κυβέρνησης», τονίζει ότι «η ΔΗΜΑΡ δεν υπηρετεί την ισορροπία του συστήματος, αλλά διεκδικούμε τη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος με όρους κοινωνίας» και, αναφερόμενος στις κυβερνήσεις συνεργασίας, επιμένει ότι «για να είναι βιώσιμες, προϋποθέτουν προγραμματικές συμφωνίες, πολιτικές συγκλίσεις και συμπτώσεις, όμως αυτές απουσιάζουν». Θεωρεί ότι η απλουστευτική αντιμνημονιακή στάση «δεν αρκεί από μόνη της για τη δημιουργία μετώπου ή συνασπισμού εξουσίας της αριστεράς».