Είναι αλήθεια και δεν θα πρωτοτυπήσω γράφοντας ότι η χώρα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της.
Η οικονομία της δοκιμάζεται επικίνδυνα, οι προοπτικές ανάτασης είναι πολύ μικρές. To πολιτικό σύστημα κλονίζεται, η ανυποληψία των πολιτικών συμπαρασύρει και την Πολιτική, ακραίες και επικίνδυνες φωνές αποκτούν εξουσία και εκπροσωπούν θεσμούς. Ο κρατικός μηχανισμός αναξιόπιστος και αναποτελεσματικός, δεν μπορεί να προσφέρει και να εγγυηθεί την ύπαρξη και τη συνέχεια του. Η δικαιοσύνη έχει βαλτώσει, υπολειτουργεί, δεν εμπνέει « αίσθημα δικαίου». Οι θεσμοί και οι αξίες έχουν χάσει το νόημα τους.

Η έλλειψη στρατηγικού βάθους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει στρατηγικό εύρος και βάθος. Εξίσου σημαντικό είναι και το ότι σχεδόν πάντα είχε και έχει παθητικό χαρακτήρα, προσπαθεί δηλαδή να αντιμετωπίσει προβλήματα και ζητήματα (Κυπριακό, Σκόπια, κλπ) και όχι να επιτύχει σχεδιασμένα μεσομακροπρόθεσμους στόχους.

Η επιμονή, για παράδειγμα, του Κων/νου Καραμανλή για την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ και τα ανοίγματα του Ανδρέα Παπανδρέου προς τις χώρες του Κινήματος των Αδεσμεύτων, αποτελούσαν περισσότερο προσωπικές επιλογές και κινήσεις των συγκεκριμένων ηγετών και λιγότερο μια επεξεργασμένη και προγραμματισμένη εξωτερική πολιτική.