Το Μνημόνιο και τα μέτρα που το συνόδευαν έγιναν νόμος του κράτους στις 6 Μαΐου 2010. Η Ελλάδα είχε ελάχιστα περιθώρια να παζαρέψει τις βασικές κατευθύνσεις του και ακόμη λιγότερα να τις απορρίψει. Η χώρα όφειλε να δανεισθεί άμεσα προκειμένου να εξοφλήσει ομόλογα αξίας 8,5 δις € που έληγαν στις 19 Μαΐου. Ήταν όμως πρακτικώς αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές.

Αν θέλαμε να ζωγραφίσουμε τη σημερινή εικόνα θα χρειαζόμασταν ασφαλώς ορισμένες πινελιές πολιτικού σουρεαλισμού. Πώς αλλιώς να περιγράψεις την κατάσταση που ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος διατυμπανίζει «το Μνημόνιο απέτυχε», η κυβέρνηση που το εφάρμοσε παραιτήθηκε, αλλά η χώρα κινείται πάντα στον αστερισμό των νέων μνημονίων με τη συμμετοχή όσων μέχρι χτες έκαναν ό,τι μπορούσαν για «να αποτύχει το Μνημόνιο»;

«Η καλύτερη ευχή που μπορώ να δώσω για τον νέο χρόνο είναι να αναβληθεί η έλευσή του. Να παραταθεί το 2011»!Ο σοφός ου μην αλλά και χιουμορίστας φίλος που επαναλαμβάνει την ιδιότυπη ευχή αυτές τις γιορτινές, τρόπος του λέγειν, ημέρες δεν διευκρινίζει αν θέλει να διασκεδάσει ή να προειδοποιήσει τους ξαφνιασμένους συνομιλητές του.

H σοβούσα οικονομική κρίση ανέδειξε με τον πλέον δραματικό τρόπο τα δομικά και λειτουργικά προβλήματα του ελληνικού κράτους. Στην παρούσα συγκυρία γίνεται ολοένα και περισσότερο επιτακτική η ανάγκη μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους, ώστε να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε με έναν οριστικό και διατηρήσιμο τρόπο την ανάσχεση του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος.